DEZHAVU
I
pranoj të gjitha mëkatet e mia,
kodo qoftë, në autobiografinë time, ose në poezitë e
mia,
ashtu siç bënë shkrimtarët e
huaj,
e unë jo pse dua ti ngjaj
atyre,
po se dua të tregoj
realitetin,
ku çdo ditë e jetës time
është "Dezhavu".
Si mumje në monedhë
e ngurosur,
dua të ikë, të fluturoj
ka qielli blu,
por litarët nuk më
lënë,
janë shumë të fortë, nuk mund
ti grisë..
ndoshta nesër lindë
dielli,
dhe lindë një shpresë për të
jetuar,
ndoshta më nuk do të zhytem
në mëkatet e njëjta,
ndoshta nesër
atë jetën "Dezhavu" do ta ndrydhë..
por çfardo gjëje që do të bëjë prap nuk mundem ta
menjanoj të kaluarën,
a thua kaq e
dobët jam unë.. ????
Ku ta marrë
guximin dhe ti mbledhë forcat për ta goditur Murin Kinez,
të ndërtuar në jetën
time..?!
Për ty
Ma
more edhe dritën e syve,
Ti
u zhduke pa lënë as edhe një gjurmë,
Ti
ike ne muzgun e agimit,
Hape
derën pa trokitur fare,
U
fute brenda pa përshpëritur,
Qëndrove
aty duke berë mëkate,
Su
skuqe as pak për ato që bëre,
Më
rrafe,më shave,më trajtove si një plaqkë tregu,
Më
mbyte ne vuajtje dhe ike,
Pa
as edhe një spjegim.
Tani
kujtoj vetëm ditët që kaluam,
Fajsoj
vetëm shpirtin tim,
Kërkoj
falje për gabimin e bër,
Dhe
besoj se ky është vërtetë një pendim.
Unë
krenohem me sfidat që kalova
Se
vërtetë ato për mua ishin plot fuqi,
Tani
shkruja nga etja se inspirimin që e kisha ishte vetëm për
ty.
S’më
ndalojnë dotë as xhandarët,
Unë
shprehem dhe krijojë poezi,
Sikur
mua siq më krijoi zoti,
Ashtu
edhe unë të krijova ty
E
dashura ime “POEZI”.
Kjo Botë tundim
E
vetmuar në këtë jetë
Dhe
vetëm me një fener në dorë
Duke
ecur nëpër errësirë
Dhe
duke kërkuar nga ndokush vetëm pak mëshirë...!
95
km duke kaluar në këmbë
Vetëm
e vetëm që ta lë pas të kaluarën,
Dhe
mos ta shikoj më as edhe një herë..!
Por
nga mesi i rrungës shoh një dritë,
A
thua ky është shpëtimi im ..?
Një
kasolle e vjetër, rrënojë e vërtetë.
Trokas
në të por askush nuk më hap derën..
Trokas,
trokas si e cmendur
Dhe
i tërë pullazi bie mbi mua..!
Vazhdoj
prap rrugën
Dike
kaluar nëpër lumenjë, e drunjë ...
Ahh
kjo rrugë e gjatë me shumë skuta të mundimshme
Ohh
e gjora jetë..!
Të
ndaloj ?
A
po të vazhdoj ?
Huu
sa e mllefosur jam ....
Eshtë
shumë e lehtë që ti ndalojë hapat e mi,
Dhe
mos të vazhdoj më rrugëtimin tim,
Mirëpo
është shumë e vështir të kaloj edhe shumë kilometra,
Për
të arritur në cakun e duhur.
A
thua do të mundem ?
E
di që po..!
Por
a thua kur ?
Një
ditë..!
Një
ditë po, mirëpo kur është ajo ditë ?
Ndoshta
nesër....
Ndoshta
pasnesër...
Apo
ndoshta pas një kohe të gjatë...
Sepse
kjo botë është tundim
Edhe
të arrish atë që do..
Të
tjerët të nënvlerësojnë...
Por
mua nuk më bëhet vonë aspak për të tjerët.
Sepse
unë nuk e lë veten të fundosem
E
as të jem "Ritual i vdekjes" për të tjerët...!
Me
një vetëbesim të plotë,
Me
një karakter të sinqertë,
Unë
vazhdoj me mijëra kilometra,
Vetëm
e vetëm për të krijuar kryeveprën time,
Në
këtë botë e cila është përplotë tundim...!
Koha u ndal.
Nuk arrita të të thosha
asgjë
Ti ike u trete diku shumë larg
meje
Nuk je më aty ku ishe
dikur
Jam e
vetme e humbur në mendime
Më rrjedhin lotët nga
sytë
Sepse kanë shumë
kujtime
Çfarë të bëjë të vazhdoj
jetën
Apo
të jetoj me fantazinë time
Në çdo cep po
i mbledh forcat
Por është e
kot,
Çdo ditë po e kaloj e
heshtur
Është vetëm kjo fleta e
bardhë
Që ma di hallin
mua,
Është vetëm kjo tek e cila
shprehem
Herë herë e ndrydh, e hedh në
plehëra
Le të ikë edhe kjo le ta hajë
derqi
Me gjithë këto vargjet e
mia
Dua që të jem krejtësisht e
vetme
Dhe ta ndaloj kohën
aty
Ku nuk ka as brenga, as
mllef
As mall, as
kujtime
E asgjë të
vetme,
Dua vetëm që të jem me veten
time
Ballë për ballë si asnjëherë
tjeterë
E të krijojmë
dialog
Tani kam ndaluar
kohën
Jam vetëm me veten
time..!
Mbetën
vetëm kujtimet
Cdo gjë u shua apo jo?
Gjithçka
treti e më nuk është kthyer
Mbetën
vetëm kujtimet si dëshmi e së kaluarës
U
shuan edhe Yjet nuk ndriçojnë më
Mbeti vetëm
Hëna e cila më ndriçon rrugën ngado që ec
Por
edhe ajo ik nga një here
Prapë mbetem e
vetmuar
E zhytem në
kujtime
A thua çdo herë kështu do të
jetë?
Sikur ta dija edhe sa faqe do të
mbarojë ky kapitull
E të përgaditem për
një kaptinë të re
Do ti zgjedh
Aktorët
Dhe
një skenë të re
Të mos vdesim nga e
vërteta po të jetojmë me të
E jo për çdo
fjalë që lind ne të vdesim
Apo të mbesim
pengë të saj
E më mirë e kaluara le të
mbetet
Kujtim
për vargjet tona.
I
pranoj të gjitha mëkatet e mia,
kodo qoftë, në autobiografinë time, ose në poezitë e
mia,
ashtu siç bënë shkrimtarët e
huaj,
e unë jo pse dua ti ngjaj
atyre,
po se dua të tregoj
realitetin,
ku çdo ditë e jetës time
është "Dezhavu".
Si mumje në monedhë
e ngurosur,
dua të ikë, të fluturoj
ka qielli blu,
por litarët nuk më
lënë,
janë shumë të fortë, nuk mund
ti grisë..
ndoshta nesër lindë
dielli,
dhe lindë një shpresë për të
jetuar,
ndoshta më nuk do të zhytem
në mëkatet e njëjta,
ndoshta nesër
atë jetën "Dezhavu" do ta ndrydhë..
por çfardo gjëje që do të bëjë prap nuk mundem ta
menjanoj të kaluarën,
a thua kaq e
dobët jam unë.. ????
Ku ta marrë
guximin dhe ti mbledhë forcat për ta goditur Murin Kinez,
të ndërtuar në jetën
time..?!
Për ty
Ma
more edhe dritën e syve,
Ti
u zhduke pa lënë as edhe një gjurmë,
Ti
ike ne muzgun e agimit,
Hape
derën pa trokitur fare,
U
fute brenda pa përshpëritur,
Qëndrove
aty duke berë mëkate,
Su
skuqe as pak për ato që bëre,
Më
rrafe,më shave,më trajtove si një plaqkë tregu,
Më
mbyte ne vuajtje dhe ike,
Pa
as edhe një spjegim.
Tani
kujtoj vetëm ditët që kaluam,
Fajsoj
vetëm shpirtin tim,
Kërkoj
falje për gabimin e bër,
Dhe
besoj se ky është vërtetë një pendim.
Unë
krenohem me sfidat që kalova
Se
vërtetë ato për mua ishin plot fuqi,
Tani
shkruja nga etja se inspirimin që e kisha ishte vetëm për
ty.
S’më
ndalojnë dotë as xhandarët,
Unë
shprehem dhe krijojë poezi,
Sikur
mua siq më krijoi zoti,
Ashtu
edhe unë të krijova ty
E
dashura ime “POEZI”.
Kjo Botë tundim
E
vetmuar në këtë jetë
Dhe
vetëm me një fener në dorë
Duke
ecur nëpër errësirë
Dhe
duke kërkuar nga ndokush vetëm pak mëshirë...!
95
km duke kaluar në këmbë
Vetëm
e vetëm që ta lë pas të kaluarën,
Dhe
mos ta shikoj më as edhe një herë..!
Por
nga mesi i rrungës shoh një dritë,
A
thua ky është shpëtimi im ..?
Një
kasolle e vjetër, rrënojë e vërtetë.
Trokas
në të por askush nuk më hap derën..
Trokas,
trokas si e cmendur
Dhe
i tërë pullazi bie mbi mua..!
Vazhdoj
prap rrugën
Dike
kaluar nëpër lumenjë, e drunjë ...
Ahh
kjo rrugë e gjatë me shumë skuta të mundimshme
Ohh
e gjora jetë..!
Të
ndaloj ?
A
po të vazhdoj ?
Huu
sa e mllefosur jam ....
Eshtë
shumë e lehtë që ti ndalojë hapat e mi,
Dhe
mos të vazhdoj më rrugëtimin tim,
Mirëpo
është shumë e vështir të kaloj edhe shumë kilometra,
Për
të arritur në cakun e duhur.
A
thua do të mundem ?
E
di që po..!
Por
a thua kur ?
Një
ditë..!
Një
ditë po, mirëpo kur është ajo ditë ?
Ndoshta
nesër....
Ndoshta
pasnesër...
Apo
ndoshta pas një kohe të gjatë...
Sepse
kjo botë është tundim
Edhe
të arrish atë që do..
Të
tjerët të nënvlerësojnë...
Por
mua nuk më bëhet vonë aspak për të tjerët.
Sepse
unë nuk e lë veten të fundosem
E
as të jem "Ritual i vdekjes" për të tjerët...!
Me
një vetëbesim të plotë,
Me
një karakter të sinqertë,
Unë
vazhdoj me mijëra kilometra,
Vetëm
e vetëm për të krijuar kryeveprën time,
Në
këtë botë e cila është përplotë tundim...!
Koha u ndal.
Nuk arrita të të thosha
asgjë
Ti ike u trete diku shumë larg
meje
Nuk je më aty ku ishe
dikur
Jam e
vetme e humbur në mendime
Më rrjedhin lotët nga
sytë
Sepse kanë shumë
kujtime
Çfarë të bëjë të vazhdoj
jetën
Apo
të jetoj me fantazinë time
Në çdo cep po
i mbledh forcat
Por është e
kot,
Çdo ditë po e kaloj e
heshtur
Është vetëm kjo fleta e
bardhë
Që ma di hallin
mua,
Është vetëm kjo tek e cila
shprehem
Herë herë e ndrydh, e hedh në
plehëra
Le të ikë edhe kjo le ta hajë
derqi
Me gjithë këto vargjet e
mia
Dua që të jem krejtësisht e
vetme
Dhe ta ndaloj kohën
aty
Ku nuk ka as brenga, as
mllef
As mall, as
kujtime
E asgjë të
vetme,
Dua vetëm që të jem me veten
time
Ballë për ballë si asnjëherë
tjeterë
E të krijojmë
dialog
Tani kam ndaluar
kohën
Jam vetëm me veten
time..!
Mbetën
vetëm kujtimet
Cdo gjë u shua apo jo?
Gjithçka
treti e më nuk është kthyer
Mbetën
vetëm kujtimet si dëshmi e së kaluarës
U
shuan edhe Yjet nuk ndriçojnë më
Mbeti vetëm
Hëna e cila më ndriçon rrugën ngado që ec
Por
edhe ajo ik nga një here
Prapë mbetem e
vetmuar
E zhytem në
kujtime
A thua çdo herë kështu do të
jetë?
Sikur ta dija edhe sa faqe do të
mbarojë ky kapitull
E të përgaditem për
një kaptinë të re
Do ti zgjedh
Aktorët
Dhe
një skenë të re
Të mos vdesim nga e
vërteta po të jetojmë me të
E jo për çdo
fjalë që lind ne të vdesim
Apo të mbesim
pengë të saj
E më mirë e kaluara le të
mbetet
Kujtim
për vargjet tona.