Flora Peçi
SHTËPIA IME
Sot, ajri s’më mbush me frymë.
S’ka asnjë invalid t’më tërheq zvarrë,
Njerëzit janë strukur hijeve,
S’e dallojnë zemrën time të vrarë.
Sot, gëzimi im iku larg...
Në male dertesh si emigrant...
Rruga ku ec është e zbrazur
Dhe zemra ime rënkon në heshtje...!
Sot, lulet janë vyshkur,
Balta e vjetër ngrihet barrikadë,
Kërkoj pak qetësi shtëpia ime,
Kërkoj të mbjell një gjethe dafine!
Testamenti i heshtjes
A do kthehesh ndonje ditë?!
Kjo pyetje retorike,
më është ngulur si gozhdë
në zemër.
Jo!
Lë testamentin gjurmëve,
heshtja...!
Atëherë,
thyeje bishtin e betimit,
dhe më kthe buzëqeshjen,
strukur në sirtarin e harrimit!
KOSOVË E KULLAVE TË HESHTURA
E lindur në kulla,e kalitur nëpër shkrepa
parzmore e plagëve shekullore
e nëpërkëmbur nga hordhitë e egra
të bishëkarpateve të harbuar
kafshatë e ëndërruar e armiqve të përbetuar,
e Isës,Ademit e Azemit
e tokës së njomur me gjak të bijve tanë,
e sharë,e vrarë,e dëbuar...
Por...jo,Kosovë,bijtë tu nuk ranë për jug e veri
ranë për ty-Kosovë,ranë për ne -Kosovë.
Kot nuk mbetën nënat me duar në gji
e me lot në sy,
E heshtur dhe e mbështjellur me vellon e urtësisë
thoshe me ofshamë
se amanetin e të rënëve duhet ta mbajmë.
Po,nëna jonë,"Djepi i ëndërruar"i armikut të vjetër
do të jesh hartë e trojeve shekullore
vend i shenjtë i tokës arbërore.
Kësula jote në qiell lartësohet
e toka jote kurrë nuk copëtohet.
NUK DEHEM...
Nuk dehem me fjalë boshe dhe lajka të ndyta,
nuk dehem nga premtimet që i merr era,
nuk dehem nga lajthitjet...
në theqafje ato kanë shkuar,
nuk numëroj në vend
ditën që ke shkuar.
Lumturinë e qëndisa
atëherë kur gota u thye në dorën time
atëherë kur e dita
se do ta rrënosh jetën time.
U ngrita,nuk u rrëzova
as lot nga sytë nuk lëshova
të djeshmen në humnerë
e largova
dhe sërish në jetë rrezova
me rreze dielli mëngjesi me përkëdhel
dhe tani silueta e dashurisë tënde
të rreme
në trupin tim nuk merr erë.
Mund të dehem me dashuri,
mund të mbështillem
në ëmbëlsinë e ëmbël të saj,
por jo kurr me ty,
vetëm me ëmbëlsinë e të tashmes
që më jep shpresë
për të nesërmen ngrohtësi.
E THEVA HESHTJEN
Unë e theva heshtjen,
e kam fjalën,por nuk e lodh atë për ty
është e ëmbël
ti nuk njeh mektar
ma mbush atë me pelin.
As heshtjen nuk e kuptove,
i zvarrite ndjenjat e mia nëpër dallgët e tua
pluhurosur me rrugët e jetës sate të pajetë,
nuk hesht unë më-flas,por...
nuk kam fjalë për ty,
të ëmblat ti nuk i kupton,
të hidhurën nuk e përdor
se e di sa lëndon.
Fjala ime te ti nuk ka vend,
mos thith nektar ne petalen e saj
bletëthumbuese bëhem
se fjalën e përdor unë për mirësi,
ta gëzoj çdo njeri
eee...pyete veten,
a e meriton këtë ti?
SHTEGTIMI
Shtegëtova në udhën e paudhë,
jo se unë desha,po kështu e deshi fati,
kështu më dënoi jeta.
Bredh rrugëve-labirinth
ne bulevarde të huaja,
shoh njerëz të huaj,
dëgjoj të flasin,por nuk i kuptoj
janë të ftohtë për mua,
nuk e desha këttë shtegtim
dhe ende s'e dua.
Shpendi shtegëton,por kthehet ne folenë e vet,
e unë shpirttrazuar e mendjevrarë,
sypërlotur e me plot mall
jetoj në këtë vend të shkretë.
Sa rëndë e kam,Perëndia e di,
nuk çohet jeta në këtë mërgim të zi.
Bukën e lag me lot,këngën shqipe kur e dëgjoj,
kafshata e parë më mbetet në fyt,
të dytën nuk mund ta shijoj.
Ta kam lakmi o vëlla
që në trojet tua jeton,
e ke folenë tënde
dhe kurrë nuk shtegton.
SI TA KUPTOJ KETE BOTE
Në këtë botë me mijëra ngjyra,
shoh njerëz me qindra fytyra,
gënjeshtrën e jehojnë si realitet,
kameleonë të ringjallur me maskota të shumëllojta,
jetën e kanë maskenball.
të rrahin krahun e ta therin shpinën,
të buzëqeshin e pastaj kafshojnë si nepërkë,
botë e marrë e botë e ndyrë,
vallë,A kanë këta njerëz
ndonjëherë,
vetëm të veten fytyrë?
Luajnë lojëra të ndyra,
rolet i ndërrojnë sipas interesit,
kënaqen me fatkeqësitë e dikujt,
bëhen kinse ndjejnë dhembjen,
por as që e njohin ndonjëherë,
vetëm të mos u bie në kurriz të tyre
se për të tjerët as që marrin erë.
SY TË MJEGULLUAR
Sot, ajri s’më mbush me frymë.
S’ka asnjë invalid t’më tërheq zvarrë,
Njerëzit janë strukur hijeve,
S’e dallojnë zemrën time të vrarë.
Sot, gëzimi im iku larg...
Në male dertesh si emigrant...
Rruga ku ec është e zbrazur
Dhe zemra ime rënkon në heshtje...!
Sot, lulet janë vyshkur,
Balta e vjetër ngrihet barrikadë,
Kërkoj pak qetësi shtëpia ime,
Kërkoj të mbjell një gjethe dafine!
Testamenti i heshtjes
A do kthehesh ndonje ditë?!
Kjo pyetje retorike,
më është ngulur si gozhdë
në zemër.
Jo!
Lë testamentin gjurmëve,
heshtja...!
Atëherë,
thyeje bishtin e betimit,
dhe më kthe buzëqeshjen,
strukur në sirtarin e harrimit!
KOSOVË E KULLAVE TË HESHTURA
E lindur në kulla,e kalitur nëpër shkrepa
parzmore e plagëve shekullore
e nëpërkëmbur nga hordhitë e egra
të bishëkarpateve të harbuar
kafshatë e ëndërruar e armiqve të përbetuar,
e Isës,Ademit e Azemit
e tokës së njomur me gjak të bijve tanë,
e sharë,e vrarë,e dëbuar...
Por...jo,Kosovë,bijtë tu nuk ranë për jug e veri
ranë për ty-Kosovë,ranë për ne -Kosovë.
Kot nuk mbetën nënat me duar në gji
e me lot në sy,
E heshtur dhe e mbështjellur me vellon e urtësisë
thoshe me ofshamë
se amanetin e të rënëve duhet ta mbajmë.
Po,nëna jonë,"Djepi i ëndërruar"i armikut të vjetër
do të jesh hartë e trojeve shekullore
vend i shenjtë i tokës arbërore.
Kësula jote në qiell lartësohet
e toka jote kurrë nuk copëtohet.
NUK DEHEM...
Nuk dehem me fjalë boshe dhe lajka të ndyta,
nuk dehem nga premtimet që i merr era,
nuk dehem nga lajthitjet...
në theqafje ato kanë shkuar,
nuk numëroj në vend
ditën që ke shkuar.
Lumturinë e qëndisa
atëherë kur gota u thye në dorën time
atëherë kur e dita
se do ta rrënosh jetën time.
U ngrita,nuk u rrëzova
as lot nga sytë nuk lëshova
të djeshmen në humnerë
e largova
dhe sërish në jetë rrezova
me rreze dielli mëngjesi me përkëdhel
dhe tani silueta e dashurisë tënde
të rreme
në trupin tim nuk merr erë.
Mund të dehem me dashuri,
mund të mbështillem
në ëmbëlsinë e ëmbël të saj,
por jo kurr me ty,
vetëm me ëmbëlsinë e të tashmes
që më jep shpresë
për të nesërmen ngrohtësi.
E THEVA HESHTJEN
Unë e theva heshtjen,
e kam fjalën,por nuk e lodh atë për ty
është e ëmbël
ti nuk njeh mektar
ma mbush atë me pelin.
As heshtjen nuk e kuptove,
i zvarrite ndjenjat e mia nëpër dallgët e tua
pluhurosur me rrugët e jetës sate të pajetë,
nuk hesht unë më-flas,por...
nuk kam fjalë për ty,
të ëmblat ti nuk i kupton,
të hidhurën nuk e përdor
se e di sa lëndon.
Fjala ime te ti nuk ka vend,
mos thith nektar ne petalen e saj
bletëthumbuese bëhem
se fjalën e përdor unë për mirësi,
ta gëzoj çdo njeri
eee...pyete veten,
a e meriton këtë ti?
SHTEGTIMI
Shtegëtova në udhën e paudhë,
jo se unë desha,po kështu e deshi fati,
kështu më dënoi jeta.
Bredh rrugëve-labirinth
ne bulevarde të huaja,
shoh njerëz të huaj,
dëgjoj të flasin,por nuk i kuptoj
janë të ftohtë për mua,
nuk e desha këttë shtegtim
dhe ende s'e dua.
Shpendi shtegëton,por kthehet ne folenë e vet,
e unë shpirttrazuar e mendjevrarë,
sypërlotur e me plot mall
jetoj në këtë vend të shkretë.
Sa rëndë e kam,Perëndia e di,
nuk çohet jeta në këtë mërgim të zi.
Bukën e lag me lot,këngën shqipe kur e dëgjoj,
kafshata e parë më mbetet në fyt,
të dytën nuk mund ta shijoj.
Ta kam lakmi o vëlla
që në trojet tua jeton,
e ke folenë tënde
dhe kurrë nuk shtegton.
SI TA KUPTOJ KETE BOTE
Në këtë botë me mijëra ngjyra,
shoh njerëz me qindra fytyra,
gënjeshtrën e jehojnë si realitet,
kameleonë të ringjallur me maskota të shumëllojta,
jetën e kanë maskenball.
të rrahin krahun e ta therin shpinën,
të buzëqeshin e pastaj kafshojnë si nepërkë,
botë e marrë e botë e ndyrë,
vallë,A kanë këta njerëz
ndonjëherë,
vetëm të veten fytyrë?
Luajnë lojëra të ndyra,
rolet i ndërrojnë sipas interesit,
kënaqen me fatkeqësitë e dikujt,
bëhen kinse ndjejnë dhembjen,
por as që e njohin ndonjëherë,
vetëm të mos u bie në kurriz të tyre
se për të tjerët as që marrin erë.
SY TË MJEGULLUAR