ALBANA LIFSCHIN
HUMBJA E PUTHJES
- tregim -
Ajo u kthye e lodhur atë mbrëmje. I shoqi i tha që kishte gatuar darkë për të. Qe e premte. Çdo të premte ai dilte me shokët në një bar. E kishte marrë edhe atë një mbrëmje, por asaj s’i kishte pëlqyer. S’kishte shkuar më. Në të kundërtën të premteve kthehej nga puna e i gëzohej të qënit në shtëpi, vetëm. Pa njeri. Ulej në kompjuter për pak minuta e pastaj shtrihej në kolltukun e saj duke shtypur butonin e magnetofonit. Muzika e rrëmbente në krahë, e qetësonte dhe ashtu e zinte gjumi për ndonjë orë. Ne orën 11të mbrëmjes ndiqte “Real Time with Bill Mahr”. I pëlqente shumë ai komedian fin e me kulturë.
Po kjo e premte qe ndryshe nga të tjerat. Ajo hyri në apartament e lodhur. I shoqi e kuptoi që në vështrimin e parë. Madje i ra në sy mungesa e tualetit në fytyrën e saj. Dukej sikur edhe të kuqin e buzëve e kishte harruar pa vënë, apo e kishte ngrënë, çuditërisht. Ajo u shtri në kanape dhe mbylli sytë. Ai hyri në dush, u vesh dhe u bë gati të dilte. Ora qe nëntë e darkës.
Hezitoi një moment, ta përshëndeste të shoqen, apo jo ngaqë ajo dukej sikur kishte rënë në gjumë. Zbriti mengadalë shkallët e apartamentit dhe doli në rrugë. U dëgjua ndezja e makinës. Ajo hapi sytë.
“E kupton që të dua? Të dua moj, si i çmendur… Nuk duhet t’i thoja këto fjalë. Ndoshta bëj gabim që t’i them. Po ja që ky jam unë. Kam rënë në dashuri si adoleshent me ty, si fëmijë 13 vjeç. Ja, kjo më ka ndodhur. Dhe jam 40.
Ajo e vështronte thellë në sy dhe e ndjente se ai thoshte të vërtetën.
“Më thuaj, sa më do?” E kishte pyetur në telefon para se të takoheshin.
Ajo kishte vënë buzën në gaz e i qe përgjigjur si fëmijët: Sa qielli, sa toka, sa dheu.
Asaj i erdhi ndërmend e tërë mbrëmja që kishin kaluar bashkë. Kishin ngrënë darkë në verandën e një restoranti. Ajo i kishte kthyer kurrizin tërë tavolinave dhe ishin puthur. Qe një e puthur e menjëhershme e të dyve. S’u interesonte nëse njerëzit po shikonin nga ata. Asnjë nuk njihnin dhe asnjë s’i njihte, me perjashtim të pastruesit, për të cilin ishin bërë fytyra të njohura. Vinin këtu çdo të premte, hanin e putheshin pa ngopje. Bënin rrugë të gjatë me tren për tu takuar në zemër të qytetit vetëm për t’u puthur. Flisnin në telefon çdo ditë e mezi prisnin të premten. Vetëm për t’u puthur. E premtja qe e tyrja. Kur linin restorantin ecnin sëbashku deri tek stacioni i trenit duke zvogëluar hapat. Ky ishte momenti më i vështirë. Në platformë para se të ndaheshin putheshin përsëri, pa menduar se në atë mori njerëzish që ngjisnin e zbrisnin shkallët e stacionit aksidentalisht mund t’i shikonte ndonjë i njohur. Nuk donin ta mendonin as atë, fare! Pastaj fillonte dita tjetër… kur në mëngjes bënin gjykimin e marrëzisë së mbrëmjes. Ajo thoshte me vete, që “kjo nuk duhet të zgjaste më”. Dhe ai mendonte të njëjtën gjë. Ku po i shpinte mushka të dy? E megjithatë kur binte nata, në shtrat ai shikonte gjirin e saj të bardhë, ngacmohej nga kujtimi i zërit të saj dhe e gjente veten të prishur. Ajo, në anën tjetër përqafonte jastekun e saj dhe i bëhej sikur po zgjaste buzët drejt tij. Ç’qe ajo dëshirë e marrë për t’u puthur orë e çast? Ndoshta qe defiçiti i madh viteve. Sa kohë kishte pa u puthur? Si kishte rjedhur jeta ashtu ”normalisht” pa të puthurën? Çfarë e mbante një jetë pa emocione? A ishte jetë vallë? Thonë që vjen një moment që burri dhe gruaja bëhen shokë, miq, se s’ka më nevojë për puthje, për emocione. Kush vallë e kishte thënë këtë?
Kishte kaluar një dekadë të tërë pa puthjen. Si kishte bërë pa të??
Pyeste veten e habitur. Iu duk se kishte zbuluar një kontinent të harruar.
* * *
-A do të martoheshe ti me mua?
-Jo, -kishte thënë ajo me të qeshur. Po… ç’rëndësi ka në fund të fundit?
Të dy kishin qeshur.
-Në fakt unë mendoj se ti më ke lënë pa pune tërë këtë kohë dhe ndihem keq, ndaj do të qe mirë sikur t’i rrallonin ca telefonatat, se ato e kanë fajin. Ato na sjellin ketu…
-Je në gjendje të mos më marrësh në telefon? pyeti ai.
-E kam menduar disa herë, por kam frikë se ti do të shqetësohesh, do të mërzitesh, nëse nuk do të merrja.
-Provoje të mos marrësh… Ai i kishte mbyllur gojën me një puthje.
-Dua të të shtrydh, moj, më kupton? Të kam futur brenda ëndrrës, të kam futur brenda shpirtit! Dhe pastaj fare papritur tha: A e di ti që s’të kam parë ende në ëndër?
Po thoshte një të vërtetë. S’kishte patur asnjëherë një zhveshje totale fizike mes tyre. Qe nje furi dashurie që mezi priste të shkarkonte dhe asgjë nuk mbanin mend. Në pasqyrën e shtratit të një moteli ai kishte parë fytyrën e saj të përflakur me një nur të paparë dashurie dhe ai donte ta mbante atë çast të gjallë në përfytyrimin e vet përgjithmonë.
Ajo tek ai pëlqente sinqeritetin dhe ëmbëlsinë e vështrimit. Çfarë magjie krijonte harmonia e këtyre te dyjave. Ajo mbyllte sytë dhe i mbulonte kurrizin e dorës me të puthura, pastaj ia merrte dhe mbështeste mbi të faqen.
Pastaj hapte sytë për t’u mbytur në vështrimin e tij të thellë e të ëmbël. Dhe putheshin përsëri e përsëri…
* * *
O Zot deri kur? Ajo përpiqej të mblidhte mendimet. Në ditën e parë të takimit me të, kur qe kthyer në shtëpi kishte shkruar në kompjuterin e saj: “O Zot , mos më ler të mendoj”. Këtë e la mbi desktop. E kishte kujtim nga takimi i parë. Kishte qënë dita kur ajo kishte fluturuar në qiellin e shtatë. E shihte atë shënim sa herë që ulej para kompjuterit dhe pyeste veten: deri kur?
Rrinte e lëshuar në kolltukun e saj dhe po përpiqej të mblidhte mendimet. Qenë bërë dy muaj plot që nga takimi i parë dhe asgjë s’qe ftohur. Në të kundërtën, ajo kishte filluar t’i trembej këtij afrimi kaq të madh. I trembej rënies në dashuri. I trembej, apo… tashmë qe vonë për këtë përkujdesje?
Kishin ardhur në një kohë sinkron tek njeri tjetri. Ç’i kishte prurë vallë? Pse nuk ndjente faj ndaj vetes? Pse nuk fajësonte as atë?
Ndoshta ne s’kemi faj… i kishte thënë vetes ajo. Po kush e kish fajin?
“Humbja e puthjes” - iu përgjigj zëri i shpirtit.
SHËN VALENTINI PËR MAMANË
- tregim -
Gjëja më e çvidhosur për mua kur erdhëm në fillim në Amerikë ka qënë "Shën Valentini" i parë.
Atë mbrëmje im bir më kërkoi 100 dollarë se" reston e kishte vetë". I a dhashë e vështrova nga vajza. Edhe ajo po pispillosej në pasqyrë, gati p të për të dalë.
- Po ti moj, ku do vesh? Edhe ti je "Valentinë "sot?
- Jo nuk jam "Valentinë, por e kemi lënë të shkojmë në një restorant me shoqet , o Ba!
- Do me thënë edhe ti do para.
- E po si thua ti, mos shkoj? Vetëm një pesëdhjeçe dua.. ë të keqen.!
Më kërkonte 50-çen çupa sikur të qe 50 lekë më të Shqipërisë dikur e jo 50 dollarësh me të Amerikës që më binte bretku për t'i bërë..
Djali e vajza ikën e unë mbeta vetëm me time shoqe.
- Po ne ç'do të bëjmë o grua? Thashë se mos ndoshta donte edhe ajo të dilnim në ndonjë lokal jashtë për Shën Valentinin. Po gruaja ime është ëngjëll; gjithmonë mi lexon mendimet
- Eh, neve s'na duhen para "për të bërë dashuri", do rrijmë në shtëpi. Kam kaq punë këtu rrotull.. Të kujtohet ajo shprehja "Sa ditë e bukur sot për të la lëveret?
Doemos më kujtohej.. I a kisha treguar sime shoqe atë barcaletë që ditët e para të fejesës tek shkonim lart, nga kisha. Atëhere, në kohët tona, u kujtohet edhe juve besoj, po të të thoshte dikush "isha tek kisha, apo "do shkoj tek kisha" nënkuptohej se kishte qënë në takim. Dmth kishte bërë apo do vente për të bërë dashuri'. Mendo kur të thoshin në mëngjez herët në punë: Ore, më duket se të pashë mbrëmë andej nga.. kisha..
- Vërtet? Pse edhe ti atje ishe?
Në fakt askush s'shkonte tek kisha e Shën Prokopit për te bërë dashuri. Kisha kishte mbetur si godinë e harruar, pa asnje funksion kishërie për njerëzit, por as edhe me ndonjë funksion strehe dashnorësh. Qe thjesht si pikë referimi. Atë kohë kur ne jetonim një jetë pa kisha e xhami, kisha e Shën Prokopit përkthehej si kodra e liqenit ku shkonin rinia. Dhe doemos atëhere s'kishim Shën Valentin e s'na duhej as Valentini as Valentina. Mund te ishte Drita , Meremja, Zana, Valbona të gjitha rrezatonin dashuri tek ngjiteshin lart nga kodrat dhe kjo ndodhte çdo dite të bukur me diell a me hënë, behar a dimër se dashuria e ka ngrohtësinë me vete.
Mirëpo këtu në këtë vend ku punojmë aq sa s'kemi kohë të marrim frymë, ekziston një ditë në pik të shkurtit si për të na thënë ej, çlodhuni o njerëz sot e po mundët kujtohuni edhe për një çikë dashuri.
Kështu fëmijët e mi dolën e ime shoqe, meqë "shyqyr që kishte pak kohë, mblodhi gjithë "lëveret" të lara e të palara e i futi në thesin e lavanderisë dhe zbriti poshtë në bodrumin e pallatit ku qenë instaluar ca lavatriçe..
Atë kohë ra telefoni . Ishte Gaqua, komshiu ynë. Jetonte vetëm me nënën në një apartament dy kate më lart nga ne. Qe martuar e divorcuar e s'kishte gjë në terezi për tu martuar së dyti. Fliste nga celulari. Më pyeti se ç'po bënim.
- Hiç, i thashë, po rrijmë kot. Fëmijët dolën për Shën Valentinin.
- Epo, po ndaloj një çikë aty tek ju, tha ai. E mora me mend që do qe duke u kthyer nga puna atë kohë.
- Epo mirë thashë me vete , ja tek po bëjmë edhe një dorë domino.
Gaqo hyri duke nxjerr nga një çantë e madhe plastike një buqetë me trëndafila. Unë hapa sytë. Po kjo?
- Është për Shën Valentinin, tha.
"Gaqoja më së fundi e paska mbërthyer një çupë", thashë me vete
- Hë..hajër..
- Jo, mo, jo. I solla për tët shoqe. Ku e ke Dritën?
S'po merrja vesh. Lule nga Gaqua për gruan time në Shën Valentin?
Gaqua duket e lexoi habin time e u nxitua të më tregojë se qe shtrenguar ta blente atë buqetë me trëndafila tek dyqani pranë punës, se të gjithë kolegët amerikanë ashtu po bënin e ky s'deshte të dallohej si dhija mes dhënve. Tamam, tamam qe pikërisht kolegu i zyrës që bashkë me të tijën kishte blerë edhe një extra buqetë për Gaqon. Gaqua e kishte falenderuar buzë a gaz duke i thënë se edhe ai e kishte atë buqetë për të ëmën. Por kur qenë ndarë, rrugës për në shtëpi nuk ishte i sigurtë ç'të bënte me të. Grua jo, të dashur jo e jo. Kujt t'ja jepte? Nënës 75 vjeçe? T’i kthente trëndafilat? Do ta çudiste luleshitësen. Kështu që mori rrugën për shtëpi me tufën e luleve në duar.
- Pata hall se do habis plakën, o vlla. Do më thosh" Hajt lipsu, s'je kujtuar të më sillje lule kur ke qënë në Shqipëri e po më sjell këtu.. Edhe për ç'farë pa? Për Shën Valentinin.. Të kanë rrjedhur mor bir…
- Po mirë o Gaqo, e marrë vesh, po tani do të çuditësh time shoqe?
Gaqoja hapi krahët si fajtor. Qe vërtet nje buqetë shumë e bukur me trëndafila të freskët , të kuq.
Unë pashë reth e rrotull. Mbi tavolinën e mesit Drita mbante një vazo me lule artificiale. I hoqa ato e në vend të tyre futa në vazo trëndafilat e Shën Valentinit që Gaqua , komshiu ynë i mire, ia bënte peshqesh aksidentalisht gruas sime.
Trëndafilat bën efekt të çudiçëm tek ime shoqe . Ajo pandehu se i kisha porositur unë si surprizë për të.
- Uaa! Ti je i mrekullushem. Ty s'të ka kush!. Thiri ajo sa i pa. e më zuri për qafe e me puthi në sy të Gaqos!
Jo vetëm kaq, por u kthye me krenari nga ai e tha: Hë mo, thuaj, gjen një tjetër burrë më të mirë se ky i imi në lagjen e shqiptarëve këtu rrotull? Dhe i ngriti trëndafilat nga vazoja, e i tha Gaqos të na bënte nje fotografi që ta kishim kujtim për Shën Valentinin.
Të nesërmen në darkë, Gaqua më bën një telefon e më thotë: Ore, e di ç'më ndodhi mbrëmë me mamanë, mua? Pasi më shtroi darkën më tha: Po edhe ti o bir, si s'u kjutove t'i sillje ca lule sat ëme sot, si gjithë bota. Shikoja njerëzit nga dritarja me lule nëpër duar Një tufë lule do na kishte zbukuruar shtëpinë sot . Ja edhe kjo gjitonja jonë, mosha ime, e mbytën mbesat me lule!
Mua më mbeti luga në gojë...