Pranvera Drita Gjoni

JE DIELL !

Nuk mund të dua askënd sa ty !
Je diell, që më ngroh cdo skaj.
Je dallgë e përveluar në oqean,
Që rreh bregun, skaj më skaj...

Je diell që rrezaton, shkrep e dete,
Që shtrin rrezet anë e kënd .
Tek unë vjen si puhize ere ,
Avujt kondenson, në pika vese.

Vjen si vapor, dremit mes dallgësh,
T'sjellësh t'bardhën shkumë,dhuratë.
E une si lule, sythesh gjelbëruar,
Të ankoroj, në shpirt, si një përrallë.

Të mbështjell me afshin , që digjet,
Në vite grumbulluar në humbnerë.
Je një shpirt që jetës dritë i sjell ,
Vallëzoj mjelmësh , me ty diell..

Zgjas duart të ngrohem tek ty,
Si zjarr bubulak, që flakëron ...
Hiri i ftohur, të lidh aty, në oxhak,
Mburoj e një ditari,shkruar më parë.

Tek unë, firmë nuk ke lëshuar,
Për betim të përjetshëm dashurie.
Burokraci,fjalësh shkëputura reshë,
Shtrydhur, lindja e ndjenjës n'vigjilje..

E përsëri unë , buzëqesh me ty ,
Në livadhin, ku me dëshirë krijove.
Je lis me rrënjë shekullore, të rënda,
Unë, dega që tundem, tek ty brënda !

Kurrë nuk e desha diellin sa sot !
Luan me mua , si një fëmijë lozonjar.
Dhe në mesin e ditëve me shi ,
Më sjell alegrinë, me rrezet e tij !

Je diell, që më ke gllabëruar,
Më ke rrëmbyer në krahët e tu.
Nuk më ka mbetë alternative tjeter...
Të gdhend n' shpirt, t'frymoj për Ty !

GJERDANI IM !

I drejtohem yllit, natës me hënë,
Kërkoj fjalët Tua, t'mi pëshpërisin.
Të shkrijnë ortekun , lidhur në fyt ,
Të marr oksigjenin , dimrit t'krisur.

Në sirtarë t'kristaltë ,të shpirtit,
Fjalët tua me fanatizëm i ruaj .
Janë relike zemre , të cmuara ,
Sjellin alegrinë ,n'shpirtin e trazuar.

Vallëzim n' ajër,shkronjash t'arta,
Që...era i sjell me puhizën e saj .
M'përkëdhelin vetmin me afsh ,
Perlat fjalë i thura ,gjerdan për qafë.

Eh ! Si xixëllonjë, natën vezullojnë,
Sytë aty njomen, në fjalët magjike .
Lexoj c'do perlë,shpirti puplash vibron,
Ndjenjë platonike , t'fuqisë kozmike !

PËR NJË FJALË...!

Ti hesht !...si uji i një mocali .
Një fjalë t' ëmbël, nuk ma thua !
Pemët rrugës më vështrojnë ,
Lotojnë ato, bashkë me mua .

Për një fjalë, m'ktheve shpinën,
I strukur në kafazin e heshtjes .
Vetmia ime ,rrugëve t'zhurmshme,
Statuj dhimbje , fikur flakësh...

Heshtje varri, sundon shpirtin,
Fluturat, nuk i sjell më era ,
Zhytur thellësive të trishta...
N'Duna shirash , mbytur ndjenja.

Ti hesht ! E unë në heshtje vuaj !
Mesazhet, humbën fluturimin...
Për një fjalë, krahët ditës, u thyen,
Ankorim shtërngatash ,dëshpërimi.



KOLOVITSE NDJENJASH !


Panoramë jete, me dritë dhe hije !
Flakërojnë dëshirat, atje... diku larg .
Nën qiellin tim, vetëtima bien...
Perëndit qajnë, me mua ison mbajnë .

Ja mora këngës , duke pritur ty ,
Notat nuk dolën, ishin fikur tek-tuk.
Mora një gotë verë,i akordova ritmin,
Ta pija pritjen, bashkë me hidhërimin.

E di...je pa faj ,në të fajshmen jetë !
Duhet t' ndahesh, me shpirt dhe trup.
Shpirtin në Lindje, e dërgon me erë,
Trupin Perëndimit, në shira e mbytë.

Unë humba toruan,udhëve me gropa,
Përshkova shtigjet ,me therra e mriz.
Lëkundet shpirti brenda t'ziut kafaz,
Në dimrin e egër, lulet nuk mbijnë !

LOJA E NATËS !

Kapërdihem,n' heshtjen e kësaj nate,
Këtu në cepin e ftohtë, të krevatit.
Nëpërmjet perdes së tylit, bezhë ,
Yjet, me përshëndesin, duan t'flasin.

Më thonë dicka , me mimiken e tyre,
Me dorë e këmbë,figura n'ajër bëjnë.
Herë m' ngjajnë si zemër, herë si lule,
Herë diamantë të virgjër,të pa prerë.

Mos ju tremb natës,theû heshtjen ylli,
Je mes ëngjëjsh, tek koka të rrinë...
Të fërkojmë ne flokët, me përkedheli,
Me ninulla gjumi deri në t'gdhirë...

-----------------------------------
Humba , u treta kapilarëve t 'gjumit,
Heshtjen e vetmisë,e zuri ëndërra .
U shpërndan yjet, hapësirës qiellit ,
Shiu shkrinte akujt,kangjellave t'natës.