MENTOR THAQI
NUK E DI PSE
(Në 15 vjetorin e çlirimit ofshamë mërgimtari)
Më ka plasur buza shkrumbuar nga malli
Netëve të stërgjata pa shti gjumë në sy
At-Dhe për Ty malli ëndërrat mi kalli,
Erdha i ri ujë për t u mplakur pa ty
Nuk po më dhimbset rinia që më iku
Fundja mplakja është pragu i fundit i jetës
Isha vetëm një numër që nga Trungu piku
Ah ! Isha veq një krijesë në luftë kundër vetë-vetes
Iku në amshim NanëLokja me sy çelë për mua
Vorrin e babës rrallë mund ta shoh,
Sot i bëj pyetje vetës “çka dreqin po dua”
Kur as një ditë në këtë botë zemra nuk mu ngroh
Vëllau dikur më donte tash më ndjenë të “huaj”
Medet vetëm motërshkretat digjen për vëlla
O Atdhe i dashur po çfarë bëra keq më thuaj
Që shpirti im i mjerë po tretet pa nda
Athua nuk e merituam një jetë më dinjitoze
T’ ju gëzohemi fryteve me një punë të rëndë
Po pse tash kjo farë e ligë me vese tekanjoze
Bëri që At-Dhé dheun tim ta plagosin aq rëndë
Nuk di se ç’ bëmë (apo) pollëm farë të mykur
Nuk e di se prej nga rrodhi ky devijim njerëzor
Nuk di pse një jetë jetojmë të vetmbytur
Kur e patem Djep Hyjnie këtë Truall Arbërie
Askujt nuk i shkoi mendja n´atë kohë të pa kohë
Se një ditë do të bëhemi armiku i vetvetes
Nuk mendoi kush se një ditë do ta shoh
Që vëllau do të “bëhet hasmë” i jetës
Ah ! Na marrtë djalli si na mori lumi
Na shpërndau skutave të errëta
Diku të tretur kur të na del gjumi
Të shohim mallkimin që na erdhi nga vetvetja
Oh ! (Klithmë) ndoshta një ditë gjithësesi NJË DITË
Vjen një brez i Ri që do i këthehet mbarë jetës
Ne deri atëhere do të varemi nga lëmosha
Një rast unikal eklatant në mohim të vetvetes!
VALLJA E LLUKËS
Gishtat, thembrat, në gjunjë,
dorën ngritur kah tavani,
dysheme e themele në lojë,
burrat llukjanë, traditën në sprovë!
Nuk dijmë se kush e nisi,
Lluka i Nikollës a Nikolla i Llukës!
Një Epikë në Lirikë
dhe Lirikë mbi Epikë,
Lluka vallen luan,
bile edhe nërmjet betejash!
Nuk e di se ku ikën shekujt,
kah shkuan e kah vanë?!
Por, e di që Vallja mbeti,
gjallnon e jeton,
pushuan shpirtëra e shpirtëra,
e shpirti i saj, në lojë se në lojë,
daulles e çiftelisë, jehun súa luan,
pashaatë lëkurë tupani!
Eh, sa herë shahirët epik e lirik,
në fluturim melodie,
kajk mbas kajke, e valle tëhu,
me nga dy palë mustaqe si krahë Shqiponje,
sa në dyshe ala Dervish e Demush,
e Kapedan Valleje si Baba Jahë,
Baca Belë, ai plaku flutur,
se trashëgimtarët në radhë presin,
Selman Shaban, Hasan Isuf e Ahmet Llukë,
Shekullit në kalim!
Sa e sa herë amplitudave drithërima,
Kullave e logjeve,
sa e sa herë luajten Burrat,
e sa e sa lëkura tupanash shkeu Maqunga,
e bërë nergut, me dy gunga?!
E Dasma Llukjane, ajo ala Shqiptare,
tri ditë para e tri pas,
jehonë e oshëtimë deri në Kupë Qielli,
Lluka në kajkë e valle,
në shpirtë u shkri, qebesa!
- O, të na trashëgohen, more!
- Një katund u bëftë prej tyre!
- Na gëzofshin me Myftar Katundi,
Kapedan e Kajmekam Mileti e Vatani!
Dhe, rend Dyerve të Oborrit,
Nusja me këmbë të mbarë,
bashk me tri krisma Mauzerke,
të ligat vriteshin e zhdukeshin të tmerruara!
Po kush tjetër veç Bacës Belë e Nënës Bute?!
Defit e Tupanit, atë lëkurë plancido ia shqyejm!
Punë e madhe,planca në ahur me bollëk kemi,
se Lluka, Vallen s´e len qebesa!
E kajka, jehut e tehut,
vet jeta llukjane!
Me mjeshtri hijeshojnë Vallen,
Qerim Tahir, me Adem Ramen,
cicëron Kavalli, si harabeli,
nga Col Zenuni e Adem Zeneli!
E t´ja marrin kajkës t´kulluar,
tu i ngritë gotat, raki t´bekuar,
për me i ngjallë t´vdekurit nga vorri,
raki kumbullash nga Isuf Kaqorri!
Shtatë tetë kangë-valle, dy tri llafe,
nga dy tri gota dhe një rend kafe!
Se po t´baj be n´atë Verr Binak,
ku asht dhanë Besa me be të bukës,
deri n´gu n´u lafshim n´gjak,
nuk ndalet kanga-vallja, jo, n´Verra t´Llukës!
Mentor Thaqi
(Në 15 vjetorin e çlirimit ofshamë mërgimtari)
Më ka plasur buza shkrumbuar nga malli
Netëve të stërgjata pa shti gjumë në sy
At-Dhe për Ty malli ëndërrat mi kalli,
Erdha i ri ujë për t u mplakur pa ty
Nuk po më dhimbset rinia që më iku
Fundja mplakja është pragu i fundit i jetës
Isha vetëm një numër që nga Trungu piku
Ah ! Isha veq një krijesë në luftë kundër vetë-vetes
Iku në amshim NanëLokja me sy çelë për mua
Vorrin e babës rrallë mund ta shoh,
Sot i bëj pyetje vetës “çka dreqin po dua”
Kur as një ditë në këtë botë zemra nuk mu ngroh
Vëllau dikur më donte tash më ndjenë të “huaj”
Medet vetëm motërshkretat digjen për vëlla
O Atdhe i dashur po çfarë bëra keq më thuaj
Që shpirti im i mjerë po tretet pa nda
Athua nuk e merituam një jetë më dinjitoze
T’ ju gëzohemi fryteve me një punë të rëndë
Po pse tash kjo farë e ligë me vese tekanjoze
Bëri që At-Dhé dheun tim ta plagosin aq rëndë
Nuk di se ç’ bëmë (apo) pollëm farë të mykur
Nuk e di se prej nga rrodhi ky devijim njerëzor
Nuk di pse një jetë jetojmë të vetmbytur
Kur e patem Djep Hyjnie këtë Truall Arbërie
Askujt nuk i shkoi mendja n´atë kohë të pa kohë
Se një ditë do të bëhemi armiku i vetvetes
Nuk mendoi kush se një ditë do ta shoh
Që vëllau do të “bëhet hasmë” i jetës
Ah ! Na marrtë djalli si na mori lumi
Na shpërndau skutave të errëta
Diku të tretur kur të na del gjumi
Të shohim mallkimin që na erdhi nga vetvetja
Oh ! (Klithmë) ndoshta një ditë gjithësesi NJË DITË
Vjen një brez i Ri që do i këthehet mbarë jetës
Ne deri atëhere do të varemi nga lëmosha
Një rast unikal eklatant në mohim të vetvetes!
VALLJA E LLUKËS
Gishtat, thembrat, në gjunjë,
dorën ngritur kah tavani,
dysheme e themele në lojë,
burrat llukjanë, traditën në sprovë!
Nuk dijmë se kush e nisi,
Lluka i Nikollës a Nikolla i Llukës!
Një Epikë në Lirikë
dhe Lirikë mbi Epikë,
Lluka vallen luan,
bile edhe nërmjet betejash!
Nuk e di se ku ikën shekujt,
kah shkuan e kah vanë?!
Por, e di që Vallja mbeti,
gjallnon e jeton,
pushuan shpirtëra e shpirtëra,
e shpirti i saj, në lojë se në lojë,
daulles e çiftelisë, jehun súa luan,
pashaatë lëkurë tupani!
Eh, sa herë shahirët epik e lirik,
në fluturim melodie,
kajk mbas kajke, e valle tëhu,
me nga dy palë mustaqe si krahë Shqiponje,
sa në dyshe ala Dervish e Demush,
e Kapedan Valleje si Baba Jahë,
Baca Belë, ai plaku flutur,
se trashëgimtarët në radhë presin,
Selman Shaban, Hasan Isuf e Ahmet Llukë,
Shekullit në kalim!
Sa e sa herë amplitudave drithërima,
Kullave e logjeve,
sa e sa herë luajten Burrat,
e sa e sa lëkura tupanash shkeu Maqunga,
e bërë nergut, me dy gunga?!
E Dasma Llukjane, ajo ala Shqiptare,
tri ditë para e tri pas,
jehonë e oshëtimë deri në Kupë Qielli,
Lluka në kajkë e valle,
në shpirtë u shkri, qebesa!
- O, të na trashëgohen, more!
- Një katund u bëftë prej tyre!
- Na gëzofshin me Myftar Katundi,
Kapedan e Kajmekam Mileti e Vatani!
Dhe, rend Dyerve të Oborrit,
Nusja me këmbë të mbarë,
bashk me tri krisma Mauzerke,
të ligat vriteshin e zhdukeshin të tmerruara!
Po kush tjetër veç Bacës Belë e Nënës Bute?!
Defit e Tupanit, atë lëkurë plancido ia shqyejm!
Punë e madhe,planca në ahur me bollëk kemi,
se Lluka, Vallen s´e len qebesa!
E kajka, jehut e tehut,
vet jeta llukjane!
Me mjeshtri hijeshojnë Vallen,
Qerim Tahir, me Adem Ramen,
cicëron Kavalli, si harabeli,
nga Col Zenuni e Adem Zeneli!
E t´ja marrin kajkës t´kulluar,
tu i ngritë gotat, raki t´bekuar,
për me i ngjallë t´vdekurit nga vorri,
raki kumbullash nga Isuf Kaqorri!
Shtatë tetë kangë-valle, dy tri llafe,
nga dy tri gota dhe një rend kafe!
Se po t´baj be n´atë Verr Binak,
ku asht dhanë Besa me be të bukës,
deri n´gu n´u lafshim n´gjak,
nuk ndalet kanga-vallja, jo, n´Verra t´Llukës!
Mentor Thaqi