EVA  KACANJA

KU E KAM VARGUN?

Jeta ime ngaterruar ne te njejtat rruge,
poezia ime po klith brenda meje,
poezia ime po cirret brenda meje,
myshqe dhimbje dhe dashurie
ne muret e lageshta te shpirtit.
Ku jam e ku shkoj,
ku humbem une diteve te mia,
diteve te mia ku vargu dhemb,
ku metafora gjuan,
e une turbull ne nje mije hutime,
humbur ne buken e perditshme!
te pergjerohem Zot,
vargun tim falma sot!

ARRATISJE

Thashe te iki pyllit sonte,
dhe pse terrin e kam frike,
endrren time bera shoqe,
edhe rruges ik e ik.
Pemet murgj qe mermerijne,
hije tyre vel i grisur,
para meje nje hutin,
si nje djall i cakerdisur.
Nuk e pashe nje trung te kalbur,
gje pa jete mbi token zi,
zemra sa s'pushoi nga frika,
dheut keputem pa fuqi.
Teksa gjaku naten ngroh,
degjoj endrren tek me flet:
"Cohu mike,s'eshte asgje,
nje gervishtje krejt e lehte!"
Qesh aq fort sa tremb dhe pyllin,
nata qenka thjesht nje rreng,
syri  territ e gjen yllin,
endrra agut behet jete!

PER NJERIUN

Shkembinj te te njejtit mal ne njerezit,
o Zot sa te forte!
Dhimbjen e rrezimit durojme,
thelbit te zemres
kur rrenjet shkulen,
Ne njerezit,
gur e metal,
Ne njerezit,
materie ku shpirti gjen strehe
e streha kurre qetesi s'ka…
O zot,
jemi mal ne njerezit,
se na linde jetes ,
shpreses,
na lartove Ti  pengeses.
Por te vegjel jemi Zot,
Me gjithe kocka sa nje grusht,
C’jemi ne para vdekjes,
Shqope qe malit behet prush!
Na ler Zot,
Mos na provo,
jemi shtylla njeri-tjetrit,
rruazoret vijne me radhe,
s'shkon i riu para te vjetrit!

KOHE DONACIONESH!!!!!!!!!!

U shtrua gostia,
nuk jane varfanjaket,jo!
Te vegjelit zhyten ne miell,
unaza nuk gjindet,
mjeshtrat qeshin,
hahahahahahaha,
mjeshtrat me ta qeshin!
Nuk kane emer te vegjelit,
perunjesisht ndjekin kllocken,
betohen per besnikeri te vegjelit,
mjeshtrat tundin koken.
S'ka te sosur gostia,
jo kisha,
xhamia,
as qeveria,
nuk dime kush zemren e ben sofer,
e sofren pazar ku mbush torben!
Ne brazde jane vene te vegjelit,
Penelopat thurin rrjetat,
Odiseja thith nargjilen,
zaret hedhin mjeshtrat!

TE DIGJEM

Vetveten ha e dhembja skermit dhembet,
Kur nata bie lodhja
plumb ne shpirt,
Yjet keputen
trupin s'e mbajne kembet,
Ngrihet loti
qiellit i kthen yjte.
Bota flen
Por gjume s'kam ne sy,
Kam humbur rrugen
por te kthehem s'dua,
Vetveten ha si hena plot idhni,
Ta zbardh dhe naten,
te digjem si dragua!