LOLA SHEHI ÇELA
DËSHIRA TË PAMUNDURA
Sa e lodhur, e trishtuar, qenkam sot
Fjalët nuk më dalin, lodhur dhe ato,,
Rrekem kujtimesh të bukura, por më kot
Gjithçka duket gri, dimër shoh ngado.,,
Dua trishtimin, ta shkul, ta flak tutje
Si një rreckë të vjetër, që askush s’e vesh
Dua dhimbjen, me thonj, t’ia shkul shpirtit
Te ulëras, sa qielli, të shkarkoj rrebesh!
Lotin t’ia çoj detit, të ngrihet tallaz,
E shkëmbinjtë brigjeve, të godas me furi,
Derisa helmin e shpirtit të gjithin, ta zbraz
Por jam shumë e lodhur, nuk paskam fuqi!...
NUK MUNDEM…
Dua sot të shkruaj, duart nuk binden,
Nuk e di ç’ka shpirti, nuk më del as vargu,
Ç’ta bëj trishtimin, ku ta çoj dhimbjen,
Një arrati shtrigë, më përqesh së largu..
Nuk i hap dot sytë, loti më rëndon,
Bota po vërshon, si ortek mbi mua;
Ky trup kaq i brishtë, vuan e rënkon,
Vuaj, urrej, dua…po nuk di çfarë dua…
Nuk e di ku shkoj, udhën e kam humbur,
Trupi më dhemb, shpirti po më djeg,
Nëpër shkretëtira, etja më ka mundur,
Askush nuk me sheh, askush nuk më pret !
Shpirti im plaguar, udhësh helmuar,
Ti varg i trishtuar, të lutem më fal
Dil ku je futur, ku s’të kam kërkuar,
Eja më bëj udhë, nuk dua të ndal!...
UNË DHE JU
Shum` vargje u thura dashurive të mia,
Por dhe dashurive tuaja, gjithashtu.
Shpesh zbraza ndjenjat e mia te poezia,
Hera - herës u fjalosa edhe me ju…
Udhëtova jetën time, me të gjitha ndjesit`
Her’ gjeja shtegun, herë brigjeve jam kotur.
Mbi re, kam fluturuar, kam prekur yjësit`
Por më shpesh trishtimi ,vargjet m’i ka përlotur.
I shkrova fëmijërisë , sërish u ndjeva fëmi
Dashurisë së parë, nuk i vura dot një emër,
Ballë nënës mbeta fëmijë, ballë vajzës, nënë,
Por në çdo dashuri, isha ,,, mbeta Femër.
Në dashuritë tuaja, kam qenë thjesht një mike,
Në tryeza, u ula si mikesh` e paftuar,
Dritë hodha mbi vargje, kur vargjet më rënkonin
Në pentagram zemre, melodi pa nota kam shkruar
Shpesh ,në zemrat tuaja solla buzëqeshje
Ndonjëherë, ndoshta hapa plagë, kam lënduar
Stoli për shpirtrat e dashuruar , thura vargjet
Ëndërrave skalitur me gurët më të çmuar.
Ç’JE TI PËR MUA?
Po lodhem ta di, vallë ç’je ti për mua,
Je ëngjëlli që krahët më jep të fluturoj?
A djalli, që netëve të errëta më ngre prita
A deti plot tallaz ku dua të notoj?
Her` më përkëdhel me afshin e valëve,
Her` më përplas ,shkëmbinjve me gjëmim,
Herë më bën të dehem dhe pse gota zbrazur,
Ti melhem i shpirtit, nga ti s’kam shpëtim!
Grindemi në mbrëmje, themi s’ka më nesër,
Por dita çuditërisht, sërish fillon me ty.
Tinëz më pret rrugën, mëngjesit buzëqeshur,
Ku shkoi inati mbrëmshëm, që s’vura gjumë në sy?
Vrullshëm më mbyll gojën, me puthje të zjarrta,
S’i bëj ballë tundimit, dorëzohem, të fal...
Ma ke pushtu zemrën, fole ke bër` brenda,
Her` më ngrin acar, her` me djeg vullkan!...
Sa e lodhur, e trishtuar, qenkam sot
Fjalët nuk më dalin, lodhur dhe ato,,
Rrekem kujtimesh të bukura, por më kot
Gjithçka duket gri, dimër shoh ngado.,,
Dua trishtimin, ta shkul, ta flak tutje
Si një rreckë të vjetër, që askush s’e vesh
Dua dhimbjen, me thonj, t’ia shkul shpirtit
Te ulëras, sa qielli, të shkarkoj rrebesh!
Lotin t’ia çoj detit, të ngrihet tallaz,
E shkëmbinjtë brigjeve, të godas me furi,
Derisa helmin e shpirtit të gjithin, ta zbraz
Por jam shumë e lodhur, nuk paskam fuqi!...
NUK MUNDEM…
Dua sot të shkruaj, duart nuk binden,
Nuk e di ç’ka shpirti, nuk më del as vargu,
Ç’ta bëj trishtimin, ku ta çoj dhimbjen,
Një arrati shtrigë, më përqesh së largu..
Nuk i hap dot sytë, loti më rëndon,
Bota po vërshon, si ortek mbi mua;
Ky trup kaq i brishtë, vuan e rënkon,
Vuaj, urrej, dua…po nuk di çfarë dua…
Nuk e di ku shkoj, udhën e kam humbur,
Trupi më dhemb, shpirti po më djeg,
Nëpër shkretëtira, etja më ka mundur,
Askush nuk me sheh, askush nuk më pret !
Shpirti im plaguar, udhësh helmuar,
Ti varg i trishtuar, të lutem më fal
Dil ku je futur, ku s’të kam kërkuar,
Eja më bëj udhë, nuk dua të ndal!...
UNË DHE JU
Shum` vargje u thura dashurive të mia,
Por dhe dashurive tuaja, gjithashtu.
Shpesh zbraza ndjenjat e mia te poezia,
Hera - herës u fjalosa edhe me ju…
Udhëtova jetën time, me të gjitha ndjesit`
Her’ gjeja shtegun, herë brigjeve jam kotur.
Mbi re, kam fluturuar, kam prekur yjësit`
Por më shpesh trishtimi ,vargjet m’i ka përlotur.
I shkrova fëmijërisë , sërish u ndjeva fëmi
Dashurisë së parë, nuk i vura dot një emër,
Ballë nënës mbeta fëmijë, ballë vajzës, nënë,
Por në çdo dashuri, isha ,,, mbeta Femër.
Në dashuritë tuaja, kam qenë thjesht një mike,
Në tryeza, u ula si mikesh` e paftuar,
Dritë hodha mbi vargje, kur vargjet më rënkonin
Në pentagram zemre, melodi pa nota kam shkruar
Shpesh ,në zemrat tuaja solla buzëqeshje
Ndonjëherë, ndoshta hapa plagë, kam lënduar
Stoli për shpirtrat e dashuruar , thura vargjet
Ëndërrave skalitur me gurët më të çmuar.
Ç’JE TI PËR MUA?
Po lodhem ta di, vallë ç’je ti për mua,
Je ëngjëlli që krahët më jep të fluturoj?
A djalli, që netëve të errëta më ngre prita
A deti plot tallaz ku dua të notoj?
Her` më përkëdhel me afshin e valëve,
Her` më përplas ,shkëmbinjve me gjëmim,
Herë më bën të dehem dhe pse gota zbrazur,
Ti melhem i shpirtit, nga ti s’kam shpëtim!
Grindemi në mbrëmje, themi s’ka më nesër,
Por dita çuditërisht, sërish fillon me ty.
Tinëz më pret rrugën, mëngjesit buzëqeshur,
Ku shkoi inati mbrëmshëm, që s’vura gjumë në sy?
Vrullshëm më mbyll gojën, me puthje të zjarrta,
S’i bëj ballë tundimit, dorëzohem, të fal...
Ma ke pushtu zemrën, fole ke bër` brenda,
Her` më ngrin acar, her` me djeg vullkan!...