Gjenovefa Myrtaj
M’I VRAVE BUZËT ...
Një gotë verë kisha, të kuqe si gjak,
E shihja dhe nuk guxoja ta pija vetë.
Më parë, thashë, ta vizatoj pak nga pak,
Në ngjyrën e saj dashuria nis e flet.
Por ja që vera, nëse e lë shumë kështu,
Shijen e trazon si një sy me ndrojtje.
E ofroj tek buzët dhe prek pak ashtu,
Atje ku dikur u ul, o shpirt, buza jote.
Nuk prita shumë, nisa ta pi me etje,
Magjia e saj trupin në çast ma përflaku.
Buzët m’i vrave me buzët e një tjetre,
Sot buzët e tua pikojnë pika gjaku.
KALI I BARDHË
Një kalë i bardhë në oborrin tim,
Të solli mes borës, të ngrirë.
Në kasolle më hyre me guxim,
Të mora në gji, të ndiheshe mirë.
Nuk mjaftoi guna, unë fjeta me ty,
Dhe gjinjtë t’i dhashë t’i pije me etje.
Po kur u ngrohe, t’u ndez zjarr në sy,
Ike se të priste malli i një tjetre.
Duke menduar në një natë pa gjumë,
Do ngjizje brenda meje dashuritë e tua.
Lajmi u përhap, një natë është shumë,
Unë të prisja ty, ty që më bëre grua.
Ti ike, por le pas veten tënde,
Pjesë nga trupi yt, brenda trupit tim.
Nuk di, të kujtohem, a më ke në mendje,
A ndoshta për mua flet me përmallim?
Ti, që me kalë të bardhe më erdhe dikur,
S’ke për të ikur më, dhe pse erdhe rastësisht.
Një natë të tërë më dhe brenda dritë e nur,
Edhe pse sot për mua je kujtim i trishtë.
E ETUR SI TY
Ti më pyet ç’ke gatuar për mua,
Unë mundohem e s’e gjej dot.
Më merr uria kur gatuan një grua,
Kur shkruan, apo dhe kur rri kot.
Mos harro, për ty i gatuaj të gjitha,
Me buzët, sytë, kurmin plot nur.
Në dush, në pëshpërima e klithma
Bëhem bulëza dhe të hyj në lëkurë.
Bëhem luga jote ta lëpish me buzë,
Bëhem gota jote që më thith me etje;
Bëhem puthja jote e digjem shpuzë,
Orgazma jote që nuk gjen kurrë prehje.
Në klithma orgazmash, dehur ne të dy,
Në poret e mia, ti shuan urinë me etje.
Mos u mërzit, si ty, e etur të pi,
Deri sa të kem, të gjithin për vete.
E PARA DHE E FUNDIT DASHURI
Ah, sikur të të puth dhe njëherë të vetme,
Si të putha dikur, me atë afsh e atë zjarr.
Të gjitha u tretën pas si një pikëz vese,
Veç dashurinë tënde do ta marr në varr.
Ah, sikur të kthehet njëherë rini e humbur,
Ku pa bekimin e Zotit, më more në gji;
Po dhe kështu, ajo dashuri ishte e bukur,
Ishte e ëmbël për ne ajo dashuri.
Por sikur vet Zoti të ndjejë pak pendesë,
Që dashurinë tonë e humbi në harrim.
Unë për ty në çast bëhem mbretëreshë,
Ti, në çast, për mua bëhesh mbreti im.
Ah, sikur të të kisha këtu pranë ca çaste,
Të të pushtoj e çmendur, të të fus në gji.
Do lindja e do vdisja brenda një nate,
Ti je për mua e para dhe e fundit dashuri.
SI NJË ÇAPKËN
Prita, as vetë s’e di sa kam pritur,
Nga pritja u thinja, as vetë s’e di.
Të prita ty, si një lot i ndritur
Dhe si një ré, ngarkuar me shi.
Prita të më vish, të vish patjetër,
Nuk di, do më njohësh së largu.
Në ballë kam një thinjë më tepër,
Një lot i trishtë qerpikun e lagu.
Nëse nuk e njeh thinjën e mallkuar,
Nëse nuk më njeh kur shikon një lot,
Kam të tjera gjëra që s’i ke harruar,
Eja pra, m’u afro, se nuk duroj dot.
Do njohësh në çast parfumin tim,
Në çdo pore trupi, të pret me etje.
Eja pranë meje, eja me përmallim,
Të vdes me ty, të të marr me vete.
Do njohësh gjinjtë që ashtu kanë mbetur,
Si bregore malli, të ndezur për ty flakë.
Kur t’i thithësh, si një çapkën i etur
Do të lutem, pi, o shpirt, pi edhe pak!
PIKËPYETJE
Thonë Po ndërrohen vitet,
Thonë Se ikin tutje.
Janë vitet Që ikin,
A vrapojmë ne Me ngutje?
DASHURITË NUK KANË ARSYE
Nuk ngurrova kur të thashë, të dua,
Ti u trondite? Po pse nuk ma the?
Shikoje në sy, kur të flet një grua,
Edhe pse shumë larg nga unë je.
Pse kjo dashuri vdiq ende pa lindur?
Pse kjo dashuri u tret si tis vjeshte?
Pse kjo dashuri kaq shpejt e fikur,
Iku prej nesh, me lot, në heshtje?
Nuk di përse u dashurova me ty,
Por dihet dashuritë nuk kanë arsye.
Si një pikëz vese u tretëm të dy,
Dhe fluturuam lart, për në yje.
Di vetëm, kur erdhe, të prita e etur,
Thashë është imja gjithë kjo dashuri.
Koha ikën, unë ashtu kam mbetur,
Më thuaj, o shpirt, si ke mbetur ti?
Një gotë verë kisha, të kuqe si gjak,
E shihja dhe nuk guxoja ta pija vetë.
Më parë, thashë, ta vizatoj pak nga pak,
Në ngjyrën e saj dashuria nis e flet.
Por ja që vera, nëse e lë shumë kështu,
Shijen e trazon si një sy me ndrojtje.
E ofroj tek buzët dhe prek pak ashtu,
Atje ku dikur u ul, o shpirt, buza jote.
Nuk prita shumë, nisa ta pi me etje,
Magjia e saj trupin në çast ma përflaku.
Buzët m’i vrave me buzët e një tjetre,
Sot buzët e tua pikojnë pika gjaku.
KALI I BARDHË
Një kalë i bardhë në oborrin tim,
Të solli mes borës, të ngrirë.
Në kasolle më hyre me guxim,
Të mora në gji, të ndiheshe mirë.
Nuk mjaftoi guna, unë fjeta me ty,
Dhe gjinjtë t’i dhashë t’i pije me etje.
Po kur u ngrohe, t’u ndez zjarr në sy,
Ike se të priste malli i një tjetre.
Duke menduar në një natë pa gjumë,
Do ngjizje brenda meje dashuritë e tua.
Lajmi u përhap, një natë është shumë,
Unë të prisja ty, ty që më bëre grua.
Ti ike, por le pas veten tënde,
Pjesë nga trupi yt, brenda trupit tim.
Nuk di, të kujtohem, a më ke në mendje,
A ndoshta për mua flet me përmallim?
Ti, që me kalë të bardhe më erdhe dikur,
S’ke për të ikur më, dhe pse erdhe rastësisht.
Një natë të tërë më dhe brenda dritë e nur,
Edhe pse sot për mua je kujtim i trishtë.
E ETUR SI TY
Ti më pyet ç’ke gatuar për mua,
Unë mundohem e s’e gjej dot.
Më merr uria kur gatuan një grua,
Kur shkruan, apo dhe kur rri kot.
Mos harro, për ty i gatuaj të gjitha,
Me buzët, sytë, kurmin plot nur.
Në dush, në pëshpërima e klithma
Bëhem bulëza dhe të hyj në lëkurë.
Bëhem luga jote ta lëpish me buzë,
Bëhem gota jote që më thith me etje;
Bëhem puthja jote e digjem shpuzë,
Orgazma jote që nuk gjen kurrë prehje.
Në klithma orgazmash, dehur ne të dy,
Në poret e mia, ti shuan urinë me etje.
Mos u mërzit, si ty, e etur të pi,
Deri sa të kem, të gjithin për vete.
E PARA DHE E FUNDIT DASHURI
Ah, sikur të të puth dhe njëherë të vetme,
Si të putha dikur, me atë afsh e atë zjarr.
Të gjitha u tretën pas si një pikëz vese,
Veç dashurinë tënde do ta marr në varr.
Ah, sikur të kthehet njëherë rini e humbur,
Ku pa bekimin e Zotit, më more në gji;
Po dhe kështu, ajo dashuri ishte e bukur,
Ishte e ëmbël për ne ajo dashuri.
Por sikur vet Zoti të ndjejë pak pendesë,
Që dashurinë tonë e humbi në harrim.
Unë për ty në çast bëhem mbretëreshë,
Ti, në çast, për mua bëhesh mbreti im.
Ah, sikur të të kisha këtu pranë ca çaste,
Të të pushtoj e çmendur, të të fus në gji.
Do lindja e do vdisja brenda një nate,
Ti je për mua e para dhe e fundit dashuri.
SI NJË ÇAPKËN
Prita, as vetë s’e di sa kam pritur,
Nga pritja u thinja, as vetë s’e di.
Të prita ty, si një lot i ndritur
Dhe si një ré, ngarkuar me shi.
Prita të më vish, të vish patjetër,
Nuk di, do më njohësh së largu.
Në ballë kam një thinjë më tepër,
Një lot i trishtë qerpikun e lagu.
Nëse nuk e njeh thinjën e mallkuar,
Nëse nuk më njeh kur shikon një lot,
Kam të tjera gjëra që s’i ke harruar,
Eja pra, m’u afro, se nuk duroj dot.
Do njohësh në çast parfumin tim,
Në çdo pore trupi, të pret me etje.
Eja pranë meje, eja me përmallim,
Të vdes me ty, të të marr me vete.
Do njohësh gjinjtë që ashtu kanë mbetur,
Si bregore malli, të ndezur për ty flakë.
Kur t’i thithësh, si një çapkën i etur
Do të lutem, pi, o shpirt, pi edhe pak!
PIKËPYETJE
Thonë Po ndërrohen vitet,
Thonë Se ikin tutje.
Janë vitet Që ikin,
A vrapojmë ne Me ngutje?
DASHURITË NUK KANË ARSYE
Nuk ngurrova kur të thashë, të dua,
Ti u trondite? Po pse nuk ma the?
Shikoje në sy, kur të flet një grua,
Edhe pse shumë larg nga unë je.
Pse kjo dashuri vdiq ende pa lindur?
Pse kjo dashuri u tret si tis vjeshte?
Pse kjo dashuri kaq shpejt e fikur,
Iku prej nesh, me lot, në heshtje?
Nuk di përse u dashurova me ty,
Por dihet dashuritë nuk kanë arsye.
Si një pikëz vese u tretëm të dy,
Dhe fluturuam lart, për në yje.
Di vetëm, kur erdhe, të prita e etur,
Thashë është imja gjithë kjo dashuri.
Koha ikën, unë ashtu kam mbetur,
Më thuaj, o shpirt, si ke mbetur ti?