Raimonda Mojsiu
LULËKUQJA E EGËR
Mu tret fantazia në floririn e
hënës
Xixëllonjat e qiellit i ndjej mbi kokë,
Tuf’ e tyre më qëndis gërshetat
vajzërore,
Me gishtat e padukshëm në ngjyrë
petalesh
Pikas padurimin e duarve
tënde.
Padurim e ndrojtje…
Pas resë është strukur dhe
ndrruan të dalë hëna
si psherëtimat e shpirtrave
tanë.
Duart e tua të ashpra, të forta dhe
të trëmbura zgjojnë përgjumjen
e tropikut flakëronjës të lulëkuqes së egër.
Ato marrin zemër dhe enden
në këmishën e natës të lulëkuqes së
egër.
Kjo lulëkuqe e egër jam unë!
-.-
Kjo lulëkuqe këto caste po i lutet zotit me sytë
mbyllur,
ta grishë për një mëkat . Mes trupit e frymës,
dhe ti, i dashuri im, të zhytesh
si bariu nëpër gjymtyrët e
dehura
të lëndinës me vesë….
Thith nektarin e lulebohceve, dhe
në virgjërinë e kopështit të praruar
shijo ëmbëlsinë e margaritarit të
tyre.
Është hera e parë që i lutem zotit;
Për një mëkat.
Le të vdes pastaj!
Po pres mëkatin ledhatonjës të duarve të
tua,
Nëpër prushërim,
Prushërimin e lulëkuqes së
egër,
Që jam unë.
ENDEM.....
Endem nëpër qytet me këmbët e mpira,
nga lodhja. E di që
diku në një cep të këtij qyteti,
prehesh përjetë !
"Mëkatove" në dashuri,
Më tradhëtove përherë të parë,
U martove me përjetësinë---
Ndër duart e mija - plot lule karafilash,
dhe një qiri....
Karafilat do t'i vadit me lotët e mi,qiriun
do e ndez me flakën e dashurisë tende,
Që nuk është shuar ende te unë!
".....mbi varrin tënd ku flenë:
Kujtimet më të ëmbëla,
Të brishta, si ëndërra që zhgënjejnë,
Të mbetura si gjysmë hije,
Si mjegullat e vjeshtës,
Si të ftohtët e dimrit,
Si zbraztësitë e trishtimeve, nga
trupi im....
Lulet e oborrit tonë që aq shumë,
I kam dashur më parë, tani
i shikoj me indiferencë... Të mjerat
nuk ma dridhin më zemrën si
atëherë....
Me sy të kërkoj rrugëve të këtij qyteti,
Edhe pse e di ku fle ditë-natë...
A thua do të shoh një ditë??!
Me sytë e mij të lotuar, me
fytyrën time të zbehtë si mermeri, me
lotët si shiu që rrëshqasin, nga
sytë e mij, me
të qarat si të një fëmije,
të zënë në faj..!
E mbërthyer jam prej mëkatit, që
nuk të shoh më..!
Edhe sa kohë...sa kohë, do
që të kthehesh?? Apo
ti
më
pret
muuuaaa
me
një tufë
trëndafilash e një qiri.....
DUA DIELL......DIELL DUA!
Ftohtësira ka pushtuar shpirtin tim,
fluturon symbyllur nëpër trupin,që ngjet
si shtëpija e boshatisur e
qyqeve.
-.-
....Lëviz e vetmuar ,kam ftohtë ,
Si një harabel i mjerë mes dëborës
Që nuk ndjen ngrohtësirë
askund.
-.-
Me sytë e trishtuar të një murgeshe të re para altarit,
vështroj qiellin,
i kërkoj mëshirë, i lutem me zë
me përgjërim
-të më falë diellin.
-.-
Dua diell!
Diell !
Diell dua,
sic duan qëniet e gjalla ajër.
Diell,
që të më ngrohë, të më shpëtojë,
të më ndricojë rrugën, për
në kështjellën e dëshirave
-.-
Diell,
t'i japë shkëlqim,
celësit të florinjtë, dhe
sekreteve të natës.
Diell,
të heqë muret e ftohtë,
që më rrethojnë mua
një grua të vetmuar...!
-.-
Si një shpirt i vetmuar, kam filluar të kuptoj ,
hipokrizinë, falsitetin e kësaj bote. E di
që
nuk kam, për t'u ngrohur
ndonjë ditë,
asnjëherë,
kurrë,
më.
-.-
Sorrat janë xhveshur nga ndjenja e hapësirës,
dhe me guakjet e tyre, prishin heshtjen ;guakje
që të kujtojnë ëndërrat e ftohta, të frikshme
si copëza të jetës...
-.-
Me këmbët në tokë iki rrugë e parrugë,
shkel nëpër shkurre e gjëmba,
shkel gurët e hedhur nga stuhia,
e detit të trazuar,
nën retë,
që nxijnë,
si sorrat.
Më janë të huaj tashmë,
krevati i argjentë i përkundur lehtë nga
aroma e trupit.
-.-
Kam harruar,
melodinë e ofshamave,
dhe rrëshqitjen përtokë të
bardhanës prej hëne
të carcafëve.
-.-
Jam nisur të kërkoj një qiri,
të më bëjë dritë,
në burgun e ftohtë të qënies
sime.
-.-
Flaka e tij të largojë terrin e heshtur,
të largojë errësirën nga puset, në tunelin
e pafund të stinës së
dëshirave të mija....
-.-
Dëshiroj t'i marr erë qiririt ,që
ndricon mbi një varr, mbi varrin
e
virgjërisë së
rinisë time.....
-.-
Ndjej hapat e stinëve të jetës,
me këpucë të rënda me gozhdë
që vrapojnë mbi trupin tim të brishtë
trupin e një
gruaje të vetmuar.
-.-
Thërras erën të më sjellë një shpresë,
kërkoj dikë t'i japë ngrohtësi,ëmbëlsi,
këtij kopështi të vetmuar, me
rrezet e ngrohta të diellit, që ngroh,
kopështin e tij....
.-.
T'ia marr lulet e kopështit të tij
t'i mbështet fort,
në gjoksin tim,
T'u jap të pijnë nga gjiri im.
-.-
Me zërin e dëshirave të ndezura,
me sinfoninë e ujit që gurgullon,
me dritën e qiririt mbi feminitetin e trëndafilit,
të joshin botën e tik-takeve të zemrës,
si elektrone të lira në tërë akacjen,
e trupit tim....!
Unë jam si një akace e
harruar,
që pret pranverën,për tu mbushur me
lule.
Ndaj dua pak diell,
ndaj dua pak ngrohtësi.
Të vallëzojmë nën tinguj seranatash,
në zjarrminë e flakës së qiririt,
duke bashkuar ngjyrën e
syve...
NDONJËHERË…-
Ndonjëherë…
Qënia ime më duket si një
kufomë,
që mezi po pret castin,
e nisjes drejt një botë të
padukëshme.
Mundohem të flak tutje
trishtimin,
e mungesës së vështrimit
adhuronjës.
-.-
Si një kujtim i ndezur në buzët e
mija,
përpiqem t'i thurr serenata,
buzëqeshjes dhe vështrimit ,
në kaltrinën e syve të mij,
të syve të një të panjohuri.
-.-
Më grish - përpirëse si
instinktet,
dëshira për të udhëtuar,
mes shpirtit të trishtuar e
nostalgjisë,
në ankthet e zemrës sime.
-.-
Ndonjëherë…
Ritmi i takave të mija,
plasarit mendimin e frikshëm
dhe
nuk gjej rezonancë drite
t'i shkëputem rrënimit.
-.-
Përhumb mes dridhjeve të nxehta të mëkatit
dhe
në mjergullën e syve të
rebeluar,
pres me padurim një dashuri të
re….
Më mbërthen si një kështjellë
erërash
kjo dëshirë rebele:
Të jetoj qoftë edhe një cast të
vetëm,
atje ku
era të më shpupuritë flokët,
buzët të këputin petale trëndafilash, nga
ato
që qëndrojnë kryelartë në kopështin
tim.
-.-
Ndonjëherë…
Dua ta përqafoj fort të
dashurin,
si ulkonja që përfshin këlyshin e
saj,
si manare të thithë nektarin e gjirit
tim.
T'ia përkëdhel flokët ndërsa
buzët e tij të nxehtë të
mërmërisin
papushim, emrin tim.
-.-
Ndonjëherë …
Dua dikush të më pëshpëritë,
marrëzirat e botës së sotme, që
quhen;
brishtësi, ëmbëlsi, ngrohtësi.
Dua vetëm të bëj dashuri!
Të flak mendimin se ka Vdekje!
-.-
Këtej - humnerat e vdekjes
Andej - parajsa e dashurisë
E unë, kë të zgjedh?
Dua vetëm të bëj dashuri!