KAMAN MYFTARAJ
MOS E HARRO
Mos e harro atë që të do dhe kur s’flet,
Nuk thot fjalë boshe, që si gjethe i merr era,
Të ruan në shpirt, butësisht të përkëdhel,...
Ndonëse në ëndërr, kur të vjen si pranvera.
Si rrezja e diellit kur çel synë në mëngjes,
Fytyrën të përkëdhel e të zgjon nga gjumi,
Vjen së largu mbushur me mall e ndjenjë,
I zbraz mbi trupin tënd, si vërshim lumi.
Mbi tokën e vaditur me puthjet lumë,
Çelin lule plot aromë e gurgullon burimi,
Si bletë të thith mjaltin e të ëmblës buzë,
Të velur, gushë më gushë ju gjen prap agimi.
Mos e harro atë që të do edhe kur s'flet,
Në shpirtin e tij margaritar, ti ruhej përjetë.
LUGATI I TRISHTIMIT
Edhe kur në pamje ndjehem tejet i lumtur,
Brenda në shpirt diçka e errët më mundon,
Dua ta largoj nga vetja ime, ku është strukur, ...
Por hija e trishtimit brenda meje lodron...
Kur pi për qejf, me shokë, apo miq të tjerë,
Ai lugat me fjalë lajkatare shpirtin ma trazon,
Më thërret të dal, në dëshpërim të më shpjerë,
Por unë ia njoh grackën, për të cilën më kërkon.
Dhe rri ashtu mendueshëm e them me vete,
Përse vallë ndjenjat e mia trishtimit t’ia dorëzoj?!
Jam dhe unë njeri me shpirt e dëshira për qejfe,
Jetën larg mërzisë e trishtimit, me gaz ta jetoj...
ERDHE ME PRANVEREN
Erdhe porsi flutur e qëndrove mbi gonxhe,
Bashkë me pranverën që dimrin la pas,
Të kuqet petale një nga një m’i puthe,...
Mbi gjoks çelën gonxhet, zemra m’u ndez flakë.
Erdhe si fllad i ngrohtë me aromë dehëse,
Si një dallgë e lehtë deti me shijen e jodit,
Që puth rërë e brigje e shkon pas ngadalë,
Duke lënë pas shijen, kripë si të pikës lotit.
Erdhe i ndezur flakë, më the nuk largohem,
Do të ndezim zjarre në qiellin e pastër,
Do vallzojmë me hënën, do vallzojmë me yjet,
Do shijojmë parajsën ,sonte për gjithë natën.
Më dhe ëmbëlsinë, flakë më ndeze shpirtin,
Skllav i zemrës time u bëre këtë natë,
Me ty shova zjarrin, kënaqësinë shijova,
Për ty përherë do mbetem një pranverë e artë.
Edhe kur në pamje ndjehem tejet i lumtur,
Brenda në shpirt diçka e errët më mundon,
Dua ta largoj nga vetja ime, ku është strukur, ...
Por hija e trishtimit brenda meje lodron...
Kur pi për qejf, me shokë, apo miq të tjerë,
Ai lugat me fjalë lajkatare shpirtin ma trazon,
Më thërret të dal, në dëshpërim të më shpjerë,
Por unë ia njoh grackën, për të cilën më kërkon.
Dhe rri ashtu mendueshëm e them me vete,
Përse vallë ndjenjat e mia trishtimit t’ia dorëzoj?!
Jam dhe unë njeri me shpirt e dëshira për qejfe,
Jetën larg mërzisë e trishtimit, me gaz ta jetoj...
- ERDHE ME PRANVEREN
Erdhe porsi flutur e qëndrove mbi gonxhe,
Bashkë me pranverën që dimrin la pas,
Të kuqet petale një nga një m’i puthe,...
Mbi gjoks çelën gonxhet, zemra m’u ndez flakë.
Erdhe si fllad i ngrohtë me aromë dehëse,
Si një dallgë e lehtë deti me shijen e jodit,
Që puth rërë e brigje e shkon pas ngadalë,
Duke lënë pas shijen, kripë si të pikës lotit.
Erdhe i ndezur flakë, më the nuk largohem,
Do të ndezim zjarre në qiellin e pastër,
Do vallzojmë me hënën, do vallzojmë me yjet,
Do shijojmë parajsën ,sonte për gjithë natën.
Më dhe ëmbëlsinë, flakë më ndeze shpirtin,
Skllav i zemrës time u bëre këtë natë,
Me ty shova zjarrin, kënaqësinë shijova,
Për ty përherë do mbetem një pranverë e artë.
MOS MË LE TË DIGJEM
U befasova kur rrufeshëm e hape të bëshmin gji,
Dhe para m’u shfaqën sisat e tua të bardha si borë.
Më the: - puthmi fort, m’i thith si një fëmijë,
Të ndjesh shijen e tyre dhe unë tënden siç e ëndërroj.
M’a puth fort gushën e bardhë të qëndisur,
Nuhatem si manushaqen e lëpimë hojet me mjaltë,
Të rënkoj me zë e ti brenda qënies time të shkrihesh,
Si një qiri i parfumuar e të humbasim në qiellin e shtatë.
Mos më le të digjem në llavën e vullkanit,
Që ka shpërthyer fuqishëm në tërë qënien time,
Puthmë pa pushim, puthmë e mos ju druaj mëkatit,
M’a shuaj zjarrin e ndezur se si një gjethe vjeshte dridhem.
VETËM ME TY...
Mbi gjoksin tënd bardhosh dua të mbështetem,
Të ndjej rrahjet e zemrës e të pi sisën si fëmijë,
Në buzën tënde të zjarrmuar, buza ime të ngjitet,
Të shuaj etjen e pashuar e ëmbëlsinë e saj të thith.
Flokët e kadifenjtë mbi supe me gishta do t’i kreh,
Gushën lulebore të bardhë, ëmbëlsisht do ta puth,
Me frymën tënde aromë trëndafili shpirtin t'a deh,
Dita e re të na përshëndesë, të ngjitur gushë më gushë.
Mbi trupin tënd të pushëzuar, si mëndafsh i bardhë,
Me mollëzat e buta, vargje dashurie do të shkruaj,
Gishtat duke rrëshqitur mbi të, pentagramin të vijëzojnë,
Me puthje e rënkime, këngën më të bukur për të kompozuar.
Vetëm me ty, zjarrin e ndezur do t'a shuaj...
DIL MOJ ZEMER DIL
Kohë kam që s'të shoh, malli më ka marrë,
Dil moj zemër dil e thuam dy fjalë.
Dil se m'u dogj xhani, për gushën e bardhë,
Buzën zjarr të ndezur, t’a puth si i marrë.
Hape synë e bukur e shikomë njëherë,
Si gonxhja kur çel, mëngjesit me vesë,
Bukur t’rrinë mbi supe, flokët e gështenjtë,
Vetullat harkuar, porsi dy qemerë.
Dil moj zemër dil, dil se më sjell beharë,
Lëndinat janë mbushur plot lule e bar,
Zogjtë në gëmusha bukur cicërrojnë,
Meloditë e tyre nën to ne na ftojnë.
Vër dorën mbi zemër e dëgjoja rënkimin,
Kërkon dashurinë, që t’i shprehë gëzimin.
Do të shuajë etjen, buzën që të lagë,
Në burimet mjaltë, në gjoksin e bardhë.
Hape gjinë e bardhë, t’a pi si fëmijë,
Që të shuaj etjen, me mjaltin e tijë,
Që të shuaj etjen, që nuk shuhet kurrë,
Të shkrihem me ty, që flakëron plot nur.
PORTRETIN TËND QËNDIS
E bardhë si bora në bjeshkët e larta,
Si një trëndafil mëngjesi i lagur me vesë,
Me sytë e shkruar si liqenet ujëpastërta,
Me flokët e artë lëshuar si ujëvarë në pranverë.
Me plot të drejtë, do të quaj Zanë mali,
E freskët si fllad pranvere që më sjell aromë lulesh,
Mjelmë e bardhë që noton në liqenet ujëkristali,
Hyjneshë me bardhësi në trup, mbretëreshë bukurie.
Si një yll i qëndisur nga dora e një mjeshtri,
Në sytë e tu ka derdhur kaltërsinë e qiellit të pastër.
Buzëqeshja jote, shpërthyer si një rreze nga dielli mëngjesit,
E ëmbël si mjaltë trëndeline, trupi me butësinë e mëndafshit.
Më dehe me aromën tënde si një trëndafil erëmirë,
Më trazove thëngjijtë e mbuluar prej kohësh me hi,
I dëshiruar do mbetem të të puth gushën dhe sytë,
Të nuhas aromën e gjirit dhe trupin të ta qëndis me karafilë.
Mos më quaj "mëkatar" se nuk mund të jem i tillë,
se "mëkati" i shpirtit e ka emrin dashuri...
FRYN KJO ERA E JUGUT
Fryn kjo erë e Jugut e më sjell të ngrohtin,
Herë me vrull furishëm e herë me puhizë,
Herë me shije kripe, herë me aromën e Jodit,
Herë me aromën tënde, porsi trëndafil.
Herë më bën të vuaj e më ngacmon shpirtin,
Herë më trazon ndjenjën, si dallga në Jon.
Herë me pika djerse, më mbulon të gjithin,
Herë si llavë vullkani, më djeg e përvëlon.
Herë si një kitarë, më sjell tingëllimin,
Herë këngët e zogjve, që rendin përmbi dallgë,
Herë si serenatë vjen bashkë me agimin,
Me rrezet e diellit, që zbresin përmbi shtrat.
Ah, kjo serenatë që më nxori gjumin,
Dhe më prishi ëndrrën, mëngjesit në të gdhirë,
Kjo puhizë e lehtë që më fryu nga Jugu,
Seç ma dehu shpirtin, mallin që kam për ty.
Fry moj erë e Jugut, aromën të më sjellësh,
Nga kopshtet e mbushur plot me trëndafilë,
Të më freskosh ballin, shpirtin të më dehësh,
Të më shuash etjen, zjarrin që kam në gji!...
U befasova kur rrufeshëm e hape të bëshmin gji,
Dhe para m’u shfaqën sisat e tua të bardha si borë.
Më the: - puthmi fort, m’i thith si një fëmijë,
Të ndjesh shijen e tyre dhe unë tënden siç e ëndërroj.
M’a puth fort gushën e bardhë të qëndisur,
Nuhatem si manushaqen e lëpimë hojet me mjaltë,
Të rënkoj me zë e ti brenda qënies time të shkrihesh,
Si një qiri i parfumuar e të humbasim në qiellin e shtatë.
Mos më le të digjem në llavën e vullkanit,
Që ka shpërthyer fuqishëm në tërë qënien time,
Puthmë pa pushim, puthmë e mos ju druaj mëkatit,
M’a shuaj zjarrin e ndezur se si një gjethe vjeshte dridhem.
VETËM ME TY...
Mbi gjoksin tënd bardhosh dua të mbështetem,
Të ndjej rrahjet e zemrës e të pi sisën si fëmijë,
Në buzën tënde të zjarrmuar, buza ime të ngjitet,
Të shuaj etjen e pashuar e ëmbëlsinë e saj të thith.
Flokët e kadifenjtë mbi supe me gishta do t’i kreh,
Gushën lulebore të bardhë, ëmbëlsisht do ta puth,
Me frymën tënde aromë trëndafili shpirtin t'a deh,
Dita e re të na përshëndesë, të ngjitur gushë më gushë.
Mbi trupin tënd të pushëzuar, si mëndafsh i bardhë,
Me mollëzat e buta, vargje dashurie do të shkruaj,
Gishtat duke rrëshqitur mbi të, pentagramin të vijëzojnë,
Me puthje e rënkime, këngën më të bukur për të kompozuar.
Vetëm me ty, zjarrin e ndezur do t'a shuaj...
DIL MOJ ZEMER DIL
Kohë kam që s'të shoh, malli më ka marrë,
Dil moj zemër dil e thuam dy fjalë.
Dil se m'u dogj xhani, për gushën e bardhë,
Buzën zjarr të ndezur, t’a puth si i marrë.
Hape synë e bukur e shikomë njëherë,
Si gonxhja kur çel, mëngjesit me vesë,
Bukur t’rrinë mbi supe, flokët e gështenjtë,
Vetullat harkuar, porsi dy qemerë.
Dil moj zemër dil, dil se më sjell beharë,
Lëndinat janë mbushur plot lule e bar,
Zogjtë në gëmusha bukur cicërrojnë,
Meloditë e tyre nën to ne na ftojnë.
Vër dorën mbi zemër e dëgjoja rënkimin,
Kërkon dashurinë, që t’i shprehë gëzimin.
Do të shuajë etjen, buzën që të lagë,
Në burimet mjaltë, në gjoksin e bardhë.
Hape gjinë e bardhë, t’a pi si fëmijë,
Që të shuaj etjen, me mjaltin e tijë,
Që të shuaj etjen, që nuk shuhet kurrë,
Të shkrihem me ty, që flakëron plot nur.
PORTRETIN TËND QËNDIS
E bardhë si bora në bjeshkët e larta,
Si një trëndafil mëngjesi i lagur me vesë,
Me sytë e shkruar si liqenet ujëpastërta,
Me flokët e artë lëshuar si ujëvarë në pranverë.
Me plot të drejtë, do të quaj Zanë mali,
E freskët si fllad pranvere që më sjell aromë lulesh,
Mjelmë e bardhë që noton në liqenet ujëkristali,
Hyjneshë me bardhësi në trup, mbretëreshë bukurie.
Si një yll i qëndisur nga dora e një mjeshtri,
Në sytë e tu ka derdhur kaltërsinë e qiellit të pastër.
Buzëqeshja jote, shpërthyer si një rreze nga dielli mëngjesit,
E ëmbël si mjaltë trëndeline, trupi me butësinë e mëndafshit.
Më dehe me aromën tënde si një trëndafil erëmirë,
Më trazove thëngjijtë e mbuluar prej kohësh me hi,
I dëshiruar do mbetem të të puth gushën dhe sytë,
Të nuhas aromën e gjirit dhe trupin të ta qëndis me karafilë.
Mos më quaj "mëkatar" se nuk mund të jem i tillë,
se "mëkati" i shpirtit e ka emrin dashuri...
FRYN KJO ERA E JUGUT
Fryn kjo erë e Jugut e më sjell të ngrohtin,
Herë me vrull furishëm e herë me puhizë,
Herë me shije kripe, herë me aromën e Jodit,
Herë me aromën tënde, porsi trëndafil.
Herë më bën të vuaj e më ngacmon shpirtin,
Herë më trazon ndjenjën, si dallga në Jon.
Herë me pika djerse, më mbulon të gjithin,
Herë si llavë vullkani, më djeg e përvëlon.
Herë si një kitarë, më sjell tingëllimin,
Herë këngët e zogjve, që rendin përmbi dallgë,
Herë si serenatë vjen bashkë me agimin,
Me rrezet e diellit, që zbresin përmbi shtrat.
Ah, kjo serenatë që më nxori gjumin,
Dhe më prishi ëndrrën, mëngjesit në të gdhirë,
Kjo puhizë e lehtë që më fryu nga Jugu,
Seç ma dehu shpirtin, mallin që kam për ty.
Fry moj erë e Jugut, aromën të më sjellësh,
Nga kopshtet e mbushur plot me trëndafilë,
Të më freskosh ballin, shpirtin të më dehësh,
Të më shuash etjen, zjarrin që kam në gji!...