FREDERIK RESHPJA
FENIKASIT
Fenikasit arritën në një port të panjohur
dhe mësuan se perënditë qenë ndërruar.
Ky vend quhej Evropë për nder të motrës së Kadmit
mbret i Enkelejve, ilirëve hyjnorë,
bir i Agenorit.
Pastaj ikën tutje dhe u bënë shpirtëra në qiell.
Vetëm anijet u kthyen në mirazh si dhe më përpara,
zotat nuk i pranonin shpirtërat e anijeve.
METAMORFOZË
Një pemë në horizont si një njeri i braktisur.
Bien shirat mbi vetminë e saj.
Tringëllijnë telat e shiut
kur i bie violinës era.
Kjo pemë ka qenë poet apo vetë Pitagora?
Në dritaren e avionit
Shoh një palmë në gjunj rrëzë dunave,
mbështjellur me pëlhurën e hijes së vet.
Në qiell retë sajonin perenditë e Egjiptit,
këmbehen retë, këmbehen zotat,
kurse ajo rri aty nën enigmën e avionëve.
EKLOGË
Po kthehen barinjtë por hënën e harruan ndezur në mal.
Yjet vënë qirinj nëpër udhët e zogjve
mbi delet e heshtura.
Kur isha fëmijë bisedoja me delet
që më flisnin gjëra të mënçura.
Çudi! Kur rritemi dhëntë nuk flasin më.
TESTAMENT
Që fëmijë e kam kuptuar se kisha lindur
i mallkuar me art.
Gjërat i shihja ndryshe:
Nëpër shirat e vdekur peshqit fluturonin drejt
Çerdheve, te yjet. Në vend të borës binin zogj
në çdo dru.
Era si ketër brente degët.
Qante mbi mua nëna, shënmëria ime. Ave nëna ime!
Mos e pastë njeri këtë fat!
Kam dashuruar një Afërditë në Olimpin
e trëndafilave.
Pastaj erdhe ti tërë ikje.
Më vonë vije vetëm nëpër ëndrra, si perënditë ilire.
Kështu iku edhe rinia, filigrami i djalërisë,
i mallkuar me art.
Mos e pastë njeri këtë fat!
Tani që po vdes ëndërroj vetëm një kryq te koka
dhe të harrohem se nuk dua që edhe pas vdekjes
të më ndjekë mallkimi i artit.
Mos e pastë njeri këtë fat!
Po kur të vdes portreti im ka për t‘u shfaqur nëpër gjethe,
se unë kam patur miqësi me çdo dru.
Në stinën kur bien gjethet
do të bien edhe sytë e mi.
Tani e tutje shirat do jenë lotët e mi.
Mos e pastë njeri këtë fat!
OMERI
Ata që dogjën Trojën ikën në një det bronxi
me statujat e arta.
Ndenji vetëm një aed i verbuar nga zjarri,
me emrin pellazg Omer.
Asnjë grek nuk e pranoi në anije rapsodin plak,
atin e tërë poetëve, ndaj u nis drejt Perendimit.
Në fshatin më të parë dardanët i dhanë verë
dhe ju lutën të këndonte për Patroklin,
dashnorin e Akilit të bukur.
Këndo o Muzë mëninë e Akil Këmbëshpejtit,
këndoi poeti i verbuar nga zjarri që dogji Trojën madhështore.
Pas ca vitesh rapsodi pellazg vdiq
dhe e varrosën nuk dihet mirë,
në Tebë, në Athinë, Hiroshima apo New York?
SIDOQOFTË
Sidoqoftë ky mëngjes do të më vdesë ndër duar.
Sidoqoftë, njerëzit do ta shpikin disi një mëngjes,
ashtu siç kanë shpikur detet, yjet, shiun
dhe shumë gjëra që nuk ekzistojnë.
Nata është hija jote
që ti nuk arrite dot ta mbledhësh ende.
Sidoqoftë, unë mund të shkruaj lirika moderne,
po tani është tepër vonë të shpik gjëra që nuk ekzistojnë,
si përshembull lumturia.
Apo fëmijë të bukur, shira lulesh e gjëra të tilla,
për të cilat Zanafilla fajëson perëndinë.
PËRSHËNDETJE
Eci anës detit e përshëndes anijet
në mesditën e ndriçuar si kishë.
Është keq kur nuk ta kthejnë përshëndetjen
apo kur nuk ka asnjë anije,
por është më keq ende
kur ti kalon bri detit e nuk përshëndet.
ELEGJI
Çelën trëndafilat në mëngjes
me petale në ngjyrë të vetëtimës,
dhe mua mu kujtuan këngët e shkuara
që moti kanë vdekur në një ajër të vdekur gjithashtu.
Dal më kot të të pres tek porta që është mbështjellur
me hijen time të prerë nga nata që shkoi.
Trëndafilat vetëtijnë në heshtje për gjëmën time
dhe unë e di që ti nuk ke për të ardhur kurrë më.
Por mua kështu më zë nata, si statuja e pritjes
në një ajër që vdes dalëngadalë dhe dimëron
me durimin e mermerit që pret me shekuj nën shkëmbinj.
ANIJA E BARDHË
Çdo natë shoh në ëndërr një anije të bardhë
dhe anijethyerit e vdekur.
Tani e tutje ata janë të vdekurit e mi.
Çdo natë lutem për ta, pasi nuk e di ku fillon ëndrra,
përderisa të gjithë ne jetojmë në një anije të bardhë.
Anija e vdekur ikën tutje,
kurse anijethyerit rrinë më këmbë në funddet.
Ne të gjithë jemi anijethyer,
unë vetë rri më këmbë në funddetin tim.
PEMA
Çudi me këtë pemë që pikon netëve,
sikur vajton rrënjët e veta
në verbërinë e tyre.
Në kujtesën e gjetheve dhe në kujtesën e drurit
rron ende ora kur më the lamtumirë.
Tepër vonë e kam kuptuar
varganin e gjatë të orëve, të drurëve
në rrugën e gjatë të fshatit
ku kemi kaluar.
Edhe dimrit kur ranë gjethet pema frushullinte
mbi përrenjtë prej hëne.
Çudi me këtë pemë që frushullin me duart lakuriq,
çudi me mua që nuk të thashë lamtumirë.