ANEJLA  LAKO

​QIELLI I DASHURISE
​
Mbrëmë më erdhe si çdo natë,
përmbi ëndrra dashurie,
hijeshuar, aq i zjarrtë,
përvëlim në shpirt më shtije.
 
Përvëlim në shpirt më shtije,
sy i ndezur bëhej diell,
rrotull shkrepin mijëra yje,
që ndriçonin në tonin qiell.
 
O qielli ynë i dashurisë,
bekona si puthjes së parë,
na ruaj sekret' e lumturisë,
o qielli ynë - i vetmi dëshmitar.
 
KUR JE LARG MEJE
 
U mësova të të dua kështu nga larg,
me mungesën tënde u mësova,
frikë kam kur të kthehesh prapë,
do jesh ai që kështu e dashurova?
 
Do më mungojë ndoshta largësia,
distancë dhe dhimbje, lot në shpirt dhe sy,
ah ç'të bëka kjo dashuria,
ndërtoi një urë malli gjer tek ti.
 
Ti je larg, si drita e magjisë,
pa kur je pranë, të dua dhe më shumë,
ndjenjën e bëmë ylber të dashurisë,
lëkurë m'u bëre ti e frymë t'u bëra unë.
 
FLAS ME DETIN
 
Shëtis buzë detit me shikimin tretur,
mbi valën e shtruar në qetësi
dhe ëndrrën e natës që më lë pa fjetur,
vij ta rrëfej, o det, tek ti.
 
Tek hapat hedh mbi rërën e thërrmuar,
ti brengën e ëmbël ma lexon në sy,
çdo herë që kujtimet më kanë pushtuar,
vetminë, o kaltërosh, e kam ndarë me ty.
 
Të kujtohen ato netët plot magji,
kur fluturoja e dehur nga dashuria,
nën dritën e hënës, në dëborë a shi...
Por sot nuk janë, ka mbetur nostalgjia.
 
Po nesër do të lindë një ditë tjetër
dhe kujtimet do të treten pak nga pak,
siç vala përqafon bregun e vjetër,
dhe djalosh' i kaltër do kthehet nga larg.
 
KUSH SE NJOHU DASHURINË
 
Ti nën dritëzën e hënës,
s'di ç'm'u shfaqe aq i fshehtë,
hape butë portën e zemrës,
ma pushtove lehtë e lehtë.
 
Ti mbi dritëzën e hënës,
shkëndijoje përmbi re,
ç'ma vodhe çelësin e zemrës,
lermë të qetë, mor, si s'më le.
 
Ti nën dritëzën e diellit,
butë më dogje si qirinë,
fluturoj tej e tej qiellit,
plastë kush s'njohu dashurinë!