FLUTURIME  POETIKE
  • PILO ZYBA
    • Pilo Zyba
    • Pilo Zyba
    • 1
    • 2
  • PËRKTHIME
    • J.Ricos
    • Aziz Nesin
    • Italo Kalvino
    • Leonardo Da Vinci
    • Janko Pali
  • POEZI
    • Eli Kendezi Cabiri
    • Nevila Angelos
    • Enkeleida Kambo
    • Lindita Kurti
    • Anejla lako
    • Ramije Ukaj
    • Margarita Qirici
    • Armenida Qyqja
    • Mimoza Ivanaj
    • Etleva Petriti
    • Elvira Llupi
    • Enertin Dhaskali
    • Genta Angeliki
    • Izota Rexho Haruni
    • Tomka Tanuci Cullufe
    • Angjelina Krasniqi
    • Alba Duva
    • Adriana benga
    • Mimoza Çobo
    • Franceska Ramadani
    • Zhulijeta Çaushi Fieri
    • Lika Prishka Burgjia
    • Alma Begaj
    • Entela Tabaku Sorman
    • Vlorë Zogaj Halitaj
    • Mite Tabaku
    • Mentor Isallari
    • Rovena Toska Koci
    • Ermentila Guci
    • Lindita Doda
    • Shkurte Povataj
    • Marjeta Musaraj
    • Deshira Haxhi
    • Arqile Garo
    • Odise Gremo
    • Myrteza Mara
    • Sabit Rrustemi
    • Valbona Hani
    • Fleta Satka
    • Sabrie Selimaj
    • Alketa Dervishaj
    • Edisnajda Xhihani
    • L'Anna Disho-Dembo
    • Lola Shehi Çela
    • Vali Luarasi--Valter Dauti
    • Mimoza Bici
    • Besian Meshini
    • Xhemile Adili
    • Saranda Shala
    • Ana Mihail
    • Ana Kove
    • Laerta Kajtani
    • Angjelina Lina Ndoj
    • Aida Previzi Kule
    • Rozafa Shpuza
    • Seli Murati
    • Ligor Stafa
    • Reshida Çoba
    • Mentor Thaqi
    • Fatmira Loci
    • Manjola Brahaj
    • Elsa Sojati
    • Edlira Jorgji Doko
    • Naxhije Gashani
    • Blerona Brao
    • Edona Haliti
    • Servete Elezi
    • Yllka Ymeri
    • Anita Hoxha
    • Elisabetta Gockaj
    • Astrit Balliu
    • Bruna Gjoni Përvathi
    • Eva Kacanja
    • Mimoza Berisha
    • Eljona Bramo Zana
    • Veron Hoxhaj
    • Teuta Osmani
    • Sadie Kryeziu-Bejtullahu
    • Alma Jahja
    • Bledo Leador Ylli
    • Mimoza Berisha
    • Natasha Limaj
    • Albert Bani
    • Adriana Istrefi
    • Petros Tserkezis
    • Kristiana Preng Rajta
    • Bledo Leador Ylli
    • Vjollca Ajasllari Koni
    • Dragusha Ragip
    • Marinela Ajasllari
    • Zejnepe Alili - Rexhepi
    • Liliana Shkodrani Bici
    • Donike Rrethej
    • Marigona Koca
    • Gjenovefa Myrtaj
    • Vjollca Tiku Pasku
    • Rakela Yzeiri
    • Rajmonda Mojsiu
    • Lume Plaku
    • Rina Sinani
    • Kaman Myftaraj
    • Sadete Zhitia
    • Gonxhe Letmi Begisholli
    • Zamira Agalliu
    • Lumturi Ymeri Bersava
    • Natasha Limaj
    • Dashnor Selimi
    • Armela Shuli Bundo
    • Jorgjia Tanka
    • Aferdita Kraja Borici
    • Laureta Sahitaj
    • Saranda Shala
    • Niketa Grebi
    • Lebibe Zogiani
    • Sedbere Gagica Spahija
    • Pranvera Drita Gjoni
    • Flora Kopela
    • Mimoza Çekiçi Rista
    • Ganimete Jashari
    • Liridona Shehu
    • Deshira Haxhi
    • Erida Topi
    • Fatbardha Myslym Xhani
    • Besiana Avdyl Gjergji
    • Sofia Ziri
    • Adelina Haskaj
    • Kreshnik Ibrahimi
    • Lindita Prenga
    • Silvana Berki
    • Ardi Omeri
    • Sajmir Hide
    • Enleleda Ristani
    • Enkeleida Kondi
    • Dhimitër Kokaveshi
    • Anjeza Sakaj
    • Lulzim Kalaj
    • Rina Myrtkolli Kolonja
    • Erjola Kola
    • Sokrat Habilaj
    • Mirlinda Musaj
    • Drita Porocani
    • Anila Dahriu
    • Viktoria Xhako
    • Arsim Halili
    • Josif Gegprifti
    • Aida Elb
    • Jorgo Telo
    • Arsilda Cina
    • Klarita Selmani
    • Jeta Mustafa
    • Mina Caushi
    • Alda Rebelde
    • Lindite Ramushi
    • Liranda Zenuni
    • Donika Komani
    • Flora Peçi
    • Albana Subashi
    • Lina Tirana
    • Makfire Cenolli
    • Isuf Hoxha
    • Liza Ndreca
    • Myrvete Osmani
    • Belantina Venari
    • Hyqmet Hasko
    • Aidana Hyka
    • Xhemajl Rudi
    • Ardita lajçi - Gjoçaj
    • Shpresa Besa
    • Anila Toto
    • Pilo Zyba
    • Kristina Sarma
    • Gjergj Nikolla
    • Elona Çuliq
    • Jehona Gashi
    • Herman Zeka
    • Amijet Vinca
    • Adivie Hoxha
    • Shejmond Pacarada
    • Shahe Rama
    • Fation Lami
    • Maria Dervishi
    • Mimoza Eliona Osmani
  • KRITIKA
    • Pilo Zyba
    • Zhaneta Lazri .
    • Arben Duka
    • Ndue Shabaku
    • Angjelina Krasniqi
    • Ariana Bytyqi
    • Ndue Lazri
    • Safet Hyseni
    • Ndue Shabaku
    • Ndue Lazi
    • Drita Lushi
    • Ndue Shabaku
    • Prend Buzhala
    • Grigori
    • Pilo Zyba
    • Fatmir Terziu
    • Pilo Zyba
    • Rami Kamberi
  • FABULA
    • Pilo Zyba
    • Dritero Agolli
    • Pilo Zyba
    • Angjelina Krasniqi
  • POEZI
    • Lasgush Poradeci
    • Bilal Xhaferri
    • Jorgo Bllaci
    • Dritero Agolli
    • Ndoc Gjetja
    • Ali Podrimja
    • Frederik Reshpja
    • Xhevahir Spahiu
    • Koci Petriti
    • Moikom Zeqo
    • Dilaver Baxhaku
    • Visar Zhiti
    • Agim Doci
    • Mimoza Ameti
  • TREGIME
    • Pilo Zyba
    • Enxhi Krasniqi
    • Dorina Behari
    • Lindita Doda 1
    • Mite Tabaku
    • Janko Pali
    • Ndue Lazri
    • Ana Kove
    • Teuta Osmani
    • Pilo zyba
    • Abana Lifschin
    • Alketa Stefania Caca
    • Margharita Stoja
    • Ndue Lazri
    • Zhaneta Lazri
    • Izota Haruni
    • Josif Gegprifti
    • REPORTAZH >
      • Angjelina Krasniqi
      • Ndue Lazri
      • Silvana Berki
      • Shpresa Krasniqi
      • Pilo zyba
    • Tina Jortimela
    • Vjollca Pasku Tiku
    • Anila Dahriu
    • Vjollca Gabaj
    • Alketa Maksuti
    • Isuf Hoxha
    • Silvana Berki
    • Mimoza Ivanaj

Makfile Cenolli

Picture
Makfire Maqedonci - Canolli lindi në Prishtinë. Fëmijërinë dhe rininë e hershme i kaloi në vendlindje. Është shkolluar në fushën e pedagogjisë, që e ka bërë më të ndjeshme e më njerëzore edhe në poezi. Me këtë art të vështirë ka filluar të merret që kur ishte nxënëse e klasës së dytë fillore. ”Gjeli im plak” ka titullin vjershsa e saj e parë. E ka botuar 30 vjet e sa më parë në shtojcën për fëmijë të gazetës ”Rilindja” (1978/79), e cila botohej çdo të martë, në kohën e artë të kësaj të së përdishmeje të shuar shqiptare në Kosovën e pushtimi serb.

Makfire Canolli i përket brezit të rinisë ”së padisiplinuar”, e cila sfidonte pushtetin antipopullor të asaj kohe. Ky pushtet të rinjtë shqiptarë i quante ”irredentistë” e ”seperatistë” dhe me nofkat të tjera më poshtëruese, vetëm e vetëm pse deshi të mbante gjallë gjuhën, traditën e kulturën shqiptare, të qenit shqiptar të shqiptarëve në vendin e tyre.
Makfires, si motër e vëllezërve ”irridentistë”, iu mohua çdo e drejtë: të regjistrohej në fakultet, të punojë me nxënës, si dhe e drejta për të botuar. E ka vrragë të pashlyeshme në zemër këtë kohë, aq më parë, pasi krijimet e 
saj të hershme ia konfiskuan punëtorët e shërbimit sekret serb, gjatë një basrisjeje në shtëpinë e saj.
Në vitet e ‘80-ta, si shumë familje shqiptare, edhe familja e Makfires ishte në shënjestër të UDB-së famëkeqe serbe, e cila në vitin 1982 ia burgosi të tre vëllezërit. Ishte kjo koha kur shiri i saj poetik po kendonte nga brenda, pa u shfaqur për lexues.
Në vitet e ‘90-ta emigron në Gjermani, ku qëndroi deri më 1998. Kthehet në Kosovë bashkë me familjen e saj dhe më pas, më 1999, kalon oqenanin për të vazhduar jetën në New York. Aty jeton ende. 
Zëri i saj dëgjohet çdo të premte në valet e Radio – Diasporës, ku si moderatore e udhëheq rubrikën "Heroizmi i popullit tonë në shekuj".
Poezitë e saj janë prezantuar nëpër disa faqe internetit, të cilat botojnë krijime artistike, si "Teutat shiptare nëpër botë", "Agjencioni Floart-Press", "Tribuna shqiptare", "Bota e re", "Stërkala", si dhe "Qeparoi".


Gjer tani ka botur përmbledhjen poetike për të rritur “Gjurmë nëpër flakë” (2010) dhe një tjetër për fëmijë “I shes diellit akullore” (2010).

    • PËRKUSHTIM

      (Nënës sime, që t’i bëhet dritë fjala ime e parë, 

      epitafi në shpirtin tim, që thotë jetën e saj dhe dashurinë time për të!) 



      Dhembje pa thinja



      Tërë jetën e lume 
      vetëm një emër kam thirrur,
      fjalën e shenjtëruar prej gjakut.
      NËNË në të gjitha kohët,
      në të gjitha stinët.
      NËNË në bahçe, 
      në lëndinën e lotëve,
      NËNË në bukë e kripë,
      në një mal, në një saraj.
      Edhe sa herë shkoj te varri i saj.
      pa pritur zakonet e përvjetorëve,
      në atë lëndinë me kocka njerëzish,
      me emrin “nënë” thith ajrin aty,
      flas me nënën njëlloj,
      si kam folur tërë jetën.
      Mes mijëra fijesh bari,
      gjej pak dhe që pret gishtat e mi.
      E shpupurit, pastaj e rrafshoj me pëllëmbë, 
      si dikur moti, 
      kur kruaja shpinën e saj,
      sa herë ndërronte hëna. 
      Çdo grimcë e dheut paska pritur lotin tim,
      të ujitet që të mbijë bar,
      përjetësia e saj e blertë,
      as gjysmën e rrugës pa e bërë,
      në jetën lidhur me zinxhirë.



      PROLOG


      Himn për gjakun

      (Në vend të një kënge për 
      luftëtarët e lirisë dhe UÇK-në)



      Asnjë shtyllë nuk mund të mbajë
      peshën e lirisë si ju,
      gjaku im vertikalisht!
      Mes tokës dhe reve të zeza,
      ky flamur i kuq,
      në shtizën e pushkës,
      lidh tokën me diellin,
      Gjergj Kastriotit i çon lajm, 
      Kosovën e kthen në kështjellë,
      në agimin e pavarësisë.
      Dhe me gishta prej gjakut 
      Uubie telave të jetës,
      në ikje të natës vonë.
      E nënat mbushin gjinjtë 
      me qumësht fëmijësh,
      kur Dirini i Bardhë ndalet pak,
      një dorë ujë ma derdh në ballë,
      ikën si neperkë, e trollit shqipar
      një litar i çon.
      Tutje një daulle tund dheun,
      e yjet si mollat nga degët bien,
      nxitueshëm në tokën e arbërit.
      “Jemi vonuar shumë”,
      Njëri-tjetrit i thonë.



      Refreni i tankut 

      Dhe tymi që i shkonte pas thoshte:
      Ja dhuma për ju:
      Vetëm pse jeni shqiptarë!

      Dhe gjurmët e zinxhirëve mbi asfalt
      edhe më egër mbi lëkurë ushëtinin:
      Ja gjenocidi për ju:
      Vetëm pse jeni shqiptarë! 

      Dhe zhurma e makinës së vdekjes,
      Vetëm një refren dintej
      Ja shfarosja për ju:
      Vetëm pse jeni shqiptarë!

      Kosova është serbe,
      thoshte makina gri,
      me refrenin e vet përmbi.



      Ekzod

      Vaji i fëmijëve mallkonte rrugës mbi gjakun e vet,
      shkelur zbathur me qemështin e nënës në buzë
      rrugës për të ikur nga trolli Ilir,
      nga flaka e vdekjes përhapur gjithandej,
      mbi blerimin mbjellë në zemër, 
      bashkë me nënën e me një çantë me pak bukë,
      që të mbajnë shpirtin në shtegëtimin e zogjve,
      drejt vendeve të ngrohta.
      Mirë se erdhe, të thoshte gjysma tjetër e atdheut,
      konaku i fqinjëve gjithashtu,
      me zemrën e nxjerrë jashtë, 
      që bijtë e tjerë të shqipes,
      të ndihen si në shtëpinë e vet,
      si në oxhakun e gjyshit dikur,
      bashkë me përrallat e ninananat,
      që gjumin të bëhej i qetë,
      zbritur nga krahët e tmerrit,
      pa gjëmën e birit tjetër të zhdukur,
      pa varr e pa nishan,
      kthyer diku në muranë, 
      me gurët e gjakut,
      përmendore e trishtimit dhe e mallkimit,
      zë i qyqes në degën e thatë.


      A mund të flasim kuq e zi?

      Dhe Isa Boletini prapë ishte vonuar atë ditë
      në gjysmën e ditëlindjes sime,
      në nëntorin e tretë në shkurtit 2008,
      me gjysmën e shpirtit të qeshur,
      në vendlindjen time.
      Me njërin skaj të buzëve 
      puthte flamurin e kombit, 
      me tjetrin skaj,
      flamurin e shtetit më të ri në botë,
      të gjysmës tjetër të Shqipërisë,
      që ka emrin Kosovë.
      Dy ngjyrat e flamurit shpirti i tij kishte.
      Njëra Isa ishte,
      tjetra Boletin dëshirë të quhej kishte.


    • Urime, Kosovë!

      Mëvetësinë e gjakut tënd gëzoje!
      E kuqja uronte me valët e flamurëve të botës.
      Nën hijen e luleve,
      përkundur nga tanku i paqes aty.
      U ndal pak e frymë thellë Isa mori,
      si t’i çahej atë ditë po i bëhej krahërori,
      kur nëpër gajtana të tirqve
      ngjyra ezezë po nxinte,
      si vetëtima që zbret në tokë prej mali, 
      përçuar nëpërr një shufër metali.
      Ashtu si përçuan vargjet e mia,
      Gjysmën me Isa, gjysmëm me Boletin,
      kur mbi dy gjysmat
      shqiponja me flatra rri përpjetë,
      shkruan me pendë në qiell
      datën e nëntorit të vërtetë.




      Abetare për lirinë



      Shtrënguar me zinxhirë në trupin tim femëror,

      gumëzhitja si tanku armik mbi barin e vjeshtës,

      të gjeja abetaren e lirisë, 

      në natën e zezë me re,

      kur ëndërroja frymën e ndaluar në grykë

      me hallkat e reja natë për natë,

      që të mos çelë kurrë drita e mëngjesit tim,

      i lagur me gjakun tim.

      Dhe ti nuk e di, armiku im!

      Që unë di përmendsh

      Lirinë që ma ndalon ti,

      këngën më të bukur të poetit

      që ua lë cicërima zogjve,

      edhe kur ti e vret.

      Prapë ti nuk e di! 

      Se sa më shume që më shtrëngon,

      aq më shumë gjaku im më mëson jetën,

      zvarrë për të arritur kotherrën e bukës,

      që shkel çizma jote,

      në sofrën e Kosovës,

      gatuar me duart e nënave.

      Po ik se nuk kam kohë të flas më me ty!

      Më presin trimat në male.

      Kërkojnë bukë dhe fishekë,

      për ty, armiku im!.



      Sofër me plumba e shtruar



      Ja ku e ke shtruar me plumba,

      sofrën ku gatova lirinë,

      për darkën e kombit tim,

      kur u ktheva vonë nga arat,

      të bëja bukën e re misërishte,

      për trimat, që 

      ende nuk janë kthyer nga malet.

      Mitrovica kërkon prapë trima,

      aty jo nuk fluturojnë 

      të gjitha shqipet e lira të Kosovës.

      Shtruar me plumba e ke

      armiku im i vjetër,

      me të njëjtën qime!

      Dëshira ime e ndaluar tani,

      nga paqja e botës, 

      për lirinë plotë të vendlindjes sime,

      për tërë trollin tim,

      po pret në sirtarët 

      e tavolinave diplomatike,

      me njërën dorë

      në sofrën e plumbave,

      që t’i hamë bashkë një ditë.





      Nuse shqip në Mollën e Kuqe



      Atdheu im sa herë është tkurrur,

      braktisur me dhunë 

      nga shqipatrët e mi, 

      duke marrë me vete vetëm emrin “shqiptar”,

      me lot në sy,

      zemra duke qajtur me ngashërim.

      Gjyshi im ruam edhe sot, 

      mbiemrin e vjetër “Maqedonc”,

      në kohën kur gjyshja ime

      u bë nuse në Mollën e Kuqe, 

      në vendin ku flasin shqip

      vetëm eshtrat nën dhe,

      ose ndonjë zog që andej i bie fluturim

      dhe këndon emrin e atdheut im,

      poemën e time të kafshuar

      nga të katër anët,

      me emrin Shqipëri.


  • para 13 minutash
    Maki Canolli
    • Lot prej dheut



      Sa herë më quajtën mërgimtare,

      zemër e pikëlluar u bëra,

      ujitur me lot, lagur me riga gjaku,

      djegur me mallin e adheut.

      Dhe refugjate kur më thanë,

      nga gjoksi zemrën nxora,

      të mos çahej e mbaja,

      me duar të buta femre.

      Mbuloja shpirtin, 

      me plisa të dheut tim, 

      i bëja baltë, që

      të shkelja mjaltin e huaj.

      Lulet më lironin helm, 

      në blerimin e refuzueses isha.

      Shporruniiiiiiiiiiiii!

      Më vinte të klithja,

      por atdheu ma shkelte syrin:

      Mbahu! 

      Nesër një ditë tjetër vjen. 



      Kushtrimi i lirisë 

      (Adem Jashari, komandat legjendar) 



      Më 28 nëntor, Ditën e Pavarësisë

      të shtetit më të ri në botë,

      mu në zemër të Drenicës,

      lindi një nip i Azem Galicës.



      Si të dilte nga thellësi e tokës,

      nëna i dha emrin e lashtë Adem,

      e të lidhej tok me dheun

      miti tjetër si Anteu



      Kur e mori nëna në duar,

      e mbuloi me flamur

      dhe e bekoi me dashuri:

      Luftofsh, bir për shqiptari!



      Djali u rrit e u bë burrë,

      u betua në flamur,

      se i gjallë nën shka s'jetoj, 

      dhëmbë për dhëmbë me të luftoj.



      Pushka e tij e dha kushtrimin:

      Nën shka s’e duroj roberinë.

      U trimërua edhe fëmija, 

      nuk kish frikë nga Sërbia!



      Si rrufeja kur i bie një lisi,

      me Sërbinë luftën e nisi,

      u shkund fort e tërë Evropa,

      si të kishte tërmet gjithë toka.



      Këndon pushka në kullë prej gurit,

      predha, gjyle pret Ademi. 

      Edhe fëmija në drirare,

      i hedhnin armikut fishekzjarre.



      U vra trimi duke kënduar,

      e në Zot duke u betuar,

      nuk e lëshoj kullën e babës plak,

      pa u mbuluar të gjithë me gjak.



      Brez pas brezi do të nderohet,

      e do ta kujtojë historia,

      se me Adem Jasharin,

      bënë luftë edhe fëmija.



      Pushka e tij dha kushtrimin,

      që Serbisë t'ia qesim tymin,

      e të marrë vesh përjetë e mot,

      se kjo tokë shqiptarin ka zot.



      Mos e mësyj më, shka, Kosovën!

      kij kujdes, more karpat!

      Adem Jashari nuk vdes kurrë,

      edhe në varr të lan me gjak.



      Krejt Shqipëri

      (Tahir Sinani, tropojan, dëshmor i luftërave 

      në Kosovë, Maqedoni dhe Preshevë) 



      Shumë pak fjalë i foli nënës,

      më shumë lot Sinani derdhi,

      mbahu, nënë, si thotë zakoni!

      Lum për ne koha na erdhi.



      O moj nënë, unë jam betuar!

      Se do të vdes për tokë e lumë,

      këtu është Tropojë,

      po Shqipëri ka më shumë.



      Ajo fushë veshur me flakë,

      është Kosovë, është Shqipëri.

      Me pak shkollë, zemra ime!

      E di mirë edhe ti.



      Kthyer nga dielli i agimit, 

      niset trimi i tërë në gaz,

      mumëron shekujt e robërisë

      dhe një këngë i shkonte pas.



      Njëqind vjet këtë ditë e pritëm,

      sikur lulja që pret driteë,

      Ndale shkja hapin pak!

      S’e harrojmë kurrë ne traditën.





      Lule mbi gur

      (Ismet Jashari)



      Sa çel nëna sytë në gur, 

      e sheh djalin si flamur,

      kaq lule si mund të mbijnë aty!

      Çuditet nëna me lot në sy.



      Dhe fërkon sytë mos po sheh hije,

      zbret në gur një dritë nga yje, 

      nur u jep gjithë dëshmorëve,

      veç e veç përmendoreve.



      Dëgjon nëna fjalë nga qielli,

      shikon lart nga i flet dielli,

      djali yt është bërë liri,

      rrezja ime për Shqipëri.



      Ke djem ti, moj nënëloke!

      që i dalin krah kësaj toke,

      nuk të lënë nën Serbi,

      pa u faruar me pleq e fëmijë.



      Dhe Kosovës i dha shtetin,

      ashtu kishte amanetin.

      Lule mbushi tokën amë,

      UÇK-në e kishte pranë.



      Rrufe nga Shqipëria 

      (Skerdilajd Llagami ("Shpendi")



      Kur Kosova po digjej flakë,

      tym po shkonte në të gjitha anët.

      Digjej toka, flakë mbi kullat,

      në të katër anët luftonin burrat.



      Mbahu, moj Kosovë kreshnike!

      Ke bijtë tu që ti rrite.

      Gjithandej në Shqipëri,

      Nuk të lënë ty nën Serbi.



      Si rrufeja që vjen nga qielli,

      ashtu në Kosovë erdhi Skerdi,

      si shqiponjë që del nga mali,

      ashtu erdhi Lajdi djali.



      Ndalu, shka, ti qofsh mallkuar!

      Mos ma digj Kosovën time!

      Ndalu shka i biri shkinës!

      Jam përballë, jo pas shpinës.



      Gjaku i njomë i tiranasit,

      skuqi tokën kosovare,

      dhe lulekuqe mbinë prej gjakut, 

      Skerdilajdi i erdhi hakut.



      Xan, o lule! 

      (Murtezan Etemi)



      Dhe kushtrimi veshi trollina

      anembanë kërkonte trima, 

      brof në këmbë me xhamadan,

      më i shpejti Murtezan.



      Shikon qiellin plot me re,

      e mbush zemrën me zemërin,

      i jep pushkës një herë zjarr,

      nëpër bar po shkonte zvarr.



      Ballë për ballë me armikun, 

      tym e flakë ngriten në qiell,

      jetën mbron në istikam.

      vëllai trim, vëllai Xan.



      Oh një plumb ra mbi lule,

      Xani trimi si të qeshte,

      i ther shpirtin nënëlokës,

      si një sondë t’i binte tokës.



      Dhe u bë dritë e Arbërisë,

      që me shekuj lirinë e kërkonte,

      dhe gurëve u solli gjelbërimin,

      zogjve lirinë dhe fluturimin.


  • para 12 minutash
    Maki Canolli
    • Flutur në flamur 

      (Basri Canolli)



      Aq male kishte Gollaku atë ditë!

      O zot si i mbante trolli!

      Më i larti që ishte,

      ai Basri Canolli.



      Dhe betimi u ngrit në flamur,

      bashkë me thirrjen e kushtrimit,

      del dhe shqipja nga flamuri,

      i shkon në ndihmë atij trimit.



      Shtrohej toka plot me gjethe,

      seç po shkundej i tërë mali,

      kënga këngës seç i thoshte:

      Jepi flutur Canoll djali. 



      Basri Canolli e dha betimin:

      Për Kosovën do të luftoj,

      plumbin e fundit do ta harxhoj,

      shkjaun e zi gjersa ta largoj.



      Krisma, flakë mbuluan Marecin,

      dhëmbë për dhëmbë dy ushtri,

      loti nënën e mbuloi,

      u shtri djali, u shtri.








      Pjese nga libri: I SHES DIELLIT AKULLORE

      (Poezi për fëmijë)





      Nuk janë vargje, por akullore



      Vargje e vargje,

      një piramidë me vargje…

      Po kush tha se janë vargje?

      Jo, more! Jo, more!

      Nuk janë gjë tjetër,

      veçse akullore.



      Vjersha e vjersha,

      një lëndinë me vjersha…

      Po kush tha se janë vjersha?

      Janë plantacione

      mbushur plot me vreshta.



      Fjalë e fjalë…

      jo kafshata me halë.

      Po kush tha se janë fjalë?

      Janë qumësht, more!

      për çdo akullore,

      që nga dielli,

      pikin në fletore.



      Rima e rima,

      një kështjellë me trima…

      Po kush tha se janë rima?

      Po as karalele nuk janë, lale!

      në fund të çdo fjale,

      por janë valle e valle,

      në koncertin e ri,

      për ju, fëmijë!



      Nuk është as një libër,

      vetëm me gjyshin e vitit të ri,

      janë zemra dhe shpirt

      për ju, o fëmijë të mi!





      Mullisi dhe fëmija



      Pa fëmija një mulli,

      tek një lumë që po e shponte,

      i shkoi mendja si për dreq,

      në mos rrymë ai prodhonte.



      Mullisi i bardhë nga mielli,

      kapi fëmijën ngrohtë për dore:

      Eja, bir, bashkë me gjyshin,

      të hamë bashkë një akullore!



      Ky mulli, biri im!

      Është i vjetër sa gjyshi im,

      nuk pushon natë as ditë,

      bluan drithër, nuk jep dritë.



      Ti çuditesh, unë e di,

      pse mulliri s’është muze,

      në këtë shekull të teknikës

      që ka zbardhur kohë e re.



      Prapë çuditesh, por dëgjo!

      Akolloret që hamë ne,

      kanë brenda edhe miellin tim,

      jo vetëm lëng frutash e sheqer.



      Lëpin gjyshi akullore,

      dhe mustaqet i bën pis

      nuk pranon si thotë fëmija,

      të jetë mësues, e jo mullis.



      Këmbëzbathur në një luginë,

      ku një lumë shkon me rrëmbim,

      Mulliri i Lekë Bardhit,

      bluan miell për fshatin tim.



      Mos ma vrit ardhmërinë!

      (Kundër gjakmarrjes)





      Mos ma ndal diellin, të lutem!

      Të më ngrohë si gjithë njerëzinë,

      se jam një fëmijë i pafajshëm,

      që nuk njeh hasmërinë.



      Mos më ndaj nga lojërat fëmijërore!

      e as nga bankat shkollore,

      se nuk kam faj e përgjegjësi,

      që njerëzit bëjnë çmenduri.



      Mos ma vrit ardhmërinë!

      Mos ma shëmto fëmijërinë!

      Këtë dëshirë mos ma sfido!

      Ndaj meje hakmarrje mos kërko!



      Është lart një Perëndi,

      që na sheh mua dhe ty,

      andaj nëse mua më dënon.

      Zoti i madh të gjykon.



      Mallkuar qoftë djalë pas djali,

      ai që la kanunin i pari,

      që të ketë përjetë gjakmarrje,

      e mes nesh të hapen varre.



      Mëshirë për fëmijët! 





      Enden për çdo ditë,

      rrugëve poshtë e lart,

      me shpresë se do të gjejnë

      ndonjë kafshatë të thatë.



      Rrinë skajeve të rrugës,

      të zbathur e të zhveshur,

      me stomak të uritur,

      me fytyrë të ngërdheshur.



      Shikojnë çdo njeri,

      që u kalon aty përbri,

      në mos kanë gjë për ta,

      të paktën një lajthi.



      Mungojnë në shkolla,

      janë nxënës të dalluar,

      ngase nuk kanë fletore, 

      as libra për të mësuar.



      Janë thellë të strukur,

      por kërkojnë drejtësi,

      ndërkohë që gjëmë e tyre

      arrin tutje në qeveri.



      Po lum që ne të tjerëve

      qeveri nuk na thonë,

      e na qan zemra dhe shpirti

      prandaj u ndihmojmë. 



      Lutja e fukarasë 





      Lutet shpirti i fukarasë

      lutet me shumë dëshpërim,

      Zot i madh, ty të lutem:

      Më jep dhe mua ushqim!



      Të kesh, o Zot mëshirë!

      Të kem ditë më të mira!

      Të kemi ushqime edhe mbathje!

      Si e gjithë njerëzia.



      Pse të tjerët, o Zot!

      kanë gjëra shumë,

      ndërsa unë nga uria

      s'mund të bëj as gjumë.



      Zbute shpirtin e njerëzimit

      t’i japë jetë fukarasë,

      kush gëzon zemrën e tij,

      t’i bësh vend në parajsë!



      Vjen dhe dimri, Zoti i madh! 

      me borë, acar e fërfëllizë,

      mua lutja më ngrin në gojë,

      pse s’kam të drejtë që të rrojë.



      Vajzat shqiptare 





      Kur t'i takosh 

      vajzat nga Prishtina,

      të dukën të bukura

      porsi gjeraqina.



      Sa herë t'i takosh

      vajzat nga Tirana,

      janë shumë çapkene

      të shpejta si zana.



      Edhe vajzat e tjera, 

      që janë nga Gostivari,

      kanë sy gështenje

      dhe flokët si ari.



      Po të zbresësh pak

      andej nga Presheva,

      nga bukuria që kanë vajzat

      thua, në zemër i ndjeva.



      Edhe në Çamëri

      vajza shqiptare,

      aq bukur ato

      aty hedhin valle.



      Po të ngjitësh pak

      në rrethin e Malësisë,

      vajzat si sorkadhe

      duken prej bukurisë.



      Kudo që të shkosh

      nëpër trojet tona,

      vajzat janë të bukura

      duken si shqiponja.





      Nëpër Shqipëri





      Tëra rrugët më çojnë

      nëpër Shqipëri,

      i di mirë përmendsh 

      si në gjeografi.



      Afër kalit të Gjergjit, 

      aty në Tinarë,

      më bluante truri luftërat

      e të parëve tanë.



      Thellë në jug, në qytetin 

      me gurë e pa bahçe,

      Kadare shkruante romanin

      “Ura me tri harqe”.



      Në veri, Fishta e Migjeni

      i riktheheshin trishtimit 

      me “Lahutën e Malcisë 

      e “Poemen e mjerimit”.



      Azem Shkreli i madh 

      në Shkrelin e Rugovës,

      pinte ujë të ftohtë

      në Gurrën e Martin Bogës.



      Në Pogradec, 

      afër Liqenit, medet!

      Lazgushi kollitej 

      nga pleqëria e vet.



      Në Cercë të Istogut, 

      për dritën e lirisë,

      Rugova në dorë shtëngonte

      projektin e pavarësisë.



      Në Tepelenën e lashtë, 

      Ali Pashë Tepelena,

      këndohej në këngën 

      e këngëtares Lena.



      Në Prekazin legjendar 

      Adem Jashari thoshte nga kulla:

      Seria do vetëm plumba, 

      Mos u dorëzoni burra!



      Në Gllogjan të Pejës, 

      në Kullë të Qëndresës,

      Dëshmorët Haradinaj 

      murosnin kështjellën e besës.





      Si e bëra Shqipërinë time





      Sh-në ia mora shqiponjës në fluturim,

      që të ndërtoj çerdhe në shpirtin tim.



      Q-në ia mora në qerdhor qershisë,

      që t’i bëj të kuqe faqet e rinisë.



      I-në ia mora të nesërmen Ilirisë,

      që të mësoj rrënjët e Dardanisë.



      P-në e la herët pranvera mbi lule,

      që të bëj nektar për bletë, jo vetëm pekule.



      Ë-në e piku syri i foshnjës pa gji nëne,

      që lumenjtë të sjellin qymësht dhene.



      R-ja me shi nga retë seç më ra në dorë,

      që fëmija të fle gjatë, jo vetëm një orë.



      I-në tjetër për emrin e atdheut tim,

      e gjeta në abetare duke mësuar shkrim-lexim.



      A-në e gatova mirë nga dheu i mëmëdheut,

      që të bëja Shqipërinë me dorë të Skënderbeut. 



      Mësuesi i parë i Abetares

      (Mehmet Gjevori)





      Nga errësira kush na nxori?
      Dritë për ne përjetë kush solli?
      Kosovarëve në ndihmë kush u doli?
      Mësuesi i parë Mehmet Gjevori.

      Bacë Mehmeti me shumë shokë
      tridhjetë vjet la Elbasanin,

      drejt Kosovës ai u nis,
      të hap dritën e shqiptaris.

      Dita e natë me Abetare në dorë,
      herë në fshat, herë në qytet,

      pishtar dite i arsimit,

      më i pari baca Mehmet.

      Zemra e tij lumturohej,
      kur rinia arsimohej,

      në çdo kënd shtrihej arsimi,

      qeshte populli nga gëzimi.


      Brezat shekujve do ta kujtojnë
      sinonimin e Abetares,

      më i shtrenjti veterani,
      bacë Mehmeti nga Elbasani. 





      Abetarja, floriri me yje



      Abetarja është libri i parë,

      nga nis e gjithë dituria,

      me kaq flori që ka brenda,

      matet e tërë pasuria.



      Shkronjat që ka ajo,

      i kanë marrë librat e tjerë,

      kush i mori më lehtë,

      kush me shumë poterë.



      Floriri i Abetares

      është flori me okë,

      ama kur fëmijët, 

      e futin thellë në kokë.



      Në çdo fletë të Abetares,

      është nga një yll, 

      me çdo grafikë shkronjash,

      ndriçojnë një pyll.



      Zbret aty dhe dielli,

      si mësues i jetës,

      lidh fijet e dritës,

      derdh mjaltrin e bletës.


Powered by Create your own unique website with customizable templates.