DILAVER BAXHAKU
NJË LINDJE E VËSHTIRË
Alegori
Pjesa e pare
Duket se ndodhi. Fëmija tanimë është ngjizur. Është aty, në bark. Në barkun e sëmurë të kohës. Pret të lindet. Lëviz këmbët. Gjuan me shkelma. Thonë se i dëgjon zërat. Dhe i njeh. Zërat e prindërve, sidomos. Domethënë, zërat e atyre që e ngjizën. Përpjek duart e lëviz këmbët. Gjuan gjithnjë me shkelma. Majtas e djathtas. Kërkon të dalë. Nuk është më embrion, fetus, tanimë është ngjizur, i ka të gjitha organet e shqisat. Kokën, sytë, këmbët, duart, hundën. Kërkon të dalë, po s’mundet. Janë mbledhur mamitë dhe po thonë ta lindin apo jo? Sa muajsh e sa ditësh është? Tetë, thotë dikush. Tetë muaj? Jo, tetë vjet. Mamitë shihen ndër sy. Shumë paska. Kur ta lindim? Sa ditë ta mbajmë nëpër duar?
Ai aty në bark i dëgjon. I dëgjon të gjitha, po s’flet dot. Dhe nuk del dot vetë. Flasin shumë, flasin të gjithë bashkë. Ulërijnë. Gërthasin. Lindeni! Lindeni! Duam fëmijën! Duam fëmijën! Prejani kërthizën, thotë një zë. Ai aty brenda dridhet. I duket se po thotë prejani kokën. Tutet e tërhiqet mbraps.
Mamitë prekin barkun e mahisur të nënës. Duan të fusin duart. Ta prekin. Ta lindin.
Kujdes, lypset kujdes. Mund ta qesin sakat. Me një dorë të ndrydhur. Me qafë të përdredhur. Me këmbë të shtrembra. Mund t’ia lëndojnë zemrën. Mund t’ia shtypin mushkëritë. Dhe, ruana Zot, mund t’ia lënë kërthizën pa prerë. Kërthizën, jo kokën. Kujdes! Është i vockël. Sa një dorë. Është i ngrohtë, po mund të ftohet menjëherë, mund të marrë një verem të përjetshëm, domethënë katërvjeçar. Mund të dalë rakitik. Tek nefes. Të mos jetë i zoti i vetes. Të mos lidhë dot brekët.
Kujdes. Të jetë një lindje sakllam. E përkujdesur. E merituar për të gjithë. Për ata që e duan dhe ata që s’e duan.
Të gjithë në pritje të lindjes së fëmijës metaforik. Të gjithë në pritje. Lindje të mbarë!
Pjesa e dytë
... Ka kapërcyer mesnata dhe mamitë nisin të kryejnë lindjen. Duhet të lindë ky fëmijë, s’mund të rri më në bark. Fusin duart deri në mitër, po nuk gjejnë gjë. Nxjerrin që andej një copë letër: fëmijën e mori babai legjitim, mos u bëni merak. Tmerr. Llahtar. Një cezarian i paparë, jashtëtokësor. Një cezarian pa mjekë e pa mami. Atëherë ngrihet babai tjetër legjitim dhe në çorape merr rrugët për të gjetur fëmijën e tij ende të pa lindur. Turret nëpër natë. Është një turr epik. Pa mend. Pa drejtim. Turru e turru. E gjen babanë e parë legjitim dhe ia rrëmben fëmijën ende të pa lindur. Ia shkul nga duart. Të zhyer në gjak. E lanë dhe e pastron. Ua jep mamive që t’i bëjnë një lindje normale, një lindje njerëzore, siç e do bota. Të ketë një lindje si të gjithë fëmijët e tjerë. Të ketë një emër për të qenë. Emrin e atij që i takon. Babait legjitim.
Mamitë më në fund bëjnë lindjen.
Qarja e parë!
Kush nuk e dëgjon! Turren dhjetëra baballarë të stisur duke zgjatur duart. Sekush ta marrë. Biri im! Gjaku im! E duan të gjithë. Turren gjithë. Natën. Nëpër terr. Pa hënë. Të djersitur. Të baltosur. Turren. Është një turravrap pa mbarim. Kur i pyesin pse rendin ashtu, gjegjen se u ka humbur fëmija. Se ua kanë rrëmbyer fëmijën. Birin ende të pa lindur. Thonë se ishte një vjedhje e lemerishme. E paparë dhe e padëgjuar.
Turren dhe çjerrin fytyrën. Si në përralla. Si në legjenda. Si në epose.
Mëngjesi e gjen fëmijën në krahët e thatë të një babai gungaç. Dhëmbëkrimbur.
Pas pak e rrëmben një levend i parfumuar, që i bën guga.
Babai i tretë nuk duket fare në mjedis. E birëson online me një sms.
Së fundi e merr në prehër një grua. Gjoks-tharë. Me një bidon qumështi në dorë e me një biberon llastiku. Me një buzëqeshje të akullt e të shtirë kërkon t’ia mbushë mendjen gjindes se është biri i saj. Nuk më patë? Kohët e fundit kam qenë me barrë. Për këtë fëmijë. Dhe përplas duart mbi jastëkun nën fustan.
Të gjithë duan ta marrin, ta kenë në krah.
Ia vlen një fëmijë i tillë. Jo për hir të ADN-së. Jo për thirrjen e shpirtit. Kush pyet nëse është apo nuk është një bir natyral. E pranojnë edhe kopil. Edhe pse e dinë se nuk është palca e tyre, gjaku i tyre. S’ka gjë. Do t’i japin atësinë e vet. Atësi ligjore.
Ligjore.
Ligj-oreee.
E duan, pse ai është një fëmijë për t’u dashur. Është një fëmijë i mbarë. Lind me hënë në faqe dhe me yll në ballë. Me dhëmbët jo prej qumështi, po prej floriri. E duan që t’i hedhin një zinxhir në qafë e ta tërheqin pas si ogiç. Si qenush. Duan t’ia shkulin dhëmbët e florinjtë e t’i mbjellin një palë prej çakalli. Në vend të hënës në faqe duan t’i vënë vulën e tyre. Të ngjizur me hekur të skuqur. Në vend të yllit në ballë, t’i vënë një bri rinoqeronti. E duan që t’ua ndërsejnë miqve dhe armiqve. T’i gëzojnë e t’i tmerrojnë të gjithë.
E duan, pse ky fëmijë ka një dhunti fuqiplote...
Pjesa e tretë
Dhe lindet fëmija. Është gjithë shëndet. Qesh e luan. Gugon. Lëviz duar e këmbë. Duket se diçka do të thotë, po s’mundet. Ende shpejt për të folur. Prindit e vërtetë i rrinë afër. Gjithë kujdese që të kalojë mirë ditët e para. Thonë se lypsen njëqind ditë, sa të marrë veten...
Dhe turren sërish baballarët e rremë. Mamatë gjoks-thara me jastëkun nën fustan. Tashti turren jo që ta bëjnë legjitim, jo që ta birësojnë e t’i japin atësinë. Turren që ta nxjerrin kopil. Të jashtëligjshëm. E shajnë, e pështyjnë.
Babanë ia quajnë rrugaç, horr, pijanec.
Mamanë ia quajnë kurvë. Të përdalë.
Do ta shohë ajo (e ëma) se ç’do të heqë nga ky fëmijë kopil me një baba... pis baba. Si i ati do të bëhet. E lindi që e lindi, pse nuk ua besoi atyre, që t’i jepnin një atësi të mirë. Të fisme. Ligjore.
Do ta shohë edhe ai (fëmija) se çdo të heqë nga një palë prindër rrugaçë, kopilë edhe ata.
Dhe i shpallin luftë. Luftë fëmijës së sapolindur. Presin lulet, prishin urat, përmbysin shtëpitë, djegin të korrat, shterojnë ujërat, ndjellin malarien, skamjen. Shkelin çdo gjë me këmbë, vetëm e vetëm që ai, fëmija i sapolindur, të mbetet pa ngrënë, pa veshur, pa gjë prej gjëje. Vetëm e vetëm që ky fëmijë të mos ketë shëndet, të mos shkojë në shkollë, të mos ketë bukë e as brekë për të veshur. Shkurt fare, të mos jetojë gjatë. Të ngordhë që në ditët e para të jetës. Ta marrë vesh se ç’gabim fatal ka bërë që u lind kopil. Ta dijë mirë edhe ajo (e ëma) se ç’krim bëri që e ngjizi me një baba... pis baba. Me keq se kopil. Dhe e joshin, e thërresin. Hajde me ne, i thonë. Vetëm ne dimë të mbajmë një fëmijë si ti. Të çojmë në parqe lodrash me luftë e të lëmë pa mend. Të çojmë në mejhane e të bëjmë xurxull. Të çojmë në kazino që të fitosh para. Të çojmë, ku s’të çojmë. Vetëm të vish me ne.
Fundi
Dhe zbardh Dita e Re. Nata rri pas, me zërat e çakejve dhe përgjërimet e shtrigave. E gjithë ajo natë e gjatë dhe e lagësht, tashmë ngjan si një kujtim i lig.
Dita e Re. Dy prindër të qeshur që mbajnë përdore një fëmijë. Një fëmijë jo si çdo fëmijë. Me hënë në faqe e me yll në ballë. Me dhëmbët ende të qumësht. Të bardhë, të bardhë. Buzëqeshur e i lumtur.
Kur mbërrijnë në një breg, babai e merr birin në krah. Shiko andej, i thotë. Rreth e qark. Gjithçka të përket ty. Do të të çoj kudo e ngado, të njohësh vendin tënd, dheun tënd, njerëzit e tu. Ti do të rritesh ditë më ditë. Por çdo ditë do të të duhet të bësh diçka. Për dheun tënd, për njerëzit e tu. Dhe e habit duke i thënë, se ti nuk je fëmija ynë, je i të Gjithëve. Ne jemi kujdestarët e tu. Se ti nuk je një fëmijë si çdo fëmijë. Ke një mision të veçantë. Pse ke një emër të veçantë.
Alegori
Pjesa e pare
Duket se ndodhi. Fëmija tanimë është ngjizur. Është aty, në bark. Në barkun e sëmurë të kohës. Pret të lindet. Lëviz këmbët. Gjuan me shkelma. Thonë se i dëgjon zërat. Dhe i njeh. Zërat e prindërve, sidomos. Domethënë, zërat e atyre që e ngjizën. Përpjek duart e lëviz këmbët. Gjuan gjithnjë me shkelma. Majtas e djathtas. Kërkon të dalë. Nuk është më embrion, fetus, tanimë është ngjizur, i ka të gjitha organet e shqisat. Kokën, sytë, këmbët, duart, hundën. Kërkon të dalë, po s’mundet. Janë mbledhur mamitë dhe po thonë ta lindin apo jo? Sa muajsh e sa ditësh është? Tetë, thotë dikush. Tetë muaj? Jo, tetë vjet. Mamitë shihen ndër sy. Shumë paska. Kur ta lindim? Sa ditë ta mbajmë nëpër duar?
Ai aty në bark i dëgjon. I dëgjon të gjitha, po s’flet dot. Dhe nuk del dot vetë. Flasin shumë, flasin të gjithë bashkë. Ulërijnë. Gërthasin. Lindeni! Lindeni! Duam fëmijën! Duam fëmijën! Prejani kërthizën, thotë një zë. Ai aty brenda dridhet. I duket se po thotë prejani kokën. Tutet e tërhiqet mbraps.
Mamitë prekin barkun e mahisur të nënës. Duan të fusin duart. Ta prekin. Ta lindin.
Kujdes, lypset kujdes. Mund ta qesin sakat. Me një dorë të ndrydhur. Me qafë të përdredhur. Me këmbë të shtrembra. Mund t’ia lëndojnë zemrën. Mund t’ia shtypin mushkëritë. Dhe, ruana Zot, mund t’ia lënë kërthizën pa prerë. Kërthizën, jo kokën. Kujdes! Është i vockël. Sa një dorë. Është i ngrohtë, po mund të ftohet menjëherë, mund të marrë një verem të përjetshëm, domethënë katërvjeçar. Mund të dalë rakitik. Tek nefes. Të mos jetë i zoti i vetes. Të mos lidhë dot brekët.
Kujdes. Të jetë një lindje sakllam. E përkujdesur. E merituar për të gjithë. Për ata që e duan dhe ata që s’e duan.
Të gjithë në pritje të lindjes së fëmijës metaforik. Të gjithë në pritje. Lindje të mbarë!
Pjesa e dytë
... Ka kapërcyer mesnata dhe mamitë nisin të kryejnë lindjen. Duhet të lindë ky fëmijë, s’mund të rri më në bark. Fusin duart deri në mitër, po nuk gjejnë gjë. Nxjerrin që andej një copë letër: fëmijën e mori babai legjitim, mos u bëni merak. Tmerr. Llahtar. Një cezarian i paparë, jashtëtokësor. Një cezarian pa mjekë e pa mami. Atëherë ngrihet babai tjetër legjitim dhe në çorape merr rrugët për të gjetur fëmijën e tij ende të pa lindur. Turret nëpër natë. Është një turr epik. Pa mend. Pa drejtim. Turru e turru. E gjen babanë e parë legjitim dhe ia rrëmben fëmijën ende të pa lindur. Ia shkul nga duart. Të zhyer në gjak. E lanë dhe e pastron. Ua jep mamive që t’i bëjnë një lindje normale, një lindje njerëzore, siç e do bota. Të ketë një lindje si të gjithë fëmijët e tjerë. Të ketë një emër për të qenë. Emrin e atij që i takon. Babait legjitim.
Mamitë më në fund bëjnë lindjen.
Qarja e parë!
Kush nuk e dëgjon! Turren dhjetëra baballarë të stisur duke zgjatur duart. Sekush ta marrë. Biri im! Gjaku im! E duan të gjithë. Turren gjithë. Natën. Nëpër terr. Pa hënë. Të djersitur. Të baltosur. Turren. Është një turravrap pa mbarim. Kur i pyesin pse rendin ashtu, gjegjen se u ka humbur fëmija. Se ua kanë rrëmbyer fëmijën. Birin ende të pa lindur. Thonë se ishte një vjedhje e lemerishme. E paparë dhe e padëgjuar.
Turren dhe çjerrin fytyrën. Si në përralla. Si në legjenda. Si në epose.
Mëngjesi e gjen fëmijën në krahët e thatë të një babai gungaç. Dhëmbëkrimbur.
Pas pak e rrëmben një levend i parfumuar, që i bën guga.
Babai i tretë nuk duket fare në mjedis. E birëson online me një sms.
Së fundi e merr në prehër një grua. Gjoks-tharë. Me një bidon qumështi në dorë e me një biberon llastiku. Me një buzëqeshje të akullt e të shtirë kërkon t’ia mbushë mendjen gjindes se është biri i saj. Nuk më patë? Kohët e fundit kam qenë me barrë. Për këtë fëmijë. Dhe përplas duart mbi jastëkun nën fustan.
Të gjithë duan ta marrin, ta kenë në krah.
Ia vlen një fëmijë i tillë. Jo për hir të ADN-së. Jo për thirrjen e shpirtit. Kush pyet nëse është apo nuk është një bir natyral. E pranojnë edhe kopil. Edhe pse e dinë se nuk është palca e tyre, gjaku i tyre. S’ka gjë. Do t’i japin atësinë e vet. Atësi ligjore.
Ligjore.
Ligj-oreee.
E duan, pse ai është një fëmijë për t’u dashur. Është një fëmijë i mbarë. Lind me hënë në faqe dhe me yll në ballë. Me dhëmbët jo prej qumështi, po prej floriri. E duan që t’i hedhin një zinxhir në qafë e ta tërheqin pas si ogiç. Si qenush. Duan t’ia shkulin dhëmbët e florinjtë e t’i mbjellin një palë prej çakalli. Në vend të hënës në faqe duan t’i vënë vulën e tyre. Të ngjizur me hekur të skuqur. Në vend të yllit në ballë, t’i vënë një bri rinoqeronti. E duan që t’ua ndërsejnë miqve dhe armiqve. T’i gëzojnë e t’i tmerrojnë të gjithë.
E duan, pse ky fëmijë ka një dhunti fuqiplote...
Pjesa e tretë
Dhe lindet fëmija. Është gjithë shëndet. Qesh e luan. Gugon. Lëviz duar e këmbë. Duket se diçka do të thotë, po s’mundet. Ende shpejt për të folur. Prindit e vërtetë i rrinë afër. Gjithë kujdese që të kalojë mirë ditët e para. Thonë se lypsen njëqind ditë, sa të marrë veten...
Dhe turren sërish baballarët e rremë. Mamatë gjoks-thara me jastëkun nën fustan. Tashti turren jo që ta bëjnë legjitim, jo që ta birësojnë e t’i japin atësinë. Turren që ta nxjerrin kopil. Të jashtëligjshëm. E shajnë, e pështyjnë.
Babanë ia quajnë rrugaç, horr, pijanec.
Mamanë ia quajnë kurvë. Të përdalë.
Do ta shohë ajo (e ëma) se ç’do të heqë nga ky fëmijë kopil me një baba... pis baba. Si i ati do të bëhet. E lindi që e lindi, pse nuk ua besoi atyre, që t’i jepnin një atësi të mirë. Të fisme. Ligjore.
Do ta shohë edhe ai (fëmija) se çdo të heqë nga një palë prindër rrugaçë, kopilë edhe ata.
Dhe i shpallin luftë. Luftë fëmijës së sapolindur. Presin lulet, prishin urat, përmbysin shtëpitë, djegin të korrat, shterojnë ujërat, ndjellin malarien, skamjen. Shkelin çdo gjë me këmbë, vetëm e vetëm që ai, fëmija i sapolindur, të mbetet pa ngrënë, pa veshur, pa gjë prej gjëje. Vetëm e vetëm që ky fëmijë të mos ketë shëndet, të mos shkojë në shkollë, të mos ketë bukë e as brekë për të veshur. Shkurt fare, të mos jetojë gjatë. Të ngordhë që në ditët e para të jetës. Ta marrë vesh se ç’gabim fatal ka bërë që u lind kopil. Ta dijë mirë edhe ajo (e ëma) se ç’krim bëri që e ngjizi me një baba... pis baba. Me keq se kopil. Dhe e joshin, e thërresin. Hajde me ne, i thonë. Vetëm ne dimë të mbajmë një fëmijë si ti. Të çojmë në parqe lodrash me luftë e të lëmë pa mend. Të çojmë në mejhane e të bëjmë xurxull. Të çojmë në kazino që të fitosh para. Të çojmë, ku s’të çojmë. Vetëm të vish me ne.
Fundi
Dhe zbardh Dita e Re. Nata rri pas, me zërat e çakejve dhe përgjërimet e shtrigave. E gjithë ajo natë e gjatë dhe e lagësht, tashmë ngjan si një kujtim i lig.
Dita e Re. Dy prindër të qeshur që mbajnë përdore një fëmijë. Një fëmijë jo si çdo fëmijë. Me hënë në faqe e me yll në ballë. Me dhëmbët ende të qumësht. Të bardhë, të bardhë. Buzëqeshur e i lumtur.
Kur mbërrijnë në një breg, babai e merr birin në krah. Shiko andej, i thotë. Rreth e qark. Gjithçka të përket ty. Do të të çoj kudo e ngado, të njohësh vendin tënd, dheun tënd, njerëzit e tu. Ti do të rritesh ditë më ditë. Por çdo ditë do të të duhet të bësh diçka. Për dheun tënd, për njerëzit e tu. Dhe e habit duke i thënë, se ti nuk je fëmija ynë, je i të Gjithëve. Ne jemi kujdestarët e tu. Se ti nuk je një fëmijë si çdo fëmijë. Ke një mision të veçantë. Pse ke një emër të veçantë.