Sofia Ziri
TI, KOHA IME
Shumë larg
hapësirave të kohës shkundim pagjumësitë shekullore
mureve të shpirtit, kuadrateve me korniza heshtur
brazdave të mendimeve pa emër...
Ti, o njeri,
pushtuar ndjenjash
të kanë hidhëtuar gjuhën e historisë.
Me ty flas...
Dua të çjerr tokën prej shekujve,
në vatrat e ngrohta
të flasësh me gjuhën
përtej vërtetësisë, të rishkruhesh...
Toka është e pafundëme në hapësirën kohë,
e nëse s’mjafton, mureve deri në qiell
shkruaje historinë me duart'
sa ende nuk t’i kanë prerë...
Zot i madh
mos e ndalo,
mos e tjetërso njeriun e vërtetë...!
Vals valësh ktheje,
shelgje që futen liqenjëve njomur kryet,
vërtetësi hyjnish bëje veprën e tyre...
Një pjellë e ligë,
kërkon të hedhë mbeturina jetëve tona, por,
Ti o njeri, fol me zë të kadifenjtë,
përtej shpirtit edhe lënduar qofsh' ngjitu dashurisë së paqtë.
Dehe imazhin kohë
midis rrjeshtave të sërgjyshërve ilirianë,
sërvirur me kupa gjaku, rrjedhave të trungut tënd të listë.
Dhimbje të ndryshme, qëndrojnë të heshtura,
ato nuk mund të fiksojnë fatin e shpresave tona,
pa folur Ti...
Ti, koha ime!
Vishu me tingujt e zërit, shkruar magjishëm,
zhvishe lëkurën e trupit të rremë me britmat e shpirtit.
le ta quajmë tashmë një fletë, grisur vdekjes...
Vatrat janë përplot jetë,
presin t’u flasësh me krahë historish...
Duhet ngritur volumi i jehonave shpirtërore.
Shfaqe ditën, thëngjinjtë që flenë nën hirin e ngrohtë,
zgjuar do të rindizen përsëri...
Le të na shohë përtej syrit të mendjeve
e pashmangëshmja plejadë shpirt'ndritur, stërnipërve arbër
të lindjes kohë, në tokën më të ëmbël, Shqipëri...
PA FJALË
Në mendimet tona,
janë kuajt, që trokëllijnë
fort,
brenda shumëllojshmërisë,
...të jetëgjatësisë së
tyre...
UNE DHE DETI
Në blunë e thellë
të detit,
futem të lundroj veten.
Deti blu, njomi lehtë
gjithë mishrat e mia.
Ëmbëlsisht,
më ngrohu,
si një rreze dielli.
Me shpejtësi,
nisën fletët,
të më bien nga trupi.
Të gjitha ato,
të veshjes së lehtë,
ngjyrë qielli.
Në misterin e detit,
lundroj si valët,
dashurohem,
me fshehtësinë dhe nektarin
e blusë.
E prekur,
në lëkurën time,
të zhveshur,
deti më rrëmbeu,
në gjoksin e tij.
Vesha mendimet,
me ngjyrën e kaltër,
shkëlqimi i syve,
këputi qerpikët ngadalë.
Në cepin e ishullit
qëndroj,
në daljen nga ujët.
Këmbët e zbathura, shikoj,
kanë marrë ngjyrë të bukur.
Në siluetën, sirenë,
trupi im skalitur,
mes valëve të qeta
detin, kam mahnitur.
Ngrita krahët në hapësirë,
nën përkundjet e dridhmave
të prekjes, me detin.
Në këmbën time të djathtë,
rrethuar, zinxhiri i
artë dhuratë nga deti.
Fletët e rëna,
mbuluan lakuriqësinë
kur me detin tim,
isha përballë...
U nisëm drejt universit
me ndjenjat e nxehta.
Me përkëdhelje
deti më mbuloi.
I përndezur trupi im.
Shtrëngova fshehtësinë,
mbuluar me dorë,
që deti, këtë herë,
të mos ma përpijë.
Brenda melodisë,
të shtratit të tij,
tejmbushja
shpirtin tim.
Në lojën e valëvitjeve,
të trupit tim të artë,
detin e deha,
shpesh-herë, me radhë.
Përhumbur thellë,
në detin blu,
normicat e trupit ndjej.
Lundrova pareshtur,
në detin blu,
duke zbuluar,
të gjitha fshehtësitë.
Në pranverën e blertë,
të ngjyrës blu,
ndalem të mbledh,
fletët e rëna, ngadalë...
Më pas, dal në breg,
plot bula të vogla,
në tërë trupin tim,
ku, deti, përsëri,
mahnitshëm,
shpërtheu dashurinë...
ÇMENDURIA E MAGJISË
Brenda
valëvitjeve
të mendimeve,
Magjia ngre
krye
shoqëruar
nën tingujt
e simfonisë,
Bet’hoviane,
Plot
aroma
të parfumuara
në lëvizjet,
që, ngrihen dhe
ulen
psherëtitur
nën frymën
e mëndafshtë,
brenda romantikës
së
tyre…
Është simfonia
e mendimeve
të kristalta,
që falin
imtësisht
ëndrrat,
kur flenë mbështetur
në jastëkun e lëndinave,
për
të rithurur
magjinë e plotë,
të epshit lozonjar,
të
ripërsëritura,
shtruar muzgut
mëngjesor,
në çmendurinë
e
pabesuar
pranë belbëzimeve
të harrakitura, adoleshente
...
Ndërkohë
pranë,
njomësisë të folesë,
ëndërrimtare
të
pasioneve,
në magjinë e plotë,
brenda rrjedhjeve
të lagështa
të
pranverës së virgjëruar,
në thellësinë
e vagjinës vajzërore
të
përkëdheljeve,
që prekin dehësit
e ëmbla
të simfonisë
shpirtërore,
ku engjëjt, tringëllijnë
anash kënaqësive
të
shpërthyer,
në ekstazë...
Ndërkohë,
si pasagjerë të shtypjes
së
pikëllimeve,
ndizen përsëri,
në ngrohtësinë
madhështore
të
magjisë,
nën lëvizjet
mbretërore,
brenda ndjenjave
epshore,
të
kryeveprës
femërore.
Ku, më
pas,
vallëzojnë
mahnitshëm,
brenda
çarçafëve të bardhë,
të
zhubravitur
brenda lagështisë
së pasionit, në
epshet e
dashuruara,
shetitur në pyjet
e çvirgjëruara
në fshehtësitë e
tyre...
Atje,
ëmbëlsohen,
të gjitha lëvizjet
trupore,
që lehtas,
preken,
gjersa magjitë,
të eksitohen,
për t’i shpërthyer
në
vazhdimësi...
ME THUAJ TE DUA!
Mbi gjurmët e tua
shkel, të mas kohën
dhe njërën mbi tjetrën vendos
minuta të tëra, që
shkojnë, formojnë orën.
Sa kohë të duhet, pranë meje të vish,
të t'
puth lehtë, mbi hapat e zemrës.
Një lule pjeshke,
do vizatojnë
harkun e buzëve të tua
dhe shpirti yt do buzëqeshë...
Ti ëmbël do thuash,
Të dua!
Do të shkrij, buzëqeshjet e mia.
Në hyrjen e dritës,
mes pemëve krahëhapur.
Në siluetën e tymit, të zjarrit
që përshkoj,
nxehtësinë, e mbaj të fshehur.
Të lutem mendohu, mos
thuaj, Jo!
Se fletët që digjen, shpirtin po më grisin.
Të pres me endje deri natën vonë,
me përkëdhelje të nxehta, të mbuloj, të
gjithin.
Pranë portës time, ndaluan gjurmët.
E heshtur, plot dridhma, të pres.
Fërfërijnë kokrrat e rërës,
nën këmbët e zemrës, i ndjej.
Eja, i dashur, të më thuash, Të dua!
Si magji, të tërën, ta
shumoj me erën,
parfumin e trupit tënd, shpërnda për mua.
Të dua, më
thuaj, Të dua!
...............................
Shumë larg
hapësirave të kohës shkundim pagjumësitë shekullore
mureve të shpirtit, kuadrateve me korniza heshtur
brazdave të mendimeve pa emër...
Ti, o njeri,
pushtuar ndjenjash
të kanë hidhëtuar gjuhën e historisë.
Me ty flas...
Dua të çjerr tokën prej shekujve,
në vatrat e ngrohta
të flasësh me gjuhën
përtej vërtetësisë, të rishkruhesh...
Toka është e pafundëme në hapësirën kohë,
e nëse s’mjafton, mureve deri në qiell
shkruaje historinë me duart'
sa ende nuk t’i kanë prerë...
Zot i madh
mos e ndalo,
mos e tjetërso njeriun e vërtetë...!
Vals valësh ktheje,
shelgje që futen liqenjëve njomur kryet,
vërtetësi hyjnish bëje veprën e tyre...
Një pjellë e ligë,
kërkon të hedhë mbeturina jetëve tona, por,
Ti o njeri, fol me zë të kadifenjtë,
përtej shpirtit edhe lënduar qofsh' ngjitu dashurisë së paqtë.
Dehe imazhin kohë
midis rrjeshtave të sërgjyshërve ilirianë,
sërvirur me kupa gjaku, rrjedhave të trungut tënd të listë.
Dhimbje të ndryshme, qëndrojnë të heshtura,
ato nuk mund të fiksojnë fatin e shpresave tona,
pa folur Ti...
Ti, koha ime!
Vishu me tingujt e zërit, shkruar magjishëm,
zhvishe lëkurën e trupit të rremë me britmat e shpirtit.
le ta quajmë tashmë një fletë, grisur vdekjes...
Vatrat janë përplot jetë,
presin t’u flasësh me krahë historish...
Duhet ngritur volumi i jehonave shpirtërore.
Shfaqe ditën, thëngjinjtë që flenë nën hirin e ngrohtë,
zgjuar do të rindizen përsëri...
Le të na shohë përtej syrit të mendjeve
e pashmangëshmja plejadë shpirt'ndritur, stërnipërve arbër
të lindjes kohë, në tokën më të ëmbël, Shqipëri...
PA FJALË
Në mendimet tona,
janë kuajt, që trokëllijnë
fort,
brenda shumëllojshmërisë,
...të jetëgjatësisë së
tyre...
UNE DHE DETI
Në blunë e thellë
të detit,
futem të lundroj veten.
Deti blu, njomi lehtë
gjithë mishrat e mia.
Ëmbëlsisht,
më ngrohu,
si një rreze dielli.
Me shpejtësi,
nisën fletët,
të më bien nga trupi.
Të gjitha ato,
të veshjes së lehtë,
ngjyrë qielli.
Në misterin e detit,
lundroj si valët,
dashurohem,
me fshehtësinë dhe nektarin
e blusë.
E prekur,
në lëkurën time,
të zhveshur,
deti më rrëmbeu,
në gjoksin e tij.
Vesha mendimet,
me ngjyrën e kaltër,
shkëlqimi i syve,
këputi qerpikët ngadalë.
Në cepin e ishullit
qëndroj,
në daljen nga ujët.
Këmbët e zbathura, shikoj,
kanë marrë ngjyrë të bukur.
Në siluetën, sirenë,
trupi im skalitur,
mes valëve të qeta
detin, kam mahnitur.
Ngrita krahët në hapësirë,
nën përkundjet e dridhmave
të prekjes, me detin.
Në këmbën time të djathtë,
rrethuar, zinxhiri i
artë dhuratë nga deti.
Fletët e rëna,
mbuluan lakuriqësinë
kur me detin tim,
isha përballë...
U nisëm drejt universit
me ndjenjat e nxehta.
Me përkëdhelje
deti më mbuloi.
I përndezur trupi im.
Shtrëngova fshehtësinë,
mbuluar me dorë,
që deti, këtë herë,
të mos ma përpijë.
Brenda melodisë,
të shtratit të tij,
tejmbushja
shpirtin tim.
Në lojën e valëvitjeve,
të trupit tim të artë,
detin e deha,
shpesh-herë, me radhë.
Përhumbur thellë,
në detin blu,
normicat e trupit ndjej.
Lundrova pareshtur,
në detin blu,
duke zbuluar,
të gjitha fshehtësitë.
Në pranverën e blertë,
të ngjyrës blu,
ndalem të mbledh,
fletët e rëna, ngadalë...
Më pas, dal në breg,
plot bula të vogla,
në tërë trupin tim,
ku, deti, përsëri,
mahnitshëm,
shpërtheu dashurinë...
ÇMENDURIA E MAGJISË
Brenda
valëvitjeve
të mendimeve,
Magjia ngre
krye
shoqëruar
nën tingujt
e simfonisë,
Bet’hoviane,
Plot
aroma
të parfumuara
në lëvizjet,
që, ngrihen dhe
ulen
psherëtitur
nën frymën
e mëndafshtë,
brenda romantikës
së
tyre…
Është simfonia
e mendimeve
të kristalta,
që falin
imtësisht
ëndrrat,
kur flenë mbështetur
në jastëkun e lëndinave,
për
të rithurur
magjinë e plotë,
të epshit lozonjar,
të
ripërsëritura,
shtruar muzgut
mëngjesor,
në çmendurinë
e
pabesuar
pranë belbëzimeve
të harrakitura, adoleshente
...
Ndërkohë
pranë,
njomësisë të folesë,
ëndërrimtare
të
pasioneve,
në magjinë e plotë,
brenda rrjedhjeve
të lagështa
të
pranverës së virgjëruar,
në thellësinë
e vagjinës vajzërore
të
përkëdheljeve,
që prekin dehësit
e ëmbla
të simfonisë
shpirtërore,
ku engjëjt, tringëllijnë
anash kënaqësive
të
shpërthyer,
në ekstazë...
Ndërkohë,
si pasagjerë të shtypjes
së
pikëllimeve,
ndizen përsëri,
në ngrohtësinë
madhështore
të
magjisë,
nën lëvizjet
mbretërore,
brenda ndjenjave
epshore,
të
kryeveprës
femërore.
Ku, më
pas,
vallëzojnë
mahnitshëm,
brenda
çarçafëve të bardhë,
të
zhubravitur
brenda lagështisë
së pasionit, në
epshet e
dashuruara,
shetitur në pyjet
e çvirgjëruara
në fshehtësitë e
tyre...
Atje,
ëmbëlsohen,
të gjitha lëvizjet
trupore,
që lehtas,
preken,
gjersa magjitë,
të eksitohen,
për t’i shpërthyer
në
vazhdimësi...
ME THUAJ TE DUA!
Mbi gjurmët e tua
shkel, të mas kohën
dhe njërën mbi tjetrën vendos
minuta të tëra, që
shkojnë, formojnë orën.
Sa kohë të duhet, pranë meje të vish,
të t'
puth lehtë, mbi hapat e zemrës.
Një lule pjeshke,
do vizatojnë
harkun e buzëve të tua
dhe shpirti yt do buzëqeshë...
Ti ëmbël do thuash,
Të dua!
Do të shkrij, buzëqeshjet e mia.
Në hyrjen e dritës,
mes pemëve krahëhapur.
Në siluetën e tymit, të zjarrit
që përshkoj,
nxehtësinë, e mbaj të fshehur.
Të lutem mendohu, mos
thuaj, Jo!
Se fletët që digjen, shpirtin po më grisin.
Të pres me endje deri natën vonë,
me përkëdhelje të nxehta, të mbuloj, të
gjithin.
Pranë portës time, ndaluan gjurmët.
E heshtur, plot dridhma, të pres.
Fërfërijnë kokrrat e rërës,
nën këmbët e zemrës, i ndjej.
Eja, i dashur, të më thuash, Të dua!
Si magji, të tërën, ta
shumoj me erën,
parfumin e trupit tënd, shpërnda për mua.
Të dua, më
thuaj, Të dua!
...............................