RINA SINANI
JAM ROZAFË
Jam shndërruar ne Rozafe,
mbrenda mureve, gjysem jashte
askush nuk më shikon,
askush s’degjon.
Bertas,bertas,jam e lodhur
e etur,e uritur,
me dhemb çdo kocke ne trup.,
Zera,zera gjithandej,
filloi dhe dhimbja ne vesh,
kur do te ndalojnë..s'e di.
Tani,nate,erresire,
nje milingone perdor trupin tim
si rruge per ne,
Ne fytyren time me ne fund
nje buzqeshje ironike,
nje merimange bën
shtepinë tek kemba ime,
une, nuk mundem te varem,
ta largoj, eshte qesharake apo?
Kur dita vjen, vyshkem,
krak,krak, degjoj kockat,
bejne krak-krak,
vjen nje ze nga nje qoshe?
Jo,eshte barku im,
ben nje kompozim te Mozartit.
Nuk degjoj gje,
Perveç bum-bumit
mbrenda kokes time,
kam nevoj per uje,
fytin e kam te thare,
eshte nxehte,
une,me djerse kulloj,
uje,me sillni uje,
kur duhej askush s’degjonte,
askush sme kerkoi,
askujt nuk i interesoi
jete e çuditëshme apo?!
ASAJ
Asaj,
do i tregoja nje peralle,
per cdo nate,
si nje engjell i vogel
do strukej ne gjirin tim,
dhe ashtu gjumi do e kaplonte,
do qendroja gjate
vetem duke e pare,
do te mbushesha me jete
vetem nga menyre se si ajo frym merrte.
Asaj,
do i thoja cdo mengjes “te dua”,
do e merrja ne perqafimin tim,
do e puthja.
Nuk mendoja gje derisa
ishte ketu me mua,
Nuk degjoja gje pervec
fjaleve te saj,
aroma e saj me merrte,
menyra se si kercen
neper shtepi,
zot!s’doja te shoh tjeter gje,
ishte krijesa me e cmuar
ne kete bote,
ishte krijesa me perfekte,
ishte vet jeta ime.
Asaj
do ja fal vargjet me te bukura,
bukurise qe te verbonte,
syve bojëqiell,
qe vetëm unë mundja ti kuptoj.
Buzeve te saj me arome qershie,
perqafimit te saj te ngrohte,
zerit saj te holle e femijnor,
gjithshka do falja ta degjoja perseri.
Asaj
do i prekja trupin,
do ndjeja cdo dridhërime,
do ja ndjenja frymen qe leshon,
e te rrahurat e zemres.
Asaj
do i thoja, vallzo, kendo,
dhe do e shikoja me ore.
Asaj,
qe ne shpirt e kam,
do e beja te degjoj cdo fjale te fundit,
edhe nje here do e shikoja ne sy,
do degjoja te me thoshte,
“te dua ty”!
Asaj
do i prekja doren per here te fundit,
do e shikoja me ate fustan te kuq,
qe dukej si nje perendeshë
per here te fundit…
Asaj
i premtova
se do e shoh perseri,
do e degjoj, te kendojë perseri…
PËR TY
Asaj
do i qendroja
me ore te tera poshtë baneses,
me kitare ne duar,
serenate duke i kenduar
ne mes te shiut,
ulur do me gjeje duke i kenduar
vajzes sime,
Ajo, do qendronte lart
duke me shikuar,duke qeshur,
e inatosur me mua,
që nje njeri kaloi me hodhi nje cent
me buzqeshje, veshtroja lart
e thira:
“nje kafe do te blej”
e ajo zbret posht e bukur si gjithmone,
me shikon, qesh, dhe më thotë:
“lere kitaren dhe eja te shkojmë”!
AJO
Ajo,
e trishtuar nga e kaluara,
me ndjenje faji
ne shpirt te pafajshem.
Ajo, qe valet e jetes
e kishin permbysur,
ajo, qe jetonte ne ambis.
Ajo,
ulur ne qoshe ç’thur vargjet e saj,
nga mbrenda shpirtit si
nje gardhine lulet nuk ja mblidhte.
Ajo,
pa guxim endej, pa shprese,
mbante peng fjalen mbrenda ne gardh,
te kapur kurth nga lulet e pambledhura.
Ajo,
qe degjonte thirrjen e fjaleve,
fliste me henen, kuptonte heshtjen.
Ajo,
qe preku fundin,
qe nje dege e holle
duhej te keputej, qe te bjere poshtë.
Ajo,
Mbijetoji me fjalet ne lulet,
pa shprese asgjekundi,
e kapur per ate dege
i mbijetoi asgjesë…
Jam shndërruar ne Rozafe,
mbrenda mureve, gjysem jashte
askush nuk më shikon,
askush s’degjon.
Bertas,bertas,jam e lodhur
e etur,e uritur,
me dhemb çdo kocke ne trup.,
Zera,zera gjithandej,
filloi dhe dhimbja ne vesh,
kur do te ndalojnë..s'e di.
Tani,nate,erresire,
nje milingone perdor trupin tim
si rruge per ne,
Ne fytyren time me ne fund
nje buzqeshje ironike,
nje merimange bën
shtepinë tek kemba ime,
une, nuk mundem te varem,
ta largoj, eshte qesharake apo?
Kur dita vjen, vyshkem,
krak,krak, degjoj kockat,
bejne krak-krak,
vjen nje ze nga nje qoshe?
Jo,eshte barku im,
ben nje kompozim te Mozartit.
Nuk degjoj gje,
Perveç bum-bumit
mbrenda kokes time,
kam nevoj per uje,
fytin e kam te thare,
eshte nxehte,
une,me djerse kulloj,
uje,me sillni uje,
kur duhej askush s’degjonte,
askush sme kerkoi,
askujt nuk i interesoi
jete e çuditëshme apo?!
ASAJ
Asaj,
do i tregoja nje peralle,
per cdo nate,
si nje engjell i vogel
do strukej ne gjirin tim,
dhe ashtu gjumi do e kaplonte,
do qendroja gjate
vetem duke e pare,
do te mbushesha me jete
vetem nga menyre se si ajo frym merrte.
Asaj,
do i thoja cdo mengjes “te dua”,
do e merrja ne perqafimin tim,
do e puthja.
Nuk mendoja gje derisa
ishte ketu me mua,
Nuk degjoja gje pervec
fjaleve te saj,
aroma e saj me merrte,
menyra se si kercen
neper shtepi,
zot!s’doja te shoh tjeter gje,
ishte krijesa me e cmuar
ne kete bote,
ishte krijesa me perfekte,
ishte vet jeta ime.
Asaj
do ja fal vargjet me te bukura,
bukurise qe te verbonte,
syve bojëqiell,
qe vetëm unë mundja ti kuptoj.
Buzeve te saj me arome qershie,
perqafimit te saj te ngrohte,
zerit saj te holle e femijnor,
gjithshka do falja ta degjoja perseri.
Asaj
do i prekja trupin,
do ndjeja cdo dridhërime,
do ja ndjenja frymen qe leshon,
e te rrahurat e zemres.
Asaj
do i thoja, vallzo, kendo,
dhe do e shikoja me ore.
Asaj,
qe ne shpirt e kam,
do e beja te degjoj cdo fjale te fundit,
edhe nje here do e shikoja ne sy,
do degjoja te me thoshte,
“te dua ty”!
Asaj
do i prekja doren per here te fundit,
do e shikoja me ate fustan te kuq,
qe dukej si nje perendeshë
per here te fundit…
Asaj
i premtova
se do e shoh perseri,
do e degjoj, te kendojë perseri…
PËR TY
Asaj
do i qendroja
me ore te tera poshtë baneses,
me kitare ne duar,
serenate duke i kenduar
ne mes te shiut,
ulur do me gjeje duke i kenduar
vajzes sime,
Ajo, do qendronte lart
duke me shikuar,duke qeshur,
e inatosur me mua,
që nje njeri kaloi me hodhi nje cent
me buzqeshje, veshtroja lart
e thira:
“nje kafe do te blej”
e ajo zbret posht e bukur si gjithmone,
me shikon, qesh, dhe më thotë:
“lere kitaren dhe eja te shkojmë”!
AJO
Ajo,
e trishtuar nga e kaluara,
me ndjenje faji
ne shpirt te pafajshem.
Ajo, qe valet e jetes
e kishin permbysur,
ajo, qe jetonte ne ambis.
Ajo,
ulur ne qoshe ç’thur vargjet e saj,
nga mbrenda shpirtit si
nje gardhine lulet nuk ja mblidhte.
Ajo,
pa guxim endej, pa shprese,
mbante peng fjalen mbrenda ne gardh,
te kapur kurth nga lulet e pambledhura.
Ajo,
qe degjonte thirrjen e fjaleve,
fliste me henen, kuptonte heshtjen.
Ajo,
qe preku fundin,
qe nje dege e holle
duhej te keputej, qe te bjere poshtë.
Ajo,
Mbijetoji me fjalet ne lulet,
pa shprese asgjekundi,
e kapur per ate dege
i mbijetoi asgjesë…