Enkeleda Ristani
MISION
C`kerkoj ne honin e genjeshtert te fjales,
ndersa peshperij me fjalen
te verteten e dhimbjes
Shkronjezohet edhe melodia
e vales me kryenece,
ndersa prek
bregun e genjeshtert,
kinse te virgjer,
ne aq shume puthje dallgesh
Mbreteroj pa spekter boten time,
ate qe me ngushton
shpirtin cmendshem,
dalldisem fluturake
perseri fjaleve,
a thua se dita e nata
nuk do te ishin po njesoj
te hidhta,te boshta,genjeshtare...
Rris thonjte cdo dite,
me mendimin se do mund te mberthehem
nje jete,
delir i thithjes se nargjilese se dashurise,
e marr ne doza te vogla thithjeje,
me mbetet pak fryme per te cjerr ankthin,
dhe te klith,te klith pamundesine time lekure
ngjyre qe s`me shkon me asnje tipar,
ngjyre e lodhur,e perdale,
dal boje si te ishte shekullore perdorur,
ndoshta udhetare nga njera jete ne tjetren.
E une paskerkam nje mision:
Ta hedh perfundi,
me fjale qofte edhe te verteta
te pakten ne kete jete...
LUFTË
Nuk e di nese do doja
te isha dikush tjeter
ne vend te hijes qe jam
Flamuj paqeje ne duar,
qe vetes,
kane ngjyre lufte
dhe vetem nje flamur i stermadh
dashurie
lare me gjakun e pritjes
ne lufte me heshtjen e gjate
Bilanci i betejes se fundit,
marramendes
Shume vete te humbura
ne balle te betejes rene heroikisht
por me turpin e vdekjes ne balle
E tani,s`di sa vete ende kane mbetur,
s`di sa force ka ne to...
Heshtja,armiku i diteve gerrmuqe
gjuhe akullnaje,
mberthyer shpirtin ne kryq.
Une armikja e veteve te mia...
MENDIM I VONTË
Ndonjehere me duket
sikur vetem ti di te dashurosh.
E cuditshme!
Brenda saj ti ben kerdine
e cdo sy haron te shoh c`sheh syri,
kridhet deshirueshem lakut tend,
e brenda fjales sheh edhe ate qe s`eshte
Ti magjistar i qenies femer,
asnjehere s`do ta kuptoj si ia ben,
e sikur fjalet qe thua te jene njesoj,
ja ku po ta them:
Nuk ka me budallaqe se nje grua,
nje grua qe do vet te mashtrohet,
qe ka nevoje te ndihet femer
ne gjinjte e flashkur...
Ti fluturon fjalen
dhe syri fsheh mendjen
shpirti gerrmuqet,
ne te katertat e ankthit
kaplon frika e memes ikje,
mengjesin e zbardhet ne mungese
e nata zezohet ne pisin e pendeve
te korbit qe s`mesoi kurre
kengen e bilbilit...
ILUZION
Ik tani!
Me ler ne perhumbjen time,
rrethuar me ndjenjat e fajit,
me dyshimin se Dashuria
eshte vetem nje utopi,
marreveshje ndijesish me kohen,
llamburitje monedhe kallp
nen driten e henes se zbehte.
Por ti ke te drejte!
Une jam gjithmon
me nje valixhe ne dore
per te ikur edhe nga vetja.
E vogel vetja,
perballjen braktis,
gelon frika ne deje te boshatisur.
Mbetem e burgosur ne mbreterine e Iluzionit,
ndertuar me aq kujdes nga une,
ne dite te rrezitura patjetersueshem
nga fryma e hyjte...
MEDITIM PËR
Vdekja asgje nuk eshte perball nje pritjeje
pritje per te kuptuar nese gjendesh mashtruar
nje bote ndertuar me shkopinj te thyeshem
megjithe artin e ndertimit...
Pritje qe vdekataret,keta frikes te panderqshem
te klithin dashurine, vetem kur ajo u gufon shpirtin,
e ndersa rrjedh ajo,
buzet mos ti ndalojne ta thone...
Kush do ta mohonte prekjen?!
Kete qenie perverse qe bashke me njeriun
u var kafsherisht ne dej...
Por cdo te ishte prekja levozhge
ndersa fryma nuk frynte deshiren nder buze,
pergjakjen e tyre ndersa presin drithshem
te shfaqej agimi me ndjesen e vonte?
Eh!Era fryn ku s`ka pengese
dhe dridh telat e nje kitare te haruar diku,
krijon padashje nje note te duhur,
ate pa te cilen sinfonia do te ishte e cale,
dhe kur hapsirat boshe permbyten nga tingujt,
zeri rikthehet rezonance shpirti,
lekund telat tashme belbezak,
duart mblidhen afer gjoksit
e ankthi terbohet ne te deshirten e prekjes
A nuk eshte nje mrekulli?
Pasketaj,le te vij edhe vdekja....
C`kerkoj ne honin e genjeshtert te fjales,
ndersa peshperij me fjalen
te verteten e dhimbjes
Shkronjezohet edhe melodia
e vales me kryenece,
ndersa prek
bregun e genjeshtert,
kinse te virgjer,
ne aq shume puthje dallgesh
Mbreteroj pa spekter boten time,
ate qe me ngushton
shpirtin cmendshem,
dalldisem fluturake
perseri fjaleve,
a thua se dita e nata
nuk do te ishin po njesoj
te hidhta,te boshta,genjeshtare...
Rris thonjte cdo dite,
me mendimin se do mund te mberthehem
nje jete,
delir i thithjes se nargjilese se dashurise,
e marr ne doza te vogla thithjeje,
me mbetet pak fryme per te cjerr ankthin,
dhe te klith,te klith pamundesine time lekure
ngjyre qe s`me shkon me asnje tipar,
ngjyre e lodhur,e perdale,
dal boje si te ishte shekullore perdorur,
ndoshta udhetare nga njera jete ne tjetren.
E une paskerkam nje mision:
Ta hedh perfundi,
me fjale qofte edhe te verteta
te pakten ne kete jete...
LUFTË
Nuk e di nese do doja
te isha dikush tjeter
ne vend te hijes qe jam
Flamuj paqeje ne duar,
qe vetes,
kane ngjyre lufte
dhe vetem nje flamur i stermadh
dashurie
lare me gjakun e pritjes
ne lufte me heshtjen e gjate
Bilanci i betejes se fundit,
marramendes
Shume vete te humbura
ne balle te betejes rene heroikisht
por me turpin e vdekjes ne balle
E tani,s`di sa vete ende kane mbetur,
s`di sa force ka ne to...
Heshtja,armiku i diteve gerrmuqe
gjuhe akullnaje,
mberthyer shpirtin ne kryq.
Une armikja e veteve te mia...
MENDIM I VONTË
Ndonjehere me duket
sikur vetem ti di te dashurosh.
E cuditshme!
Brenda saj ti ben kerdine
e cdo sy haron te shoh c`sheh syri,
kridhet deshirueshem lakut tend,
e brenda fjales sheh edhe ate qe s`eshte
Ti magjistar i qenies femer,
asnjehere s`do ta kuptoj si ia ben,
e sikur fjalet qe thua te jene njesoj,
ja ku po ta them:
Nuk ka me budallaqe se nje grua,
nje grua qe do vet te mashtrohet,
qe ka nevoje te ndihet femer
ne gjinjte e flashkur...
Ti fluturon fjalen
dhe syri fsheh mendjen
shpirti gerrmuqet,
ne te katertat e ankthit
kaplon frika e memes ikje,
mengjesin e zbardhet ne mungese
e nata zezohet ne pisin e pendeve
te korbit qe s`mesoi kurre
kengen e bilbilit...
ILUZION
Ik tani!
Me ler ne perhumbjen time,
rrethuar me ndjenjat e fajit,
me dyshimin se Dashuria
eshte vetem nje utopi,
marreveshje ndijesish me kohen,
llamburitje monedhe kallp
nen driten e henes se zbehte.
Por ti ke te drejte!
Une jam gjithmon
me nje valixhe ne dore
per te ikur edhe nga vetja.
E vogel vetja,
perballjen braktis,
gelon frika ne deje te boshatisur.
Mbetem e burgosur ne mbreterine e Iluzionit,
ndertuar me aq kujdes nga une,
ne dite te rrezitura patjetersueshem
nga fryma e hyjte...
MEDITIM PËR
Vdekja asgje nuk eshte perball nje pritjeje
pritje per te kuptuar nese gjendesh mashtruar
nje bote ndertuar me shkopinj te thyeshem
megjithe artin e ndertimit...
Pritje qe vdekataret,keta frikes te panderqshem
te klithin dashurine, vetem kur ajo u gufon shpirtin,
e ndersa rrjedh ajo,
buzet mos ti ndalojne ta thone...
Kush do ta mohonte prekjen?!
Kete qenie perverse qe bashke me njeriun
u var kafsherisht ne dej...
Por cdo te ishte prekja levozhge
ndersa fryma nuk frynte deshiren nder buze,
pergjakjen e tyre ndersa presin drithshem
te shfaqej agimi me ndjesen e vonte?
Eh!Era fryn ku s`ka pengese
dhe dridh telat e nje kitare te haruar diku,
krijon padashje nje note te duhur,
ate pa te cilen sinfonia do te ishte e cale,
dhe kur hapsirat boshe permbyten nga tingujt,
zeri rikthehet rezonance shpirti,
lekund telat tashme belbezak,
duart mblidhen afer gjoksit
e ankthi terbohet ne te deshirten e prekjes
A nuk eshte nje mrekulli?
Pasketaj,le te vij edhe vdekja....