VJOLLCA KONI
KOKTEJ
Shpeshherë pi verë, uiski, raki a birrë
Por shpirtin s’e kam dehur, jo, kurrë
Se jam zonjë grua, nuk jam burrë
Të pi, të dehem e të bëhem thumb.
Sot do çapitem fillikat nëpër qytete
Dua shpirtin ta ngroh si të futem në furrë
Të kthehem diku, të dehem, thashë me vete
Të dukem në sytë e botës si burrë.
Gotën e kristaltë belhollë e të pastër
E kapa shumë fort dhe po e shtrëngoja
M’u bë sikur dorën ta lëmoja-fërkoja
Pa ditur se një copë qelq të ftohtë po takoja.
Papritur mesholla nuk duroi më shumë
Një “krrak” u dëgjua dhe u ciflos shumëfish
Kokteji që kisha përgatitur me sqimë
U përzije me gjak dhe me lot të trishtë.
Po unë – thashë me vete, nuk bëhem dot burrë
Jo, jo disa orë, por qoftë dhe një minutë
Nuk mbaj dot në zemrën time, jo, kurrë
Shpirtra të ciflosur, të lënduar, të ngurtë.
DËGJOMA LUTJEN
Më rrëmbeve buzëqeshjen, me dhe trishtim
më bëre të vuaj për çfarë endé s’e di
më humbe mendimin në honin e mërzisë
më bëre t’ia harroj shijen dashurisë.
Ç’poshtërsi!
Përse moj Jetë kështu më gllabëron?
Më bën të vuaj, shumë pak më gëzon
Ç’të kam bërë që sillesh me mua kështu
Unë jam si të tjerët që pres shumë nga Ju.
Të dhashë gjithçka që munda dhe pata
Me shpirt e lodhur edhe netëve të gjata
Të lutem vetëm fare pak të kërkoj
Kthemë buzëqeshjen që jetën ta shijoj!
Të shijoj melodinë, të jetoj dashurinë
Të ëndërroj për Ty, për ditët që vijnë
Të kem gaz në sy, të kem hare ne zemër
T’i uroj të gjithë, secilin në emër
Të dëgjoj bilbilat me dëshirë dhe ëndje
Të pranoj trëndafilat njëlloj si çdo femër
Të kujtoj çdo gjë dhe të kem dëshirë
Të dua më fort, të bëhem më e mirë.
NË KËRKIM TË DIAMANTIT
Fustanin e kuq kishe veshur mbrëmë
Kur kalove rrugës më ndrije si hënë
Edhe unë si yll afër teje ndrija
Sa desha te puthja e me ty të rrija.
Duke pritur gjatë ndenja unë i mjeri
Me fustan të bardhë m’u shfaqe sërish
Në mes të errësirës ti u bëre dielli
I ziu si qiriri u shkriva i tëri.
Po nuk kaloi gjatë, qielli seç u nxi
Me ciklamin - fustan më dole sërish
Nuk durova dot drejt teje u sula
Të rroka për beli e në shtrat të vura.
Fillova të lozja porsi me një kukull
Në fillim të putha sykat edhe gushën
Nisa të kërkoja dy mollët e tua
Fortësi e tyre më dalldisi mua.
Si një mbret u ndjeva, thashë jam në parajsë
Trupi yt i hajthëm seç u ndez flakë
Nisa të kërkoja tëndin diamant
Papritur u zgjova: Mosss, qenkam pa fat!
''Eklips''
Përse, dita duket natë?
E nata më duket ditë
Mos më janë errur sytë
A mos vallë është eklips..
Po eklips është vertetë
Jo nga dielli jo nga hëna
Por eklipsi i shpirtit tim
Nga të thëna e të pa thëna..
Unë rrutullohem mbas teje
Të ndriçoj e prap kaloj
Të hap rrugën për të ardhur
Ti vjen- ikën, po njesoj...
Por ti duhet ta dish mirë
Se unë jam në orbitë
Sa do errësirë të hapësh
Dielli s`zihet me një eklips..
PRANVERË JE PËR MUA
Pranverë je për mua.
Një lule një buzëqeshje.
Një gjethe një fjalë e thënë.
Dielli i ngrohtë si gjiri jot
Dhe netët sinfoni me Hënë
Të bukurat ditë mëngjezesh.
Me aromë lulesh kundërmim
Mendimi për ty si uëjvarat
Që rrjedh e rrjedh pa pushim.
Pranverën e dua se mohoj.
Por me shumë te dua ty.
Ti je stina me e bukur
Je si drita që kam ne sy .
Je si flladi i ngrohtë kur fryn
Je më e e shtrenjta bukuri.
Kur të puth e të përqafoj.
je pranverë e shpirtit tim
Shpeshherë pi verë, uiski, raki a birrë
Por shpirtin s’e kam dehur, jo, kurrë
Se jam zonjë grua, nuk jam burrë
Të pi, të dehem e të bëhem thumb.
Sot do çapitem fillikat nëpër qytete
Dua shpirtin ta ngroh si të futem në furrë
Të kthehem diku, të dehem, thashë me vete
Të dukem në sytë e botës si burrë.
Gotën e kristaltë belhollë e të pastër
E kapa shumë fort dhe po e shtrëngoja
M’u bë sikur dorën ta lëmoja-fërkoja
Pa ditur se një copë qelq të ftohtë po takoja.
Papritur mesholla nuk duroi më shumë
Një “krrak” u dëgjua dhe u ciflos shumëfish
Kokteji që kisha përgatitur me sqimë
U përzije me gjak dhe me lot të trishtë.
Po unë – thashë me vete, nuk bëhem dot burrë
Jo, jo disa orë, por qoftë dhe një minutë
Nuk mbaj dot në zemrën time, jo, kurrë
Shpirtra të ciflosur, të lënduar, të ngurtë.
DËGJOMA LUTJEN
Më rrëmbeve buzëqeshjen, me dhe trishtim
më bëre të vuaj për çfarë endé s’e di
më humbe mendimin në honin e mërzisë
më bëre t’ia harroj shijen dashurisë.
Ç’poshtërsi!
Përse moj Jetë kështu më gllabëron?
Më bën të vuaj, shumë pak më gëzon
Ç’të kam bërë që sillesh me mua kështu
Unë jam si të tjerët që pres shumë nga Ju.
Të dhashë gjithçka që munda dhe pata
Me shpirt e lodhur edhe netëve të gjata
Të lutem vetëm fare pak të kërkoj
Kthemë buzëqeshjen që jetën ta shijoj!
Të shijoj melodinë, të jetoj dashurinë
Të ëndërroj për Ty, për ditët që vijnë
Të kem gaz në sy, të kem hare ne zemër
T’i uroj të gjithë, secilin në emër
Të dëgjoj bilbilat me dëshirë dhe ëndje
Të pranoj trëndafilat njëlloj si çdo femër
Të kujtoj çdo gjë dhe të kem dëshirë
Të dua më fort, të bëhem më e mirë.
NË KËRKIM TË DIAMANTIT
Fustanin e kuq kishe veshur mbrëmë
Kur kalove rrugës më ndrije si hënë
Edhe unë si yll afër teje ndrija
Sa desha te puthja e me ty të rrija.
Duke pritur gjatë ndenja unë i mjeri
Me fustan të bardhë m’u shfaqe sërish
Në mes të errësirës ti u bëre dielli
I ziu si qiriri u shkriva i tëri.
Po nuk kaloi gjatë, qielli seç u nxi
Me ciklamin - fustan më dole sërish
Nuk durova dot drejt teje u sula
Të rroka për beli e në shtrat të vura.
Fillova të lozja porsi me një kukull
Në fillim të putha sykat edhe gushën
Nisa të kërkoja dy mollët e tua
Fortësi e tyre më dalldisi mua.
Si një mbret u ndjeva, thashë jam në parajsë
Trupi yt i hajthëm seç u ndez flakë
Nisa të kërkoja tëndin diamant
Papritur u zgjova: Mosss, qenkam pa fat!
''Eklips''
Përse, dita duket natë?
E nata më duket ditë
Mos më janë errur sytë
A mos vallë është eklips..
Po eklips është vertetë
Jo nga dielli jo nga hëna
Por eklipsi i shpirtit tim
Nga të thëna e të pa thëna..
Unë rrutullohem mbas teje
Të ndriçoj e prap kaloj
Të hap rrugën për të ardhur
Ti vjen- ikën, po njesoj...
Por ti duhet ta dish mirë
Se unë jam në orbitë
Sa do errësirë të hapësh
Dielli s`zihet me një eklips..
PRANVERË JE PËR MUA
Pranverë je për mua.
Një lule një buzëqeshje.
Një gjethe një fjalë e thënë.
Dielli i ngrohtë si gjiri jot
Dhe netët sinfoni me Hënë
Të bukurat ditë mëngjezesh.
Me aromë lulesh kundërmim
Mendimi për ty si uëjvarat
Që rrjedh e rrjedh pa pushim.
Pranverën e dua se mohoj.
Por me shumë te dua ty.
Ti je stina me e bukur
Je si drita që kam ne sy .
Je si flladi i ngrohtë kur fryn
Je më e e shtrenjta bukuri.
Kur të puth e të përqafoj.
je pranverë e shpirtit tim